Beste Kamila,
The Washington Post schrijft dat uw boek de lezer achtervolgt. Dat uw boek bol staat van verbluffend mooie
momenten en verrassende wendingen. The
Times schrijft dan weer dat uw boek de lezer op een ongemakkelijke manier doet
nadenken. Publisher’s Weekly noemt uw
boek memorabel. Opzienbarend en
hartverscheurend, met een schokkend einde.
Zo vervolgt het magazine.
Booklist spreekt dan weer van een ontroerend boek. Onmiskenbaar relevant in de wereld van
vandaag. Dat is best heel wat lof. Zij, die u die vele lof toezwaaien, zijn niet
van de minsten. Na het lezen van die
grote woorden op de kaft van uw nieuwste boek kan ik slechts één ding
besluiten. Dit boek moet gelezen
worden. Aan uw boek mag een lezer(es)
niet zo maar voorbijstappen. Hij of zij moet
halt houden. Halt houden en aan het
lezen gaan. Omdat de vele lof dat
vraagt. Soms moet een mens volgzaam en
gedwee zijn.
Nu moet ik u één ding bekennen.
Tegenover zo veel lof sta ik nogal huiverachtig. Het maakt mij argwanend. Een zekere vrees nestelt zich in mij. Omdat ik bang ben dat het boek nooit zal
kunnen voldoen aan de gecreëerde verwachtingen.
Ik heb het al meermaals meegemaakt.
Dat ik na het lezen van een geprezen boek verdwaasd achterbleef. Omdat ik niet kreeg wat ik verwachtte. Ik weet het.
Ik besef het. Stoorzenders dienen
vermeden te worden bij het lezen. Maar
soms gebeurt het toch. Heel soms.
Maar wat dan met mijn boek? Die vraag hoor ik u opwerpen. U wordt ongedurig. U wenst te weten. Laat mij u daarom snel geruststellen. Uw boek lost volledig de verwachtingen
in. Meer nog, uw boek overtreft die
verwachtingen. In meer dan hoge mate. Verbluft laat u mij achter. Vol bewondering blijf ik achter. Uw vakmanschap staat buiten kijf. U weet hoe schoonheid kan uitgepuurd
worden.
Het boek blijft mij achtervolgen.
Zelfs als ik het boek uit heb.
Zelfs als ik het boek wegberg in de boekenkast. Daarvoor had de Washington Post
gewaarschuwd. Het blijkt zo te
zijn. Uw boek stelt vragen. Zonder antwoorden te geven. Die antwoorden moet de lezer zelf trachten te
vinden. Maar dat is niet zo evident. Omdat de door u aangereikte thematiek
bijzonder complex is.
U vertelt het verhaal van de jihadistrijder. De foreign terrorist fighter, zoals die ook
wel genoemd wordt. Maar u gaat verder
dan de veelal eenzijdige verslaggeving in de media. U kijkt verder dan enkel het beeld van de
terrorist. U toont aan hoe het
hoofdpersonage heel subtiel wordt losgeweekt van zijn omgeving. Hoe die ronselaars bij mondjesmaat de
verontwaardiging voeden. U laat zien hoe
een verwarde jongen vervelt tot een strijder.
Toch blijft u niet enkel stilstaan bij die transformatie. U verwoordt ook de innerlijke strijd. U openbaart die constante twijfel over de
gemaakte keuzes. Een twijfel die hem
uiteindelijk doet besluiten de strijd in Syrië achter zich te laten en terug te
keren naar Engeland. Maar dat besluit
blijkt niet zo evident te zijn. Blijkt
niet zo makkelijk te realiseren. Dat
besluit wordt gedwarsboomd door politici.
Politici die zich hard opstellen.
Politici die niet bereid zijn tot enig compromis. Omwille van het politieke gewin. Omwille van de achterban.
Uw boek blijft niet enkel stilstaan bij Parvaiz, de
jihadistrijder. U vertelt het verhaal
van de vader. Van de moeder. Van de zussen. U toont hoe de keuze van één iemand zijn repercussies
heeft op het leven van vele anderen. De
keuze van de één kan zware gevolgen hebben voor de ander. U toont hoe gemakkelijk en gevaarlijk het is
om iedereen over één en dezelfde kam te scheren. Meer nog toont u wat loyaliteit doet met een
mens. Een zus tegenover haar broer. Een zus tegenover haar vriend. Een broer tegenover familie. Die loyaliteit brengt mensen vaak tot
besluiten waarvoor nauwelijks een verklaring kan gevonden worden. Vanuit die loyaliteit stelt een mens daden,
waarbij anderen onbegrijpend met de wenkbrauwen fronsen. Omdat zij het volledige verhaal niet
kennen. Omdat zij de mechanismen van die
loyaliteit niet begrijpen.
Uw boek toont heel duidelijk aan hoe iemand zijn of haar positie als
moslim continu dient af te wegen. Die
positie balanceert voortdurend tussen trouw of afkeren. Hoe kan iemand als moslim functioneren in een
maatschappij zonder verantwoording te moeten afleggen. Met die zoektocht worden de personages uit uw
boek bijna continu geconfronteerd. Die
zoektocht is complex. Het antwoord is
niet voor de hand liggend.
U schrijft over liefde. U
schrijft over trouw. Die liefde en trouw
voeren de hoofdpersonages uit uw boek naar een adembenemende finale. Die spannende finale drijft de lezer
voort. Uw boek wordt een
pageturner. Lijkt te vervellen tot een
thriller. Zelden heb ik zo verlangd het
einde van een boek te kennen. Niet omdat
het boek mij zou vervelen. Dat is het
geenszins niet. Wel wens ik het einde te
weten omdat ik het zo goed voorheb met de hoofdpersonages. Omdat ik sympathiseer met die
hoofdpersonages. Jawel, ik begrijp de
motieven. Dat begrip brengt mij tot
vergeving. Leidt mij tot
verzoening. Ik lees het einde. Niet begrijpend sluit ik het boek. Omdat ik besef dat het anders had kunnen
lopen. Dat andere keuzes hadden kunnen
gemaakt worden. Keuzes, die een uitweg
hadden kunnen bieden. Keuzes, die een
nieuwe kans hadden kunnen betekenen. Een
nieuwe start.
Ik heb uw boek gelezen. Uw boek
verdient het gelezen te worden. Omdat
het overtuigend aantoont dat het debat over foreign terrorist fighters best wel
enige nuance kan verdragen. Dat
datzelfde debat veel verder reikt dan enkel een debat over terrorisme. Veel meer dingen dienen in dat debat
geïntegreerd te worden. Die oefening
vraagt moed. Vraagt meer dan enkel
politiek spierballengerol. Meer dan
enkel journalistieke sensatiezucht. Nu
weet ik het. Nu besef ik het. Uw boek illustreert hoe het moet. Het debat heeft geen nood aan een halve of
volle krantenpagina. Dat is te
beperkt. Dat is te benauwend. U vertelt het volledige verhaal. Niet één krantenpagina. Wel een volledig boek. Zoals ik al zei, het verhaal is complex. Heeft vele kanten. Die kanten belicht u.
Uw boek is verwarrend. Doet
alles daveren op zijn grondvesten. Uw
boek stelt vragen. Terechte vragen. Antwoorden heb ik nog niet gevonden. Ik ben zoekende. Een standpunt heb ik nog niet bepaald. Wel weet ik nu dat ik niet langer moet
focussen op die ene daad. Op die ene
keuze. Wel weet ik nu dat ik mij moet richten
op het volledige verhaal. Dat maakt alles
moeilijker maar daarom niet minder juist.
Jawel, uw boek houdt mij bezig.
Nu nog altijd. Na al die weken.
Beste Kamila. Voor dit
indrukwekkende boek wil ik u danken.
Voor dit aangrijpende verhaal wil ik u danken. Dank voor dit pareltje. Dit emotionele pareltje. Dit uitdagende pareltje. Dank voor één van de literaire hoogtepunten
van dit jaar.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten