Beste Brecht,
Beste Jelle,
Beste Thijs,
Beste Ace,
Nog nooit was ik naar Humo’s Rock Rally gaan zien. Dit jaar word ik vijftig. Mijn afwezigheid op deze rally interpreteerde
ik als een blaam op mijn rockende blazoen.
Dit jaar zou ik hierin verandering brengen. Ik zou die blaam uitvagen. Dit jaar zou ik gaan. Ik woon in Gent. Ik had gemakkelijk naar de preselecties in CC
Nova gekund. In Nazareth. Dat is dichterbij. Toch koos ik voor De Zwerver in Leffinge. Dat kan vreemd lijken. Dat is het niet. Ik doe niks zonder een reden. Alles is weldoordacht. Althans, dat is wat ik denk. In Leffinge stond Comet Street. In Leffinge stonden jullie.
Wij kennen elkaar. Dat kan roet
gooien in mijn vermogen te oordelen. Het
verwijt van een zekere partijdigheid zou kunnen weerklinken. Men zou mij kunnen zeggen dat de
objectiviteit in gevaar is. Laat mij u
geruststellen. Van partijdigheid is geen
sprake. De objectiviteit blijft
gegarandeerd. Indien ik uw performance
als slecht zou beoordelen, had ik kunnen zwijgen. Ik had u na het concert vlugvlug kunnen
feliciteren. Om dan weg te
vluchten. Daarmee zou de kous af
zijn. Het feit dat ik nu een brief zit
te tokkelen, doet bij u heel waarschijnlijk het vermoeden groeien dat ik
lichtjes onder de indruk moet geweest zijn van uw korte optreden. Ik kan uw vermoeden bevestigen. Ik was danig onder de indruk.
Vijftien minuten. Binnen dat
korte tijdsbestek dient u jury en publiek te overtuigen. Vijftien minuten? Heel soms kunnen vijftien
minuten als bijzonder lang ervaren worden.
Alsof er maar geen einde komt aan die vijftien keer zestig
seconden. Het kan ook andersom. Het kan ook gebeuren dat diezelfde vijftien
minuten als te kort worden ervaren.
Alsof die minuten in een knip voorbij zijn. In het eerste scenario vervelen wij ons. In het tweede scenario verlangen wij naar
meer. Naar nog een extraatje. Welk scenario het zou worden in De Zwerver
weet ik niet. Ik kan enkel maar hopen
dat het laatste scenario werkelijkheid zou worden. Ik kan dat enkel maar hopen. Voor mij.
Voor jullie.
Jullie komen op. De korte
soundcheck is voorbij. Nu kan het echte
werk beginnen. Nu moet het bewijs
geleverd worden van jullie kunnen.
Vijftien minuten lang. Ik weet
niet wat het zal worden. Jawel, ik heb
al dingen opgevangen. Meningen en
opinies zijn mij al overgemaakt. Maar
zoals wel eens wordt gezegd, the proof of the pudding is in the eating. Eindelijk zal ik jullie muziek kunnen
‘eten’. Ik zal uw muziek kunnen
voelen. Kunnen betasten. Ik zal de overgave zien. Het geloof.
Althans, dat is wat ik hoop te mogen beleven. U ziet en leest, ik leef in hoop.
Die eerste minuut gaat even uw vingertje omhoog. Een kleine terechtwijzing. Uw stem komt onvoldoende door. Zit weggeduwd. U hoort dat.
U reageert. Op een gepaste wijze
wordt gereageerd. Er wordt even
bijgestuurd. Dan zit het goed. Dan valt alles in de juiste plooi. Enkele seconden lang was er twijfel. Maar die is nu weg. Nu wordt het genieten. Volop genieten. Ongestoord.
Ongegeneerd. Nu kan dit klinken
als een te gemakkelijke omschrijving van wat ik beleef. Toch is het zo. Anders kan ik het niet zeggen. Puur muzikaal genot. Ik word niet afgeleid door die vervelende
drang. Die vervelende dwangmatigheid om
te vergelijken. Om toch maar enkele
grote namen uit de dikke muziekencyclopedie te linken aan jullie muziek. Dat wil ik niet. Dat doe ik niet. Jullie muziek stuurt. Heerst.
Overheerst. Enkel jullie staan
centraal. Al de rest lijkt te vervagen. Lijkt weg te glijden.
Vijftien minuten zijn zo voorbij.
Jullie razen. Jullie
stormen. Op muzikaal overtuigende
wijze. Geen gerommel. Geen gerammel.
Alles zit juist. Julius Caesar
wist het in vroegere tijden bondig te omschrijven. Veni, vidi, vici. Ik kwam, ik zag, ik overwon. Toch dient deze uitdrukking enigszins
aangepast te worden. Zodat zij op een
juiste wijze de werkelijkheid vertaalt.
Ik kwam, ik zag, jullie overwonnen.
Zo moet het zijn. Dit doet de
waarheid recht. Vijftien minuten zijn zo
voorbij. Bisnummers zijn geen
optie. De regie van Humo’s Rock Rally is
strak. Jammer. Want voor mij mocht dit feestje met Comet Street nog een tijdje doorgaan. Ik had
geproefd. Het smaakte naar meer. Helaas.
Driewerf helaas. Het mag niet
zijn. Een andere band schuift aan en
verdringt jullie van het podium.
Eindelijk zag ik jullie aan het werk.
Ik ben overtuigd. Ik zag een
groep die recht heeft op een podium. Een
groep die recht heeft op concerten. In
grote getale. Dat hoeft niet enkel
binnenland te zijn. Buitenland mag
ook. Zeker en vast. De meeste dromen zijn bedrog. Dat zei ooit een groot Nederlands
filosoof. Ik hoop voor jullie dat die
droom geen bedrog mag zijn. Maar
werkelijkheid. Pure en tastbare
werkelijkheid. Ik wens het jullie van
ganser harte toe.
Beste Brecht. Beste Jelle. Beste Thijs.
Beste Ace. Ik wil jullie nog
danken voor die fijne avond in De Zwerver.
Ik weet het, ’t is al een tijdje geleden. Beter laat dan nooit. Goede dingen moeten verteld worden. Moeten doorgegeven worden. Dan speelt het tijdstip niet echt een
rol. Toch?
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten