Mali. Kommer en kwel. Oorlog. Miserie. Politieke instabiliteit. Die woorden komen spontaan bij mij op als ik
aan dat land denk. Niet onmiddellijk
mijn favoriete reisbestemming. Ondanks
de aanwezigheid van die tot de verbeelding sprekende stad, Timboektoe. De lokroep van die stad hoor ik bewust niet. Ik blijf weg uit dat land. Talrijke alternatieven bevolken mijn
verlanglijstje van nog te bezoeken landen.
Ik kan nog een tijdje voort zonder naar Mali te hoeven.
Ondanks die negatieve bijklank kan er toch wat moois gebeuren in dat
land. Dat land bracht het heerlijke
Tinariwen voort. Vanuit een Libisch kamp
voor militaire opleiding werd de band geformeerd. De bandleden namen actief deel aan de
vrijheidsstrijd voor de nomadenbevolking, de Touareg. Pas in 1996 namen zij afstand van de strijd en
concentreerden zij zich enkel op de muziek. Die focus legde de groep geen windeieren. In 2012 ontvingen zij een Grammy Award voor
beste album in de categorie Wereldmuziek.
Ondanks dat wereldlijke succes in 2012 werd de groep bedreigd door de
politieke strubbelingen in dat land. In
datzelfde jaar werd de gitarist van de band ontvoerd door een islamitische groepering. Die groepering streeft naar de invoering van
de sharia. In dat streven werden zij
geconfronteerd met de satanische muziek van Tinariwen. Deze leuke, fanatieke mannetjes meenden te
moeten reageren. Ontvoering van de
gitarist was het gevolg.
Uiteindelijk kwam de gitarist vrij. De groep week uit. Uit noodzaak.
Muziek maken vraagt heldere omstandigheden. Muziek maken vraagt een focus op die muziek. Geen afleiding. Geen beslommeringen. Voor hun nieuwste ‘Emmaar’ trokken zij daarom
naar The Joshua Tree National Park. De
nieuwste wordt pas verwacht in februari 2014. Maar zij laten ons al even proeven. Dat proeven smaakt naar meer. Oordeel zelf.
Clip:
Tinariwen – Toumast tincha.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten