Wanneer begint de voorbereiding van een reis? Moet de reiziger
onmiddellijk na het boeken van de reis aan de slag? Dat kan een optie
zijn. Ik doe het anders. Op aangeven van Godfried Bomans. Zijn wijze raad las ik in Wandelingen door
Rome. Voorbereiding raadde hij ten
stelligste af. Omdat het verwachtingen
creëert. Verwachtingen die vaak niet
ingelost worden. Dat leidt tot
ontgoocheling. Dat moet vermeden
worden. Daarom geeft hij de reiziger mee
geen voorbereidingen te treffen. Laat u
verrassen, dat is zijn besluit.
Ik ga in dat besluit mee. Tot
op een zeker punt. Thuis lees ik geen
enkele reisgids. Bewust laat ik deze aan
de kant. Pas op het vliegtuig verdiep ik
mij in het land van bestemming. Pas dan
worden de reisgidsen bovengehaald. Pas
dan begin ik te lezen. Op het vliegtuig
begint mijn eerste studieronde. Pas dan
laat ik mij verleiden tot een inleiding op Iran.
Ik lees over de geschiedenis van het land. Een zeer beknopt overzicht. Het lijkt alsof ik opnieuw op de schoolbanken
zit. In dat beknopte, historische
overzicht zie ik namen passeren, die ik hoorde op die schoolbanken. Tijdens de lessen geschiedenis. Darius de Grote. Xerxes.
Marathon. Salamis. Alle beelden komen mij weer voor de
geest. Ik voel hetzelfde enthousiasme als
toen op de schoolbanken. Ik hing aan de
lippen van de leraar. Ik nam zijn
verhalen diep in mij op. In die verhalen
ontdekte ik helden. Helden, die tot mijn
verbeelding spraken. Helden en
verbeelding, het kan een gevaarlijke combinatie zijn voor een kleine jongen. Die combinatie kan de fantasie
prikkelen. Waardoor ik verhaaltjes ging
bedenken. Met mij in de hoofdrol. Jawel, die lessen geschiedenis waren een
heerlijke tijd. Een heerlijke tijd, die
ik nu op het vliegtuig herbeleef. Hoog
in de lucht.
Ik lees over de gebruiken van het land. Gekende gebruiken. Vreemde gebruiken. Zo lees ik dat mannen geen short dragen. Een T-shirt is voor mannen dan weer wel
toegelaten. Voor de mannen zijn lange
mouwen geen noodzaak. Die zijn dan wel
weer verplicht voor de vrouwen. Net
zoals een hoofddoek. Die moet overal
gedragen worden. Dat was geen
verrassing. Dat was geen nieuws. Meerdere malen vóór het afreizen werden wij
hierop gewezen. Wij wisten van deze
vestimentaire restricties. Wij hadden
onze voorzorgen genomen. In onze koffers
zaten dingen, die nauw zouden aansluiten bij de heersende Iraanse mode. Wij zouden geen buitenbeentje zijn. Wij zouden opgaan in de massa.
Andere verboden leken mij dan eerder vreemd. De neus mag niet luidop gesnoten worden. Neuspeuteren is uit den boze. De duim mag niet omhooggestoken worden. Voor de eerste twee kan ik nergens een
verklaring vinden. Ik moet het voor waar
aannemen. Dat valt mij moeilijk. De opgestoken duim zou gelijkstaan met onze
opgestoken middelvinger. Fuck off. Maar dan in het Farsi. Die gevoeligheid kan ik wel begrijpen. Niemand heeft veel zin om tegen een
opgestoken middelvinger aan te lopen. Ik
zal de duim naar beneden houden. Dat
neem ik mij voor. Ik wil niemand
shockeren. Ik wil niemand voor het hoofd
stoten.
Ik lees over de Iraanse keuken.
Ik lees over goesjt, een maaltijdsoep.
Die tip plaats ik op mijn Iraanse to-do-lijstje. Dat wil ik proeven. Dat zal ik proeven. Andere dingen zoals nagerechten zal ik dan
weer moeten ontberen. Desserts maken
geen deel uit van de Iraanse keuken. Of
toch in slechts zeer beperkte mate. Geen
of weinig zoetigheden na het eten. Wel
wordt fruit aangeboden na de maaltijd.
Een gezond alternatief. Ik ben
een zoetbekje. Ik zal het missen. Maar niet in die mate dat ik meteen de
terugreis zal aanvatten. Ik kan
wachten. Ik heb mijn verslaving onder
controle.
Nu zou u kunnen denken dat ik op het vliegtuig continu met mijn hoofd
in de boeken zit. Dat is niet zo. Afwisseling is noodzakelijk. Behalve in de liefde. In de liefde wordt afwisseling ten stelligste
afgeraden. Mijn afwisseling in aangenaam
tijdverdrijf zoek ik in de film en de muziek.
De keuze aan goede films is uitgebreid.
Ik had kunnen kiezen voor Dunkirk.
Ik had kunnen kiezen voor The shape of water. Ik had kunnen kiezen voor I, Tonya. Toch kies ik geen van deze drie. Ik ga voor Murder on the Orient Express. Misschien niet meteen de beste film. Sentimentele redenen voeren mij naar deze film. Jeugdsentiment drijft mij naar deze
keuze. Bij die film moet ik denken aan
de vakanties in Zwitserland. Elke keer
weer mochten mijn broers, mijn zus en ik een aantal boeken meenemen. Vaak kozen wij voor boeken van Agatha
Christie. Onze ouders hadden ons
vertrouwd gemaakt met die detectiveromans.
Wij waren gek op die verhalen.
Bij elk boek opnieuw trachtten wij de moordenaar te ontmaskeren. Slechts heel zelden slaagden wij in onze
opzet. Al te vaak verdachten wij de
verkeerde. Maar die dwalingen doofden
onze lust tot lezen niet.
Integendeel. Telkens weer
begonnen we aan een nieuw boek. In de
volle overtuiging dat wij nu wel de moordenaar in de kraag zouden vatten. Met eenzelfde intentie kijk ik op het
vliegtuig naar de film. Ik word weer dat
jongetje. Dat jongetje dat het geheim
wilt ontrafelen.
Niet enkel is er cinematografisch vertier. Ik vind ook muzikale verpozing. Niet enkel vind ik muzikale verpozing, ik doe
voorwaar een muzikale ontdekking. Mijn
beweegredenen ken ik nog altijd niet maar ik koos voor het album Von Mensch zu
Mensch. Van de Duitse band
Unheilig. Waarom ik voor dat album koos?
Waarom ik uit dat grote aanbod dat ene album koos? Ik kan het niet zeggen. Nieuwsgierigheid zou een verklaring kunnen
zijn. Wat ik hoor was mij onbekend. Ik luister naar Neue Deutsche Härte. Eén van de vele variaties binnen
hardrock/metal. Donkere zang in
combinatie met hard gitaar- en drumwerk.
Dat is een omschrijving voor de muziek van Unheilig. Dat zou een mens kunnen afschrikken. Diezelfde mens zou zich kunnen afkeren. Maar de soep wordt nooit zo heet gegeten als
ze wordt opgediend. De hardheid blijkt
nogal mee te vallen. Heel vaak voel ik
de muziek overhellen naar ballade. Ik
zak een beetje dieper weg in mijn passagiersstoel. Ik maak het mij knus. En ik geniet.
Geniet van die pas ontdekte Duitse muziek.
Muziek, boeken en een beetje slaap doen de tijd wegtikken. Brussel dreef verder weg. Teheran kwam dichterbij. Vaak was ons gezegd dat bij het binnenvliegen
van het Iraanse luchtruim aan de vrouwen gevraagd werd hun haren te
bedekken. Wij zijn goedgelovig. We namen dit voor waar aan. We wachtten op het moment van die kleine
dienstmededeling. Die mededeling bleef
uit. De vraag werd ons niet
gesteld. In het vliegtuig bleven de
vrouwen ongesluierd. Dat veranderde toen
wij op Teheran landden. Toen wij voet
aan de grond zetten. Plots waren alle
vrouwen gesluierd. Ik dacht terug aan
wat ik gelezen had. Islam zou letterlijk
‘onderwerping’ betekenen. Ik vroeg mij
af of die onderwerping nu al een feit was.
Of de vrouwen met die sluier nu al capituleerden. Ik dacht het niet. Ik meende in die sluier enkel een bereidheid
te lezen om zich open te stellen. Een
bereidheid om de ander te ontmoeten.
Soms moeten in dat streven naar ontmoeting offers worden gebracht.
Wij rijden meteen door naar ons hotel, dichtbij de luchthaven. We kruipen onmiddellijk onder de wol. Geen slaapmutsje aan de bar. Het is al laat. Morgen moeten we vroeg op. Dan begint de eigenlijke rondreis. Aan die rondreis willen we goed uitgerust
beginnen. Jawel, reizen is
topsport. Topsporters dienen zich te
verzorgen.
Ik lig in bed. Nog wat te
draaien en te keren. Mijn oog valt op
die ene richtingsaanwijzer tegen de muur in onze kamer. Die wijzer geeft de richting aan van
Mekka. Ik weet waarheen mij te
richten. Ik ben klaar voor het
gebed. Als zij mij tot het gebed
roepen. Alleen zijn wij hier in
Iran. Hier wordt niet opgeroepen tot het
gebed. Geen geluidsversterkers op de
minaretten. Hier wordt geen vijf maar
slechts drie maal gebeden. Bij de
sjiieten valt het middaggebed samen met dat van de namiddag en het avondgebed
valt samen met dat van zonsondergang. Ik
lig in bed en bedenk dat dé islam niet bestaat.
Er zijn verschillen. Dit zal een
moeilijke reis worden. Welkom in
Iran. Welkom in het land waar bijna
vijfennegentig procent zich tot het sji’isme bekent. Bidden ga ik niet doen. Slapen, dat zal ik doen.
Mijn reisverhaal Iran. Dag 2:
Teheran – Ghom – Kashan. Te lezen op
woensdag 12/09/2018.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten