Beste Sidi Larbi,
Beste Jeroen,
Beste Yannis,
Beste muzikanten,
Beste dansers,
Laat mij maar onmiddellijk met de deur in huis vallen. Dat schept duidelijkheid. Misverstanden worden zo vermeden. Inderdaad, heldere communicatie is
noodzakelijk. Daarom dus. Ik heb niks met klassieke muziek. Dat hoeft u niet persoonlijk te nemen. Ik voel geen afkeer. Het is gewoon anders gelopen. Ik ben een rocker. Uit de vele mogelijke muziekrichtingen heb ik
gekozen voor de rock. Dat heeft zo zijn
consequenties. Ik tracht de
ontwikkelingen in het rockwereldje te volgen.
Dat vraagt tijd. Veel tijd. Mijn favoriete zender is Studio Brussel. Gevolgd door Radio 1. Geen Klara voor mij. U ziet, ik kom nauwelijks of niet in contact
met klassieke muziek. Soms betrap ik
mijzelf op de gedachte dat ik mij wel wil verdiepen in die muziek. Als een studieopdracht zou ik het beschouwen. Maar tijd is een spelbreker. Bovendien zou ik niet weten waar te
beginnen. Hoe te beginnen. Ik hou mij dus weg van klassieke muziek. Hou mij binnen de veilige cocon van de rock. Een gemakkelijkheidsoplossing, ik besef het.
Eenzelfde gevoel heb ik met ballet.
Ik voel mij onwennig in de wereld van de dans. Van de klassieke dans. Het juiste vocabularium ontbreekt mij. Ik voel mij onmondig. Al te zeer heb ik de indruk niet in
communicatie te kunnen treden. Dat alles
eenrichtingsverkeer blijft. U mag het
onzekerheid noemen. Schrik ook. Schrik dat het hele verhaal aan mij zou
voorbijglijden. Dat het niet zou
kleven. Omdat ik, zoals ik reeds zei, de
woorden niet ken. De symbolen. De afspraken.
Dat lijkt mij nochtans noodzakelijk.
Bovenstaande zou u doen veronderstellen dat wij elkaar nooit zullen
ontmoeten. Omdat onze werelden al te
zeer uiteen liggen. Toch zou dat een
verkeerde veronderstelling zijn. Want
net die onwetendheid maakt mij nieuwsgierig.
Net die onwennigheid zet mij er toe aan de confrontatie aan te
gaan. Heel af en toe maak ik daarom een
uitstapje naar de Vlaamse Opera in Gent.
Om de uitdaging aan te gaan. In
een poging mijn vocabularium aan te vullen.
Mijn muzikaal vocabularium. Mijn
dansbaar vocabularium. Dat is evenwel
niet mijn enige drijfveer. Ik hoop in uw
huis ook ontroering te vinden. Ik hoop
hier geraakt te worden. Door schoonheid. Door intense schoonheid. Die hoop drijft mij ook naar uw huis. Ontroering, dat is mijn grootste
drijfveer. In alles. Dat is mijn motor.
Om al die redenen had ik een kaartje gekocht voor Ravel. Zondag zat ik in de Vlaamse Opera. In uw huis.
Ik zat op het tweede balkon. In
loge vijf. Ik zat goed. Ik kon bij u binnenkijken. In de orkestbak. Ik zag de wisselwerking tussen de dirigent en
de muzikanten. Ik zag u wachten. Uw instrument in de aanslag. Klaar om op het juiste moment in te vallen. Alles is timing. Dat wordt wel eens gezegd door managers. Maar ook in uw wereld draait alles om een
perfecte timing. De juiste noot op het
juiste moment. Op de juiste plaats. Een delicaat spelletje. Met plezier keek ik naar de bewegingen van de
dirigent. Van de muzikanten. Zij trokken mij de muziek in. Zij sloopten de spreekwoordelijke afstand
tussen podium en publiek. Afstand verhindert
inleving. Die was er plots niet
meer. Ik stelde mij open.
Die openheid deed mij ook intenser kijken naar wat op het podium
gebeurde. Niet enkel was er die
wisselwerking tussen de dirigent en de muzikanten. Er was ook die wisselwerking tussen muziek en
dans. Beiden versterkten elkaar. Het was vreemd om vast te stellen. Mijn aanvankelijke onwennigheid was
verdwenen. Plotsklaps. Ik voelde mij thuis. Opgenomen in het kransje van de kenners en de
connaisseurs.
Ik kon het verhaal lezen. Elk
verhaal kon ik lezen. Ik bleek dan toch
niet onmondig. Het gevreesde
éénrichtingsverkeer bleef uit. Wij
traden in dialoog. U bracht het
verhaal. Ik ontcijferde. Soms moeizaam. Soms traag.
Maar het lukte mij. Elk van de
drie stukken kon ik vertalen. Op mijn
manier. Ik interpreteerde. Volgens mijn mogelijkheden. Ik vertaalde het verhaal op het podium naar
mijn verhaal. U gaf aan. Ik construeerde. Met uw bouwstukken maakte ik mijn
invulling. Ik zag leven op het
podium. Ik zag hoe dat leven ingekaderd
wordt. Ingeperkt. Door regels en regeltjes. Hoe wij constant opbotsen tegen die
grenzen. Hoe wij trachten uit te
breken. Hoe wij zoeken naar een
uitweg. Een uitweg uit het gewone. Een uitweg om toch uit te steken boven de
massa. Om boven onszelf uit te
stijgen. Ik zag liefde op het
podium. Ik zag hoe liefde blijft
doorwerken na de dood. Hoe wij blijven
zoeken naar degene, die weggevallen is.
Hoe hard dat gemis kan zijn. Hoe
dat gemis ons blijvend doet verlangen naar degene, die gemist wordt. Ik zag een eerbetoon op het podium. Aan de vrouw.
Aan de mens. Ik zag hoe breekbaar
die vrouw/mens is. Hoe delicaat alles
is. Hoe een vrouw/mens tracht overeind
te blijven.
Drie stukken. Drie
verhalen. Maar al die verhalen hebben
dat ene gemeenschappelijk. Die
intensiteit. Die constante
kwaliteit. Die passie. Niks kan zo ontroerend zijn als passie. Die passie bracht mij op het puntje van mijn
stoel. Want ik wou niks missen. Geen enkele beweging. Geen enkele noot. Ik wou alles zien. Alles horen.
Want dit was een feest. Een feest
waarop ik niet wilde afwezig blijven. Ik
voelde mij opgenomen in dat feestje.
Daarvoor zorgde u. U hebt mij
meegenomen. U hebt mij bij de hand
genomen. Mij meegenomen op een
fantastische ontdekkingsreis.
Ik blijf een leek in de klassieke muziek. In de klassieke dans. Maar dat mag mij niet afschrikken. Dat mag mij niet weghouden. Taal is niet altijd nodig. Soms vinden wij wel een andere manier om te
communiceren. Dat heb ik zondag
gemerkt. Ik raakte ontroerd door uw
beeldrijke taal.
Ik wil u allen danken. Voor een
wondermooie zondagmiddag. Ik zeg u nu
al: tot een volgende keer. Die volgende
keer komt er zeker. Want in uw huis is
schoonheid te vinden. Ontroering. Passie.
Daarvan wil ik proeven. Met
mondjesmaat.
Van harte bedankt.
Met vriendelijke groeten.
Trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten