maandag 16 december 2013

Lokerse Feesten. Feestje!

Arctic Monkeys komen naar Rock Werchter.  Ik koop nog geen kaartje.  Ik wacht af.  Major Lazer, Franz Ferdinand, Triggerfinger en Pixies bevestigen hun komst naar Rock Werchter.  Nog altijd koop ik geen kaartje.  Nog steeds wacht ik af.  Placebo en Pearl Jam worden aan de affiche van Rock Werchter toegevoegd.  Het wordt al een behoorlijk indrukwekkend lijstje.  Veel herhaling en weinig vernieuwend weliswaar maar toch lijkt het een prachtige affiche te worden.  Ondanks die vele namen koop ik toch geen kaartje.  Ik wacht af.  Wij zullen wel zien wat het zal worden.  De ronkende namen lijken overtuigingskracht te ontbreken.  Een andere verklaring kan ik niet vinden voor mijn afwachtende houding.  Rock Werchter lijkt mij voorlopig koud te laten.
 
Vorige vrijdag valt een berichtje in mijn mailbox.  De afzender is Lokerse Feesten.  Volgend jaar bestaat de Lokerse Feesten veertig jaar.  Voor die verjaardagseditie willen de organisatoren iets extra doen.  In hun mail kondigen zij de komst aan van Neil Young & Crazy Horse.  De Canadese rocker zal in Lokeren zijn Europese tournee afsluiten.  Hij krijgt volledig carte blanche.  Hij hoeft zich niet te houden aan een al te strikte festivaltiming.  Een show van twee uur, dat is wat hij ons belooft.  Dat lijkt mij inderdaad een behoorlijk extraatje.  Het voorbehoud, dat ik ervoer bij Rock Werchter, is hier niet van tel.  Onmiddellijk bestel ik mijn kaartje.  Want dit wil ik niet missen.  Hier wil ik bij zijn.  Volgend jaar sta ik op vijf augustus in Lokeren.
 
De snelheid waarmee ik dat ticketje voor Neil Young bestel, doet mij heel even twijfelen.  Jonge, hippere namen als Arctic Monkeys of Major Lazer lijken mij niet te kunnen bekoren.  Een oude rockende legende weet mij onmiddellijk te overtuigen.  Geen twijfel bij Neil Young.  Geen aarzeling bij Neil Young.  Ik word oud, dat denk ik.  Of neen, ik ben oud.  Ik lijk de rol te lossen.  Ik lijk niet meer mee te zijn met de laatste evoluties in de muziekwereld.  Die bedenkingen spoken heel even door mijn hoofd.  Een lichte paniek maakt zich meester van mij.  Dat duurt maar heel eventjes.  Toch voldoende lang om diepe denkrimpels te ontwikkelen op het voorhoofd.
 
Maar die denkrimpels verdwijnen.  Net als de paniek.  Want al snel volgt die ene bevrijdende en troostende gedachte.  Muziek kent geen leeftijd.  Als tachtigjarige uit de bol gaan op Skrillex, het kan.  Als vijftienjarige een feestje bouwen op een concert van The Rolling Stones, het moet kunnen.  Muziek laat zich niet inkapselen door leeftijdsgrenzen.  Muziek is volledig vrij.  Ik kan dus zonder zorgen dat ticketje kopen voor Neil Young en toch dat jongetje in mij intact houden.  Ik hoef nog geen afscheid te nemen.  Ik kan dat jongetje nog heel even bij mij houden.
 
So, Neil Young, keep on rockin’ in the free world.  Ik zal het doen.  Ik zal het blijven doen.  Zonder enige aarzeling.  Voor mij geen twijfel meer.
 
Clip:
 

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten