Songs of innocence, de nieuwste van U2. Eindelijk is hij er. Al verschillende malen werd de release
aangekondigd om dan weer afgekondigd te worden.
Het zou een fan tot wanhoop kunnen drijven. Maar gisteren stond het dan in alle kranten. De nieuwe van U2 was een feit. Maar dat was niet alles. Er was meer.
Veel meer. De nieuwste van U2
werd gratis aangeboden via iTunes.
Gratis? Legaal? Had ik dit wel goed gelezen? Jawel. Twee keer jawel. Gratis én legaal. Zonder enige kosten. Zonder zich zorgen hoeven te maken omtrent
wettelijke consequenties.
Terwijl de verschillende media peilden naar het waarom van deze zet,
had ik slechts één gedachte. Ik wou die
schijf. Maar doorheen die gedachte
sluimerde die vrees. Die vrees dat het
mij niet zou lukken. Want de verhouding
met mijn computer is nogal gecompliceerd.
Jawel, ik kan een computer wel gebruiken. Gebruiken voor die alledaagse doelen. Een briefje schrijven. Vakantiefoto’s opslaan. Internet raadplegen. Een reis boeken. Internetbankieren. Dat alles lukt mij wonderwel. Maar moeilijker mag het niet worden. Als die computer mij bestookt met allerlei computertechnische
vragen, zit ik met de handen in het haar.
Dit scenario vreesde ik.
Ik was ongedurig.
Zenuwachtig. Want ik wou weten of
het mij zou lukken. Of ik als fan die
avond nog zou kunnen luisteren naar die laatste worp van één van mijn favoriete
bands. Gisterenavond zat ik voor de
computer. Onmiddellijk ging ik naar de
store op iTunes. Wat ik vreesde, kwam
uit. Doorklikken naar Songs of Innocence
lukte mij niet. Dat had nochtans vrij
gemakkelijk moeten gaan. Ik had iTunes
reeds geïnstalleerd op mijn computer.
Dat hoefde dus niet meer te gebeuren.
Maar toch lukte het mij niet.
Even was er paniek. Studio
Brussel bracht evenwel redding. Via hun
site kon ik doorklikken. Dan ging alles
vlotjes. Zonder enig probleem. Enkel gratis album aanklikken en alles ging
vanzelf. Op nauwelijks enkele seconden
kon ik mij eigenaar noemen van de nieuwste van U2.
Diezelfde avond luisterde ik nog naar de nieuwste nummers. Dolenthousiast. Meer dan blij. Mijn oordeel? Goed, uiteraard. Meer dan goed, dat spreekt voor zich. Maar eigenlijk mag u mij dat niet
vragen. Eigenlijk kan u mij dat niet
vragen. Ik ben fan. Dat statuut vertroebelt mijn oordeel. Objectiviteit is mij vreemd. Ik voel mij al te zeer betrokken partij. Ik zwijg.
Ik verwijs u door naar het oordeel van de professionals. Zij kunnen oordelen. Weg van alle emoties.
Het overzetten van de computer naar de iPod lukte ook. Zodat ik deze morgen met Bono in de oren naar
het werk fietste. Niet veilig, ik weet
het. Ik besef het. Maar voor U2 neem ik graag dat berekende
risico. Bono zong en plots was die
morgen zo veel mooier dan alle voorgaande.
Bono zong en op muzikale vleugels reed ik naar mijn werk.
Jawel, U2 zal voor heel even overheersen. Terwijl ik luister, droom ik al van de
volgende concertenreeks. Dublin, New
York of toch Brussel? Maakt mij niet uit.
Ik weet enkel dat ene: ik zal er staan.
Zoveel is zeker.
Links:
Songs of Innocence – U2.
Studio Brussel – U2 link.
Recensie in De Morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten