Vandaag is het helemaal niet moeilijk een mooi liedje te zoeken én te vinden. Nelson Mandela is deze nacht gestorven. Dan rest ons maar één mogelijkheid. Wij kunnen niet om Bono heen. Mandela en Bono, twee handen op één
buik. Zo leekt het wel.
Ik kies voor ‘Ordinary love’ van U2.
Uit respect voor een groot staatsman.
Een bijna uniek politicus. Meer
hoef ik niet te zeggen. Meer hoef ik
niet te schrijven. Want Mandela is een
begrip geworden. Doorheen de
geschiedenis is deze man synoniem gaan staan voor staatsmanschap. Voor leiderschap. Zijn gedrevenheid en visie overschaduwt al
zijn politieke collega’s en doet hen verworden tot broekventjes.
Nog één tip. Alvorens wij het weekend ingaan. Schuif alle boeken
aan de kant. Bijna klink ik als de
literaire Felice. Maar bij hem moesten
alle tafels en stoelen aan de kant. Bij
mij zijn het de boeken. Dat is het
kleine maar toch niet onbelangrijke verschil.
Neem uit uw bibliotheek dat ene boek.
Of leen dat ene boek bij uw gemeentebibliotheek. Want u moet het lezen. Nu. De
lange Weg naar de Vrijheid van Nelson Mandela.
Een inspirerend boek. Een
openbarend boek. Een boek, dat moet
gelezen worden. Een boek, dat mag
herlezen worden. Doe het. Aarzel niet.
Nelson Mandela is niet meer.
Dit wordt een trieste dag. Dit
wordt een dag met een zwart randje.
Nochtans was de dag goed begonnen.
Sinterklaas was langs geweest. Ik
kreeg een cadeautje. Een ventje in
chocolade. Melkchocolade, Sinterklaas
kent mijn voorkeur. Ik eet mijn
chocolade. Terwijl ik denk aan
Mandela. De chocolade smaakt net dat
ietsje minder.
Clip:
U2 – Ordinary love.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten