Beste Dave,
Het lijkt misschien vreemd maar ik wil u vertellen wat ik deed na het
lezen van uw nieuwste boek.
Nieuwsgierigheid voerde mij naar www.portofmokha.com/story. Dat was mogelijk. Want uw boek vertelde een waargebeurd
verhaal. Elke gelijkenis met bestaande
personen of gebeurtenissen berustte niet op louter toeval. Die personen bestonden echt. Die gebeurtenissen gebeurden echt. Op die website vond ik de nodige
achtergrondinformatie. Op die website
hoorde ik de hoofdpersoon, Mokhtar Alkhanshali, aan het woord. Potentiële lezers van uw boek wil ik graag
waarschuwen. Potentiële lezers mogen
zich niet onmiddellijk naar de betreffende website spoeden. Zij moeten eerst uw boek lezen. Enkel zo kunnen zij optimaal genieten van uw
meeslepende verhaal. Na het lezen mogen
zij, net als ik, naar de website. Niet
vroeger. Zo moet het.
Waarom ik dan begin met die website? Terwijl ik het eigenlijk over uw
boek wil hebben. Daartoe heb ik een
specifieke reden. Het meeste van wat ik
doe, durf ik als beredeneerd te omschrijven.
Slechts heel af en toe reageer ik impulsief. Niet in deze.
Zoals ik al zei, ik heb een reden.
Op de website vond ik de perfecte en beknopte omschrijving van uw
boek. Uw boek is een onwaarschijnlijk
verhaal van overleven en wederopstanding.
Het is een verhaal van beschermengelen.
Een verhaal van ontsnappingen op het nippertje. Maar bovenal is het een verhaal met een happy
end.
Ik besef dat die beknoptheid niet onmiddellijk een motivatie is om het
boek te lezen. Want hoeveel boeken
beantwoorden niet aan die omschrijving en zouden bijgevolg moeten gelezen
worden. Ik moet dus op zoek naar dat
extraatje. U hoeft niet te
panikeren. Uw boek reikt dat extraatje
aan. Veelvuldige malen heb ik luidop
gezegd dat uw boek een fantastisch boek is.
Ik zei het tegen mijzelf. Tegen
personen die toevallig in mijn buurt waren terwijl ik aan het lezen was.
Ik was het bijna vergeten maar uw boek herinnert mij er aan dat zij
nog wel degelijk bestaan. Avonturiers
bestaan. Ik dacht dat zij enkel op het
scherm bestonden. Indiana Jones en
consorten, u kent hen wel. Ik had het
bij het verkeerde eind. Uw boek leverde
mij het bewijs. Mokhtar Alkhanshali is
een avonturier. Mokhtar Alkhanshali is
een held.
Nu zou u kennen denken dat de term van avonturier eerder negatief
geladen is. Bij die omschrijving denkt u
aan onstuimigheid. Aan weinig of niet
doortastend handelen. Dat is niet het
geval bij Mokhtar. Mokhtar is een man
met een welomlijnde missie. Meer nog,
Mokhtar is een man met een passie. Een
passie voor koffie. Jemenitische
koffie. De glorie van die koffie wil hij
in ere herstellen. Om dat te doen moet
hij het veilige Amerika verlaten. Moet
hij naar het onrustige Jemen. Die onderneming
kunnen wij gerust omschrijven als een avontuur.
De kans op succes lijkt bijna nihil.
Jemen is een land in oorlog.
Jemen is een land zonder regering.
In uw boek stelt u dat Jemen een tweede Syrië dreigt te worden. Jemen kent verschillende regio’s. Verschillende stammen. Elk heeft zijn eigen agenda. Die vele agenda’s botsen. Leiden tot conflicten. U hoeft niet veel fantasie te hebben om te
beseffen dat handel drijven in dat land niet evident is. Niet vrij van gevaar is. Ik zou thuis gebleven zijn. Ik zou er niet aan begonnen zijn. Zou mijn eigen veiligheid verkiezen boven die
grote onzekerheid. Mokhtar niet. Hij zet door.
Vertrekt naar Jemen. Om te
slagen. Niet om te falen.
Uw boek doet datgene wat een boek moet doen. Uw boek plaatst mij naast Mokhtar. Het voelt alsof ik zijn reisgezel ben/word. Wat Mokhtar ziet, zie ik. Wat Mokhtar voelt, voel ik. Wat Mokhtar proeft, proef ik. Wat Mokhtar vreest, vrees ik. Ik voel hetzelfde angstzweet bij de vele
controleposten op de wegen van Jemen.
Mokhtar lijdt aan malaria. Heeft
diarree. Wordt geveld door een
galsteenaanval. In al die ellendigheid
staat hij niet alleen. Ik voel mij net
zo ellendig. Zo lijkt het wel. In het licht van bombardementen doet Mokhtar
aan zelfreflectie. Hij stel zich de
vraag of hij een goed leven heeft gehad.
Ik stel mij diezelfde vraag. Net
als hem kijk ik de dood enkele malen in de ogen. U zal heel misschien zeggen dat ik bij dit
alles toch neig naar enige overdrijving.
Dat is het niet. Ik zeg zoals het
was. Ik zat in het verhaal. Meer nog.
Ik zat in het vliegtuig. Naast
Mokhtar. Ik zat in de wagen. In de boot.
Nooit liet ik hem los. Altijd was
ik bij hem. Van begin tot eind. Ik stond aan dat standbeeld. Toen hij die inval kreeg. Toen hij zijn missie vorm gaf. Ik stond op het dak van zijn appartement in
San Francisco. Toen wij samen zagen dat
een schip zijn lading koffie binnenbracht.
Toen hij besefte dat hij geslaagd was in zijn opdracht.
Zijn droom wordt werkelijkheid.
Uw boek herinnert de lezer aan wat Amerika is of was. Een land van onbegrensde mogelijkheden en
niet-aflatende gastvrijheid. U plaatst
kanttekeningen hierbij. Durft die claim
in twijfel te trekken. Recente tijden
leveren bewijs dat die mogelijkheden toch meer begrensd worden. Voor sommigen. Dat die gastvrijheid niet langer een
zekerheid is. Voor sommigen. Niet iedereen kan de American Dream
beleven. Dat zegt u. Dat schrijft u. Dat Mokhtar toch zijn Amerikaanse Droom kan
realiseren, is de grote verdienste van Mokhtar zelf. Met de hulp van enkele vrienden. Van enkele gelijkgestemde zielen.
U vertelt meer dan enkel het verhaal van Mokhtar. Dat verhaal geeft u de kans om de
geschiedenis te vertellen van koffie. De
fascinerende geschiedenis. U voert ons mee
naar India. Naar Nederland. Naar Frankrijk. Naar Portugal. Naar Brazilië. Wij reizen de wereld rond. Samen met de koffiebessen. Interessant.
Bijzonder interessant. U vertelt
over de koffieteelt. Geen enkele andere
teelt zou zo arbeidsintensief zijn. Het
telen van koffie vraagt om geduld. Om
vakmanschap. Om liefde en passie. De koffieteelt wordt bijzonder tastbaar. De lezer wordt een beetje koffieboer.
U weet dat alle goede dingen uit drie bestaan. Zonder twijfel kent u dat gezegde. U voegt dus nog een verhaal toe. U vertelt het verhaal van Jemen. U vertelt het verhaal van een stille oorlog. Een oorlog, die gevoerd wordt buiten het oog
van de media. U toont de ellende. U toont hoe de mens opnieuw slechts een kwetsbare
speelbal is in het spelletje, dat netjes omschreven wordt als wereldpolitiek.
Mokhtar is een avonturier. Hij
is ook een held. Dat heb ik reeds
gezegd. Geschreven. Het is echt wel zo. Het is werkelijk zo. Want in uw verhaal lees ik hoe hij mensen hoop
geeft. Hoe hij mensen doet dromen. Hoe hij mensen een vooruitzicht biedt. Hoe hij mensen steunt. Door dik en dun. Hoe hij mensen vertrouwen schenkt. En dat vertrouwen nooit schendt. Zijn grote droom maakt hem niet blind. Maakt hem niet doof. Integendeel.
Hij wil die droom delen. Met
velen. Velen wil hij in zijn droom
betrekken. Zodat velen het uiteindelijk
beter zullen hebben.
Beste Dave. Ik drink wel eens
een kopje koffie. Na het lezen van uw
boek zal dat nooit meer hetzelfde zijn.
In elk kopje zal ik voortaan een beetje Mokhtar proeven. In elk kopje zal ik de geschiedenis
proeven. In elk kopje zal ik het zweet
van die vele boeren proeven. In elk
kopje zal ik de schoonheid en kwetsbaarheid van Jemen proeven. Jawel, koffie zal nooit meer hetzelfde
zijn. U hoeft zich hiervoor niet te
excuseren. Zeer zeker niet. Ik wil u danken. Dat is wat ik wil doen. Want u schreef een machtig boek. Een magistraal boek. Een boek, dat bewust maakt. Een boek, dat herinnert aan wat iets
werkelijk is. U doet het op een
meeslepende wijze. Op een wijze, dat
enkel bewondering kan opwekken. Voor dat
alles wil ik u graag en uitgebreid danken.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten