Van Overpoortstraat naar Brabantdam. Brief aan Filip Watteeuw en het Gentse stadsbestuur.

Beste Filip,

Beste burgemeester en schepenen,

Beste gemeenteraadsleden,

 

Ik weet het.  Dit is niet het beste moment om te komen aandragen met voorstellen om de verkeersinrichting anders te oriënteren.  Gent slibt dicht.  Gent zit vast.  Wegenwerken maken het onmogelijk vlotjes het Gentse centrum te bereiken.  Toch tijdens de spits.  Bumperend voortsjokken is onvermijdelijk.  Kwade geesten durven in deze filetijden uw partij te beschuldigen van een bewuste strategie.  Zij verdenken uw partij ervan via deze strategie de wagen uit het centrum weg te duwen.  Laat mij duidelijk zijn, ik ben niet één van die kwade geesten.  Ik heb het goed voor met uw partij.  Dit wordt dus geen haatbrief.  Geen dreigbrief.  Neen, in deze brief wil ik u een vraag stellen.  Een voorstel doen.  Jawel, het debat kan ook beschaafd en geciviliseerd.

 

Perfectie bestaat niet.  Dat wordt ons telkens weer meegegeven.  Als troost.  Ondanks die troostende woorden trachten wij die perfectie in ons dagelijkse bestaan toch steeds weer na te jagen.  Dat streven naar het perfecte mis ik een beetje in de Overpoortstraat.  Er was een begin.  De aanzet werd gegeven met de herinrichting van het Sint-Pietersplein.  Met die herinrichting veranderde die open parking in één van de mooiste pleinen in Gent.  Dat mag ik bijna dagelijks ervaren als ik met de fiets langs dit plein passeer.  Hier proef ik vrijheid.  Openheid.  Hier zie ik jeugd.  Toekomst.  Altijd weer een warme gewaarwording.  Met het nieuwe Kramersplein ging het verder de goede kant uit.  Met die twee ingrepen dacht ik dat de eigenlijke aanpak van de Overpoortstraat het logische vervolg zou worden.  Dat werd het niet.  Jammer.

 

Die aanpak is nochtans noodzakelijk.  Want laten wij wel wezen, het imago van die studentenstraat is niet echt schitterend.  Vechtpartijen, drugs en diefstal.  Dat lijkt nog de enige mogelijkheid voor de straat om in het nieuws te komen.  Het moet anders.  De Overpoortstraat moet dringend aan de plastische chirurgie.  Ik heb een ideetje.  Dat wil ik u niet onthouden.  Burgerparticipatie heet dat dan.  Ik doe een poging.  Een bescheiden poging om mijn steentje bij te dragen in uw streven naar perfectie.

 

Maak van die Overpoortstraat een voetgangerszone.  Ban die wagen.  Geen straat meer, wel één groot voetpad.  Van de Heuvelpoort tot het Kramersplein, één gezellige kinderkopjesrijke straat.  Op die manier kan die straat zijn eigenlijke functie ten volle uitoefenen.  Deze straat is een uitgaansstraat.  Hier wordt gefeest.  Uitbundig gefeest.  Auto’s horen niet thuis in dat feestgedruis.  Café’s kunnen een terrasje uitzetten.  Een terrasje waarop rustig een aperitiefje kan genomen worden.  Waarop dronken hoofden eventjes languit kunnen bekomen.  Eén groot terras.  Met plaats voor voetgangers en fietsers, dat spreekt voor zich.  Op die manier zou de geest van open vrijheid, die op het Sint-Pietersplein heerst, doorgetrokken worden.  De Overpoortstraat zou ruimer worden.  Frisser.  Hipper.

 

Maar die eenvoudige ingreep volstaat niet.  Het zou nog veel beter kunnen.  Want het is niet enkel die straat die grauwte uitademt.  Het zijn vooral die onfrisse gevels, overladen met overdadige lichtreclame.  Lichtreclame, die op geen enkele wijze ook maar één schoonheidsprijs zou kunnen wegkapen.  Kan het anders? Ik dacht het wel.  Ik heb in de straat al enkele bescheiden pogingen tot verfraaiing gezien.  Maar heel soms is bescheidenheid een slechte raadgever.  Heel soms moeten wij groots durven denken.  Vooral in een stad waar de gevestigde universiteit studenten tracht te verleiden met de slogan ‘durf denken’.  Die enkele graffitis zijn wel ok maar het moet groter.  Grootser.  Weidser.  Alle gevels zouden moeten versmelten tot één grote schildering.  Déjeuner sur l’herbe, maar dan niet op canvas.  Wel op een muur.  Het zou mooi zijn.  Getekend groen op de muur.  Geschilderde natuur.  Die frisse kleuren zouden de Overpoortstraat opnieuw doen ademen.  Een zucht van verlichting zou doorheen de straat waaien.

 

Maar die grote gevelschildering alleen is niet voldoende.  Er moet gesnoeid worden in de lichtreclame.  Voor de Overpoortstraat moet een lichtplan opgesteld worden.  Om zo aansluiting te vinden bij het verlichte Gent, dat in de hele wereld wordt geroemd.  Dat in de hele wereld prijzen wegkaapt.  Met die verlichting moet bijgedragen worden tot het herwonnen warme karakter van de buurt.  Licht moet dat karakter extra beklemtonen.  Alle lichtexpertise, opgebouwd doorheen de stad, kan samengebracht worden in deze ene straat.  Een explosie van bescheiden licht.  In combinatie met een lichte toets van kunst.  Midden in die combinatie frisse meisjes.  Frisse jongens.  Het zou mooi zijn.

 

Op die manier zou de Overpoortstraat opnieuw dat verhaal kunnen vertellen, dat het al jaren vertelde aan meerdere generaties van studenten.  Een onvergetelijk verhaal van lol en plezier.  Maar dat doorheen de jaren jammer genoeg werd weggedrukt door die enkele uitschuivers.  In de perceptie van velen krijgt de Overpoortstraat nu het etiket ‘te mijden’ opgekleefd.  Onterecht.

 

Elke dag rij ik doorheen de Overpoortstraat.  Niet meteen de mooiste straat.  Het zou anders kunnen.  Het zou beter kunnen.  Ik heb een poging gedaan.  Nu u nog.  Hopelijk.

 

Tot slot wou ik nog even terugkomen op de bewering dat uw partij tegen de wagen zou gekant zijn.  Dat u de wagen als te bestrijden vijand zou beschouwen.  In mijn inleiding haal ik die bewering even aan.  Ik onderschrijf die bewering niet maar wel lijkt deze u te immobiliseren.  Indien dat niet zo was, zou u zich zonder enig voorbehoud verenigen achter de plannen van het project ‘Voor een beter Gent’.  Daarin wordt een gedurfd plan uitgetekend voor een nieuw Gent.  Een verkeersvrij Gent.  Als groene partij en beleidspartij zou u het voortouw moeten nemen in dat debat.  U zou zich moeten opstellen als leider.  Vrij van enige schrik.  Politiek hoeft niet achterna te lopen.  Politiek moet voorop lopen, moet de vernieuwende richtingen uitzetten.  Ik kan uw houding in deze dan ook enkel betreuren.  Ik had u in deze om een beetje meer moed en durf willen vragen.  Want dit project vraagt navolging.  Vraagt niet enkel opvolging maar ook uitvoering.  Dat wou ik aan het eind van deze brief, los van het eigenlijke onderwerp, toch nog heel even kwijt.

Met vriendelijke groeten.

Link:
Voor een beter Gent.