Het sociale gelaat van Europa? Brief aan Marianne Thyssen.

Beste Marianne,

 

Alvorens van wal te steken, laat mij u eerst gelukwensen met uw nieuwe functie.  Vanaf heden mag u zich Europees Commissaris voor Werkgelegenheid, Sociale Zaken, Vaardigheden en Arbeidsmobiliteit noemen.  Voorwaar, een hele mond vol.  Ik weet het wel, u moet eerst nog gehoord worden.  U dient nog te verschijnen voor het vuurpeloton.  Het vuur zal u aan de schenen gelegd worden.  Pas na dat uitgebreide examen is de functie definitief verworven.  Maar een falende afgang acht ik niet mogelijk.  Dus, jawel, felicitaties zijn op hun plaats.  Zelfs bij voorbaat.

 

Die gelukwensen waren niet algemeen.  Bij het bekendmaken van het nieuws waren de reacties eerder lauw.  U zou naast een topportefeuille gegrepen hebben.  U had niet de beloofde topfunctie binnen de Commissie gekregen.  U leek in tweede klasse te spelen.  Dat alles was de teneur van de aanvankelijke berichtgeving.  U deed uw best tot bijsturen maar de toon was gezet.

 

Ik begreep die reacties niet.  Al jaren wordt in allerhande media geschreven over de te grote kloof tussen de Europese politiek en de Europese burger.  Als één van de redenen voor die kloof wordt de afwezigheid van een sociale dimensie binnen die Europese politiek aangehaald.  Gedwongen door de crisis was er de laatste jaren een te sterke focus op begrotingsdiscipline en economische groei.  Sociaal beleid leek onbestaand.  Op het moment dat u dan de bevoegdheden van Werkgelegenheid en Sociale Zaken krijgt toebedeeld, wordt plots geschreven dat Mededinging en Interne Markt zo veel belangrijker zouden zijn.  Met die bewering lijkt de media zichzelf tegen te spreken.

 

Uw uitdagingen zijn groot.  Met uw bevoegdheden kan u Europa een sterk, sociaal gezicht geven.  Met uw bevoegdheden kan u een brug slaan over die al aangehaalde kloof.  Uw keuzes in het te voeren beleid kunnen een grote impact hebben op de manier waarop de burger tegen die grote, Europese reus aankijkt.  U kan de lokroep van populistische praatvaren temperen of stillen.  U kan die beste stuurlui aan wal weerwerk bieden.  Want u kan duidelijk maken dat Europa in staat is een echt tweesporenbeleid te voeren.  Een beleid met aandacht voor uitgebalanceerde sociale en economische maatregelen.

 

Wat kan u doen? Wat moet u doen? Vooreerst is er het debat rondom de detacheringsrichtlijn.  Die richtlijn bepaalt de voorwaarden waartegen werknemers tijdelijk in het buitenland aan de slag kunnen.  Op die richtlijn is heel wat kritiek.  In die kritiek wordt vaak het probleem van sociale dumping aangekaart.  U hebt de mogelijkheid die richtlijn uit te klaren.  Bij te stellen.  In te perken.  Dat alleen al lijkt mij een bijzonder belangrijke uitdaging.  Maar er is meer.  U kan de discussie rondom het Europese minimumloon een bepalende richting uitduwen.  Al te vaak spelen bedrijven Europese landen tegen elkaar uit bij hun keuze voor een vestigingsplaats of in het bepalen welke vestiging zal gesloten worden in het kader van herstructurering.  Dat opbod moet resulteren in het verwerven van buitensporige gunstmaatregelen.  Een minimumloon kan een impact hebben op dit verderfelijke spelletje.

 

Bovenstaande dossiers zullen u bloed, zweet en tranen kosten.  Want u moet de verschillende standpunten van de Eurolanden samenbrengen in één beleid.  Dat zal heel wat overleg vragen.  U zal er moeten over waken dat de wijn geen water wordt. 

 

Tussendoor zal u zich misschien nog kunnen buigen over het reguleren van het sociaal overleg.  Over de bescherming van zwangere werkneemsters.  Over veiligheid en gezondheid op het werk.  Al die dossiers liggen op uw bureau.  Vijf jaar lijkt lang.  Maar dat is het niet.  U moet direct aan de slag.  Want voor u het beseft, is die vijf jaar voorbij en staat u opnieuw voor de kiezer.

 

Bovenstaande moet duidelijk maken dat ik het niet eens ben met de manier waarop in de media wordt aangekeken tegen uw bevoegdheden.  U hebt een topbevoegdheid.  De manier waarop u die bevoegdheden invult, zal bepalen of u ook een topcommissaris bent.  Dat eindoordeel zal veel belangrijker zijn dan de zwaarte van uw portefeuille.

 

Ik heb er vertrouwen in.  In uw persoon.  Bij uw te voeren beleid maak ik enig gezond en kritisch voorbehoud.  Hierin zal u zich moeten bewijzen.  Hierin zal u mij moeten overtuigen.  In alle geval wens ik u veel succes toe.

Met vriendelijke groeten.