Arctic Monkeys komen naar Rock Werchter. Ik koop nog geen kaartje. Ik wacht af.
Major Lazer, Franz Ferdinand, Triggerfinger en Pixies bevestigen hun
komst naar Rock Werchter. Nog altijd
koop ik geen kaartje. Nog steeds wacht
ik af. Placebo en Pearl Jam worden aan
de affiche van Rock Werchter toegevoegd.
Het wordt al een behoorlijk indrukwekkend lijstje. Veel herhaling en weinig vernieuwend weliswaar
maar toch lijkt het een prachtige affiche te worden. Ondanks die vele namen koop ik toch geen
kaartje. Ik wacht af. Wij zullen wel zien wat het zal worden. De ronkende namen lijken overtuigingskracht
te ontbreken. Een andere verklaring kan
ik niet vinden voor mijn afwachtende houding.
Rock Werchter lijkt mij voorlopig koud te laten.
Vorige vrijdag valt een berichtje in mijn mailbox. De afzender is Lokerse Feesten. Volgend jaar bestaat de Lokerse Feesten
veertig jaar. Voor die verjaardagseditie
willen de organisatoren iets extra doen.
In hun mail kondigen zij de komst aan van Neil Young & Crazy Horse. De Canadese rocker zal in Lokeren
zijn Europese tournee afsluiten. Hij
krijgt volledig carte blanche. Hij hoeft
zich niet te houden aan een al te strikte festivaltiming. Een show van twee uur, dat is wat hij ons
belooft. Dat lijkt mij inderdaad een
behoorlijk extraatje. Het voorbehoud,
dat ik ervoer bij Rock Werchter, is hier niet van tel. Onmiddellijk bestel ik mijn kaartje. Want dit wil ik niet missen. Hier wil ik bij zijn. Volgend jaar sta ik op vijf augustus in
Lokeren.
De snelheid waarmee ik dat ticketje voor Neil Young bestel, doet mij
heel even twijfelen. Jonge, hippere namen
als Arctic Monkeys of Major Lazer lijken mij niet te kunnen bekoren. Een oude rockende legende weet mij
onmiddellijk te overtuigen. Geen twijfel
bij Neil Young. Geen aarzeling bij Neil
Young. Ik word oud, dat denk ik. Of neen, ik ben oud. Ik lijk de rol te lossen. Ik lijk niet meer mee te zijn met de laatste
evoluties in de muziekwereld. Die
bedenkingen spoken heel even door mijn hoofd.
Een lichte paniek maakt zich meester van mij. Dat duurt maar heel eventjes. Toch voldoende lang om diepe denkrimpels te
ontwikkelen op het voorhoofd.
Maar die denkrimpels verdwijnen.
Net als de paniek. Want al snel
volgt die ene bevrijdende en troostende gedachte. Muziek kent geen leeftijd. Als tachtigjarige uit de bol gaan op
Skrillex, het kan. Als vijftienjarige
een feestje bouwen op een concert van The Rolling Stones, het moet kunnen. Muziek laat zich niet inkapselen door
leeftijdsgrenzen. Muziek is volledig
vrij. Ik kan dus zonder zorgen dat
ticketje kopen voor Neil Young en toch dat jongetje in mij intact houden. Ik hoef nog geen afscheid te nemen. Ik kan dat jongetje nog heel even bij mij
houden.
So, Neil Young, keep
on rockin’ in the free world. Ik zal
het doen. Ik zal het blijven doen. Zonder enige aarzeling. Voor mij geen twijfel meer.
Clip:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten