Het perfecte koppel?

Elke zondagavond gooien wij ons in de zetel.  Moe en uitgeteld.  Het bijna gedane weekend drukt ons neer in die zetel.  Maar het is niet enkel dat.  Het is niet enkel moeheid.  Het is ook de zondagblues.  Die blues sluit ons af van de buitenwereld.  Doet ons terugplooien op ons eilandje.  Het eilandje, dat gezelligheid heet.  Eén eilandje met slechts twee bewoners.  Bijna zoals Robinson en zijn hulpje Vrijdag.  Wie is Vrijdag? Wie is Robinson? Die rollen zij niet nauwkeurig afgelijnd.  Dat kan al eens verschillen.  Dat is niet strikt afgebakend.  Taakjes kunnen flexibel ingevuld worden.  De vuilbak buiten zetten hoeft niet noodzakelijk door het mannetje te gebeuren.  Het strijken hoeft niet noodzakelijk door het vrouwtje te gebeuren.  Er is een aangename wisselwerking.  Een goed werkende wisselwerking.  Maar ik dwaal af.  Hierover wil ik het helemaal niet hebben.  Ik keer terug naar ons eilandje.  Dat eiland beperkt zich tot die ene zetel en die ene televisie.  Op die kleine oppervlakte speelt onze zondagavond zich af.

 

Enkele weken terug was het eenvoudig.  Dan was er So You Think You Can Dance.  Dat was onze troostende zalf voor de zondagblues.  Dat programma legde een balsem op onze ziel.  Dat programma maakte het vooruitzicht op alweer een werkweek draaglijk.  Dat programma verzoende ons met ons lot van zwoegende en zwetende werkmens.  Maar de finale van SYTYCD is voorbij.  De winnaar is gekend.  Wij dienen te zoeken naar alternatieven.  Alternatieven voor die troostende zalf.  Een nieuwe medicatie voor het temperen van de zondagse blues.

 

Wij menen het gevonden te hebben.  Zondagavond stemmen wij af op Het Perfecte Koppel.  Het is niet hetzelfde.  Het is anders.  Wij worden niet meegesleurd.  Niet opgezogen.  Dat is het niet.  Verre van.  Maar het leidt af.  Dat is al heel wat.  Dat stemt ons tevreden.

 

Maar bij het kijken naar dat nieuwe programma wordt onze zondagse, avondlijke rust toch bedreigd.  Want in onze hoofden dringt heel geniepig die ene vraag binnen.  Die ene vraag, die ons toch dat tikkeltje onrustig maakt.  Zijn wij het perfecte koppel? Dat is de vraag, die wij elke zondag steeds weer in het gezicht geslingerd krijgen.  Weten wij het antwoord op die al te dwaze vragen? Regelmatig kijken wij elkaar aan met fronsende wenkbrauwen en dichtgeknepen ogen als wij het antwoord schuldig blijven.  Dat falen doet ons twijfelen.  Twijfelen over de staat van onze liefde.  Wij, die dachten dat liefde enkel meetbaar was in de tinteling in de ogen, moeten nu vaststellen dat liefde kan afgemeten worden aan de hoeveelheid juiste antwoorden.  Onjuiste antwoorden zou een mens tot wanhoop kunnen drijven.  Enkele fouten in dat spelletje kunnen het onwankelbaar geloof in de liefde toch doen wankelen.  Liefde zou kunnen bedreigd worden door een spelletjesprogramma.  De nagestreefde rust op een zondagavond kan zo eindigen in onrust.  De zondagavond kan zo eindigen in liefdeloze wanorde en chaos.  Dat zou kunnen.

 

Dat zou kunnen.  Maar niet bij ons.  Wij lachen om onze foute antwoorden.  Want wij weten beter.  Wij weten beter op ons eilandje.  Op ons zondagse eilandje.  Wij kijken achterom.  Niet letterlijk, wel figuurlijk.  Wij kijken naar het voorbije weekend.  De voorbije week.  De voorbije maand.  De voorbije jaren.  Wij lachen.  Gerustgesteld en overtuigd.  Want wij weten het.  Wij zijn het perfecte koppel.  Die bevestiging hoeven wij niet te zoeken in dat programma.  Die bevestiging vinden wij bij onszelf.

 

Maar wij blijven kijken.  Geamuseerd.  Omwille van de zondag.  Omwille van het plezier.