Bij het lezen van bovenstaande titel zou u kunnen denken aan onze
minister Koen Geens. U zou kunnen denken
dat hij de grote winnaar is van het laatste rondje armworstelen. Het laatste rondje moddervechten over het
grote bankenplan. U zou kunnen denken
dat hij zijn concurrenten in de wind gezet heeft. Dat zijn concurrenten in het zand
bijten. U zou kunnen denken dat het door
Koen Geens voorgelegde plan in zijn volledigheid werd aanvaard. Dat hij geen enkele komma heeft
veranderd. Dat geen enkele regel werd
herschreven. Dat zou u allemaal kunnen
denken. Maar ik moet u wakker
schudden. Deze morgen lees ik dat de
onderhandelingen nog niet gestrand zijn.
Nog steeds gaan zij door en verder.
Electorale profileringdrang verhindert elke landing. Elke partij dient zijn grote gelijk in de
tekst binnengesmokkeld te zien. Nochtans
zou het simpel kunnen zijn. Een strikte
en volledige scheiding van spaar- en zakenbank.
Een vermogenskadaster gekoppeld aan een heldere en duidelijke fiscale
hervorming. Maar dat is misschien een al
te eenvoudige voorstelling van zaken.
Misschien te eenvoudig omdat ik geen politicus ben. Omdat ik geen rekening dien te houden met
verkiezingen en de impact van die verkiezingen op de partij. Omdat ik mij niet gehouden acht aan beloftes,
gemaakt aan een achterban. Omdat mijn
deur niet wordt platgelopen door bancaire lobbygroepen. Dat zou een verklaring kunnen zijn voor mijn
helderheid.
Niks van dat alles. Met
bovenstaande titel ga ik naar Zweden.
Naar het beste Zweedse exportproduct ooit. Neen, geen Volvo. Neen, geen Ikea. Wel dat ene groepje. Dat groepje, dat hoge ogen scoorde met
Waterloo. Dat groepje, dat via zijn
overwinning op het Eurovisiesongfestival de hele wereld veroverde. Dat groepje, waarvan iedereen wel één liedje
kan meezingen of mee neuriën. Dat
groepje, dat de beginletters van de bandleden samen legde tot het tot de
verbeelding sprekende ABBA.
ABBA. Ooit deden die vier
letters mijn hoofd op hol slaan. Agnetha
en Anni-Frid, dat waren mijn heldinnen. Ik
zou ooit trouwen. Daarvan was ik toen
overtuigd. Ik zou huwen met de blonde
Agnetha. Of met de bruine Anni-Frid. Dat was geen droom. Dat zag ik werkelijkheid worden. Echt kiezen kon ik niet. Die keuze wisselde. Afhankelijk van mijn humeur. Ik was in die dagen een broekventje. Ik wist toen nog niet dat trouw en liefde
onvoorwaardelijk met elkaar verbonden waren.
Ik fladderde dus zonder enig schuldgevoel van de blonde naar de
bruine. Met evenveel enthousiasme
fladderde ik terug. Van de bruine naar
de blonde. Met dat fladderen heb ik mijn
kansen verkeken. Een duidelijke keuze
voor één iemand was beter geweest.
Maar ABBA was meer dan enkel die twee bloedmooie vrouwen. Enkel dat zou niet voldoende geweest
zijn. Akkoord, ik was een
broekventje. Maar dan wel een kritisch
broekventje. Die kritische ingesteldheid
deed mij besluiten dat ook die muziek meer dan goed was. In die dagen was dat een behoorlijk
controversieel standpunt. Met die
stellingname plaatste ik vraagtekens bij mijn muzikale smaak. Onvolwassen, zo werd mijn smaak omschreven
door vrienden. Maar dat kon mij niet
deren. Ik bleef de platen kopen. Ik bleef diezelfde platen grijsdraaien.
Ik wou echter meer dan enkel die plaatjes. Ik wou de groep live aan het werk zien. Ik was te klein. Te jong.
Alleen naar de grote stad, dat mocht niet. Dus neen, ik zag hen nooit live aan het
werk. Dat blijft een spijtige zaak. Een jammer feit. Dit jaar kreeg ik evenwel hoop. Hoop dat het alsnog zou lukken. Geruchten over een mogelijke reünie staken de
kop op. De bandleden zouden na een jarenlange
afwezigheid op internationale podia toch een terugkeer overwegen. Daar wou en zou ik bij zijn. Om het even waar. Dat maakte niet uit. Mogelijkheden werden overwogen. Wij zouden naar Stockholm trekken. Want daar zou ongetwijfeld één concert
ingepland worden. Het zou een Abba-trip
worden. Wij waren behoorlijk
enthousiast. In gedachten zaten wij
reeds op het vliegtuig. In gedachten
stonden wij vooraan, aan het podium. In
gedachten had ik wisselend oogcontact met die blonde en die bruine. Alweer was kiezen bijna onmogelijk.
Een groot Nederlands filosoof zei ooit dat de meeste dromen bedrog
zijn. Dat bleek ook nu. Via een perscommuniqué werd mijn hoop
definitief de kop ingedrukt. Een reünie
zou er niet komen. Niet nu. Niet morgen.
Nooit meer. Zij wilden het beeld
intact laten. Het beeld van een jonge en
succesvolle groep. De confrontatie met
herinneringen uit een ver verleden kon enkel uitdraaien op een nederlaag. Een nederlaag voor de bandleden. De werkelijkheid kan nooit zo mooi zijn als het
beeld, dat wij in ons hoofd hebben gemaakt van dat Zweedse groepje. Een geforceerd teruggrijpen naar een ver
verleden kan enkel uitlopen op een teleurstelling.
ABBA zal nooit meer toeren. ABBA
zal nooit meer zingen. Toch niet
live. Dat is hard. Maar heel misschien toch beter zo. Herinneringen blijven intact. Stemmen blijven helder. Vrouwen blijven bloedmooi. Dat is goed zo. Met die gedachte troost ik mij. Spijtig nieuws kan toch nog een winnaar opleveren. Meerdere winnaars zelfs.
Clip:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten