vrijdag 6 december 2013

Mooi liedje (met een zwart randje): U2.

Vandaag is het helemaal niet moeilijk een mooi liedje te zoeken én te vinden.  Nelson Mandela is deze nacht gestorven.  Dan rest ons maar één mogelijkheid.  Wij kunnen niet om Bono heen.  Mandela en Bono, twee handen op één buik.  Zo leekt het wel.
 
Ik kies voor ‘Ordinary love’ van U2.  Uit respect voor een groot staatsman.  Een bijna uniek politicus.  Meer hoef ik niet te zeggen.  Meer hoef ik niet te schrijven.  Want Mandela is een begrip geworden.  Doorheen de geschiedenis is deze man synoniem gaan staan voor staatsmanschap.  Voor leiderschap.  Zijn gedrevenheid en visie overschaduwt al zijn politieke collega’s en doet hen verworden tot broekventjes.
 
Nog één tip.  Alvorens wij het weekend ingaan.  Schuif alle boeken aan de kant.  Bijna klink ik als de literaire Felice.  Maar bij hem moesten alle tafels en stoelen aan de kant.  Bij mij zijn het de boeken.  Dat is het kleine maar toch niet onbelangrijke verschil.  Neem uit uw bibliotheek dat ene boek.  Of leen dat ene boek bij uw gemeentebibliotheek.  Want u moet het lezen.  Nu.  De lange Weg naar de Vrijheid van Nelson Mandela.  Een inspirerend boek.  Een openbarend boek.  Een boek, dat moet gelezen worden.  Een boek, dat mag herlezen worden.  Doe het.  Aarzel niet.
 
Nelson Mandela is niet meer.  Dit wordt een trieste dag.  Dit wordt een dag met een zwart randje.  Nochtans was de dag goed begonnen.  Sinterklaas was langs geweest.  Ik kreeg een cadeautje.  Een ventje in chocolade.  Melkchocolade, Sinterklaas kent mijn voorkeur.  Ik eet mijn chocolade.  Terwijl ik denk aan Mandela.  De chocolade smaakt net dat ietsje minder.

Clip:
U2 – Ordinary love.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten