woensdag 22 juni 2016

Ravel, gezien in de Vlaamse Opera. Brief aan de muzikanten en de dansers.

Beste Sidi Larbi,
Beste Jeroen,
Beste Yannis,
 
Beste muzikanten,
Beste dansers,
 
Laat mij maar onmiddellijk met de deur in huis vallen.  Dat schept duidelijkheid.  Misverstanden worden zo vermeden.  Inderdaad, heldere communicatie is noodzakelijk.  Daarom dus.  Ik heb niks met klassieke muziek.  Dat hoeft u niet persoonlijk te nemen.  Ik voel geen afkeer.  Het is gewoon anders gelopen.  Ik ben een rocker.  Uit de vele mogelijke muziekrichtingen heb ik gekozen voor de rock.  Dat heeft zo zijn consequenties.  Ik tracht de ontwikkelingen in het rockwereldje te volgen.  Dat vraagt tijd.  Veel tijd.  Mijn favoriete zender is Studio Brussel.  Gevolgd door Radio 1.  Geen Klara voor mij.  U ziet, ik kom nauwelijks of niet in contact met klassieke muziek.  Soms betrap ik mijzelf op de gedachte dat ik mij wel wil verdiepen in die muziek.  Als een studieopdracht zou ik het beschouwen.  Maar tijd is een spelbreker.  Bovendien zou ik niet weten waar te beginnen.  Hoe te beginnen.  Ik hou mij dus weg van klassieke muziek.  Hou mij binnen de veilige cocon van de rock.  Een gemakkelijkheidsoplossing, ik besef het.
 
Eenzelfde gevoel heb ik met ballet.  Ik voel mij onwennig in de wereld van de dans.  Van de klassieke dans.  Het juiste vocabularium ontbreekt mij.  Ik voel mij onmondig.  Al te zeer heb ik de indruk niet in communicatie te kunnen treden.  Dat alles eenrichtingsverkeer blijft.  U mag het onzekerheid noemen.  Schrik ook.  Schrik dat het hele verhaal aan mij zou voorbijglijden.  Dat het niet zou kleven.  Omdat ik, zoals ik reeds zei, de woorden niet ken.  De symbolen.  De afspraken.  Dat lijkt mij nochtans noodzakelijk. 
 
Bovenstaande zou u doen veronderstellen dat wij elkaar nooit zullen ontmoeten.  Omdat onze werelden al te zeer uiteen liggen.  Toch zou dat een verkeerde veronderstelling zijn.  Want net die onwetendheid maakt mij nieuwsgierig.  Net die onwennigheid zet mij er toe aan de confrontatie aan te gaan.  Heel af en toe maak ik daarom een uitstapje naar de Vlaamse Opera in Gent.  Om de uitdaging aan te gaan.  In een poging mijn vocabularium aan te vullen.  Mijn muzikaal vocabularium.  Mijn dansbaar vocabularium.  Dat is evenwel niet mijn enige drijfveer.  Ik hoop in uw huis ook ontroering te vinden.  Ik hoop hier geraakt te worden.  Door schoonheid.  Door intense schoonheid.  Die hoop drijft mij ook naar uw huis.  Ontroering, dat is mijn grootste drijfveer.  In alles.  Dat is mijn motor.
 
Om al die redenen had ik een kaartje gekocht voor Ravel.  Zondag zat ik in de Vlaamse Opera.  In uw huis.  Ik zat op het tweede balkon.  In loge vijf.  Ik zat goed.  Ik kon bij u binnenkijken.  In de orkestbak.  Ik zag de wisselwerking tussen de dirigent en de muzikanten.  Ik zag u wachten.  Uw instrument in de aanslag.  Klaar om op het juiste moment in te vallen.  Alles is timing.  Dat wordt wel eens gezegd door managers.  Maar ook in uw wereld draait alles om een perfecte timing.  De juiste noot op het juiste moment.  Op de juiste plaats.  Een delicaat spelletje.  Met plezier keek ik naar de bewegingen van de dirigent.  Van de muzikanten.  Zij trokken mij de muziek in.  Zij sloopten de spreekwoordelijke afstand tussen podium en publiek.  Afstand verhindert inleving.  Die was er plots niet meer.  Ik stelde mij open.
 
Die openheid deed mij ook intenser kijken naar wat op het podium gebeurde.  Niet enkel was er die wisselwerking tussen de dirigent en de muzikanten.  Er was ook die wisselwerking tussen muziek en dans.  Beiden versterkten elkaar.  Het was vreemd om vast te stellen.  Mijn aanvankelijke onwennigheid was verdwenen.  Plotsklaps.  Ik voelde mij thuis.  Opgenomen in het kransje van de kenners en de connaisseurs.  
 
Ik kon het verhaal lezen.  Elk verhaal kon ik lezen.  Ik bleek dan toch niet onmondig.  Het gevreesde éénrichtingsverkeer bleef uit.  Wij traden in dialoog.  U bracht het verhaal.  Ik ontcijferde.  Soms moeizaam.  Soms traag.  Maar het lukte mij.  Elk van de drie stukken kon ik vertalen.  Op mijn manier.  Ik interpreteerde.  Volgens mijn mogelijkheden.  Ik vertaalde het verhaal op het podium naar mijn verhaal.  U gaf aan.  Ik construeerde.  Met uw bouwstukken maakte ik mijn invulling.  Ik zag leven op het podium.  Ik zag hoe dat leven ingekaderd wordt.  Ingeperkt.  Door regels en regeltjes.  Hoe wij constant opbotsen tegen die grenzen.  Hoe wij trachten uit te breken.  Hoe wij zoeken naar een uitweg.  Een uitweg uit het gewone.  Een uitweg om toch uit te steken boven de massa.  Om boven onszelf uit te stijgen.  Ik zag liefde op het podium.  Ik zag hoe liefde blijft doorwerken na de dood.  Hoe wij blijven zoeken naar degene, die weggevallen is.  Hoe hard dat gemis kan zijn.  Hoe dat gemis ons blijvend doet verlangen naar degene, die gemist wordt.  Ik zag een eerbetoon op het podium.  Aan de vrouw.  Aan de mens.  Ik zag hoe breekbaar die vrouw/mens is.  Hoe delicaat alles is.  Hoe een vrouw/mens tracht overeind te blijven.  
 
Drie stukken.  Drie verhalen.  Maar al die verhalen hebben dat ene gemeenschappelijk.  Die intensiteit.  Die constante kwaliteit.  Die passie.  Niks kan zo ontroerend zijn als passie.  Die passie bracht mij op het puntje van mijn stoel.  Want ik wou niks missen.  Geen enkele beweging.  Geen enkele noot.  Ik wou alles zien.  Alles horen.  Want dit was een feest.  Een feest waarop ik niet wilde afwezig blijven.  Ik voelde mij opgenomen in dat feestje.  Daarvoor zorgde u.  U hebt mij meegenomen.  U hebt mij bij de hand genomen.  Mij meegenomen op een fantastische ontdekkingsreis.
 
Ik blijf een leek in de klassieke muziek.  In de klassieke dans.  Maar dat mag mij niet afschrikken.  Dat mag mij niet weghouden.  Taal is niet altijd nodig.  Soms vinden wij wel een andere manier om te communiceren.  Dat heb ik zondag gemerkt.  Ik raakte ontroerd door uw beeldrijke taal.
 
Ik wil u allen danken.  Voor een wondermooie zondagmiddag.  Ik zeg u nu al: tot een volgende keer.  Die volgende keer komt er zeker.  Want in uw huis is schoonheid te vinden.  Ontroering.  Passie.  Daarvan wil ik proeven.  Met mondjesmaat.
 
Van harte bedankt.
 
Met vriendelijke groeten.


Trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten