Mijn blog wordt één jaar oud.

Eén jaar terug pakte ik al mijn moed samen om nog maar eens een blog te beginnen.  Vele keren had ik het geprobeerd.  Eén keer had ik het lange tijd volgehouden.  Maar de andere keren bleek mijn blog geen lang leven beschoren.  Al na enkele maanden gaf ik het op.  Soms zelfs na enkele weken.  Niks valt van die vorige blogs nog te vinden op internet.  Ik verwijderde mijn blogs.  Met dat verwijderen verdwenen ook al mijn geschreven stukjes.  Jawel, ik kan soms meedogenloos zijn.

Eén jaar terug wou ik het nog eens proberen.  Een onzekere start.  Bang het na enkele dagen of weken alweer op te geven.  Zoals vorige keren.  Tijdens dat voorbije jaar heb ik enkele malen gedacht aan opgeven.  Geen zin meer.  Geen inspiratie.  Ik stelde heel regelmatig vragen bij het nut van een blog.  Maar al die twijfel hield mij niet weg van het schrijven.  Bij twijfel deed ik het wat rustiger.  Twijfel deed mij nooit impulsief mijn blog opblazen.  Nooit maakte ik een eind aan die blog.  Dat was al een heel verschil met mijn vorige pogingen.

Nu mag ik dus één kaarsje uitblazen.  Eén kaarsje voor mijn blog.  Die verjaardag stemt mij blij.  In mij schuilt een zekere fierheid.  Toch maakt die fierheid mij niet blind.  Het dooft mijn zin voor kritiek niet.  Ik besef terdege dat niet alle stukjes van eenzelfde kwaliteit zijn.  Ik heb voldoende realiteitszin om te erkennen dat er wat mindere stukken werden geplaatst.  Maar tezelfdertijd mag ik zeggen dat er veel goede teksten werden geplaatst.  Dat is geen arrogante zelfzekerheid.  Arrogantie is mij vreemd.  Reacties via Facebook, Hotmail of Blog sterken mij hierin.  Die reacties sterken mij in de gedachte dat ik goed bezig ben.  Dus blijf ik schrijven.  Met volle overgave.  Met alle plezier.  Vol goede moed vat ik het tweede jaar aan.

Verjaardagen vragen steeds om een terugblik.  Kijken wat er het voorbije jaar precies gebeurde.  Getallen zijn noodzakelijk bij een terugkijken.  Die cijfertjes geef ik u graag.  Op één jaar tijd publiceerde ik honderd vijfenveertig stukken, inclusief deze van vandaag.  Mijn blog werd zevenduizend driehonderd negentien maal bekeken.  Bevredigende cijfers? Neen.  Ik mag niet zelfvoldaan klinken.  Altijd kan het beter.  Altijd kan het meer.  Dat is wat ik hoop voor het volgende jaar.  Dat mijn blog zijn weg vindt doorheen het internet naar nog meer lezers.  Dat hoop ik toch.  Hoop doet leven, dat zegt het spreekwoord toch.  Ik blijf volhouden.  Ik blijf dromen.  Zelfs al zijn de meeste dromen bedrog.

Als uitsmijter geef ik u nog het toptienlijstje mee van de meest aangeklikte stukjes.  Lijstjes zijn altijd leuk.  Net als verhelderende cijfers maken ook die lijstjes deel uit van een totale terugblik.

Meest aangeklikte stukjes:

1. Red, Yellow & Blue van Isabelle Beernaert. Gezien in Capitole (646 hits).
2. The Scene en Thé Lau, gezien in Lotto Arena. Brief aan Thé Lau (508 hits).
3. Uitgelezen: Ventoux. Brief aan Bert Wagendorp (423 hits).
4. Kilometerheffing: een gunstig, voorlopig rapport. Joepie (212 hits).
5. Ensor, gezien op Theater op de Markt. Brief aan Johan, Danny, Karel en Arne (161 hits).
6. Waarom ik niet (nooit) (zal) stem(men) op N-VA (134 hits).
7. Marsman. Brief aan Mathias Sercu en medespelers (106 hits).
8. Van het Cartoonfestival naar Herman Brood (105 hits).
9. Een Palestijnse staat, de enige garantie voor een veilig Israël. Brief aan Benjamin Netanyahu (93 hits).
10. Angelena, gezien in Arca. Brief aan Mieke Dobbels (92 hits).

Voilà, het terugblikken is voorbij.  Wij kijken alweer vooruit.  Naar wat de toekomst brengt.  Ik ben benieuwd.  Ik ben klaar.  Klaar voor nieuwe stukjes.