Beste Petra,
Beste Eline,
Ik wil eerlijk zijn met jullie.
Brieven vragen om eerlijkheid.
Brieven bieden die vertrouwelijkheid.
Vertrouwelijkheid kan enkel gedijen in een eerlijke sfeer. Vandaar.
Vrienden zullen vreemd opkijken als ik hen vertel dat ik De maakbare
baby heb gelezen. Het zijn
vrienden. Zij kennen mij. Zij kennen mij goed. Zij weten dat ik geen kinderen heb. Zij kennen mijn beweegredenen. Bij hen hoef ik mij niet te verschonen. Bij hen hoef ik niet te zoeken naar excuses. Zij begrijpen mij. Net daarom zijn het vrienden. Zoals ik al zei, ik heb geen kinderen. Ik zou dus buiten het doelpubliek vallen van
jullie boek. U zou mij als een outsider
kunnen beschouwen. Toch ben ik dat
niet. Ik had zo mijn redenen om uw boek
te lezen. Ik had er drie.
Vooreerst is er mijn kinderwens.
Of juist het gebrek aan die kinderwens.
U zou zich de vraag kunnen stellen of ik ooit die vraag naar kinderen
bij mijzelf heb gesteld. Dat heb ik
gedaan. Mijn zoektocht was kort. Al snel kwam ik er achter dat ik geen
kinderen wou. Om vele redenen. Die zal ik niet vertellen. Het zou ons te ver brengen. Ik wil bij jullie boek blijven. Dat is het onderwerp van de brief. Niet ik.
Mijn snelheid van antwoord maakte mij nieuwsgierig naar de zoektocht van
anderen. Bij anderen is er juist wel die
wens maar is net het realiseren van die wens een hobbelige weg. Soms zijn zoektochten niet altijd helder en
duidelijk.
Dan was er dat artikel in De Standaard.
Onlangs las ik dat in een lab huidcellen van een man of vrouw kunnen
uitgroeien tot zaad- of eicellen waarmee zijn of haar kinderen kunnen verwekt
worden. Datzelfde artikel ging dieper in
op dat onderzoek en belichtte de ethische vraagstukken hieromtrent. Ik las dat artikel. Ik fronste met de wenkbrauwen. Dit onderzoek maakt deel uit van het
maatschappelijk debat. Het blijft niet
beperkt tot de labo’s. Tot de interne
kring van wetenschappers. Het staat
middenin de maatschappij. De
maatschappij moet hierover nadenken.
Diezelfde maatschappij moet deel hebben aan dit debat. Ik dus ook.
Maar om deel te hebben, moet een lid van de maatschappij geïnformeerd
zijn. Ik moest dus aan de slag.
Toen ik mijn moeder vertelde over uw boek gaf zij die ene
opmerking. Zij stelde zich de vraag hoe
ver de wetenschappers zullen gaan. Het
schrikbeeld van blauwe ogen en blond haar volgde op die ene vraag. Ik kon haar angst niet wegnemen. Ik kon haar niet geruststellen. Nog niet.
Ik was nog niet onderlegd in de materie.
Ik zat nog zelf met vragen.
Vragen die voorlopig onbeantwoord bleven. Alweer besefte ik dat ik op zoek moest. Op zoek naar antwoorden.
Bovenstaande redenen brachten mij naar uw boek. Ik las uw boek. Ik las over geassisteerde voortplanting. Over oogsten en plukken. Ik las over draagmoederschap. Over baarmoedertransplantatie. Ik las over nieuwe gezinsvormen. Over het recht op voortplanting. Ik las over eicellen invriezen en over
embryoselectie. Ik las vele en moeilijke
woorden. Woorden, die ik voordien
nauwelijks gehoord had. Ik ontdekte een
nieuw vocabularium. Ik stapte een nieuwe
wereld binnen. Ik stapte een nieuw debat
binnen. Een debat, waar ik voordien
buiten stond. Waar ik geen deel in had. Ik ontdekte dat het debat volop woedde. Dat vele stemmen een aandeel hadden in dat
debat. Niet enkel wetenschappers. Ook ethici.
Ook politici. Ook filosofen. Al die stemmen hoorde ik in uw boek. Maar niet enkel die stemmen hoorde ik. Ik hoorde stemmen van vaders en moeders. Van mensen die op zoek waren of zijn naar een
mogelijkheid hun kinderwens te realiseren.
Ik hoorde Eva en Bas. Ik hoorde
Linda, Lieke en Gijs. Ik hoorde Lies,
Wout en Inge. Lindsay en Filip. Elisa en Lili. Daniëlla.
Miek en Peter. Ik hoorde Indra en
Christoff. Die stemmen vertaalden de
theorie naar de praktijk. Zij
concretiseerden het debat. Zij maakten
het debat tastbaar.
Ik besef nu hoe mooi een kinderwens kan zijn. Hoeveel pijn het kan doen als die wens enkel
een wens blijft. Als die wens geen
realiteit wordt. Ik begrijp nu hoe
wetenschappers de vragen van al die (wens)ouders trachten te beantwoorden. Net omdat zij zich ten volle bewust zijn van
die pijn. Van dat gemis. Ik besef nu dat zij in hun zoektocht naar
antwoorden steeds werken binnen een streng, ethisch kader. Dat zij zich ten volle bewust zijn dat iets
niet noodzakelijk moet omdat het ook kan.
Dat zij zelf vragende partij zijn naar internationale richtlijnen. Naar wetgeving. Ik besef dat er een spanningsboog bestaat
tussen voorzichtige en enthousiaste wetenschappers. Maar dat net die spanning zorgt dat de
wetenschap traag vooruitgaat. Met kleine
stapjes. Niet met rasse schreden.
Ik las een interessant boek.
Bovenal las ik een warm boek. Een
geruststellend boek. Ik las een boek
waarin menselijke warmte en wetenschappelijke kennis en inzicht op een voortreffelijke
manier worden gecombineerd. Ik las een
boek, waarvan ik nu weet dat mijn moeder het ook zou moeten lezen. Omdat het haar angst zal wegnemen. Omdat het haar schrikbeeld zal uitvagen. Ik las een boek over wetenschappers, die
zichzelf vragen stellen. De nodige
vragen. De juiste vragen. Ik zag hoe nu algemeen aanvaarde
behandelingen eenzelfde proces van verzet en tegenstand moesten doorlopen als
de nieuwe innovaties, die zich nu reeds aandienen of waarmee men nu experimenteert. Innovaties, die nu misschien controversieel
klinken maar later ook als evident zullen beschouwd worden. Dat proces van controversieel naar evident
moet begeleid worden. Ik besef nu dat
dit gebeurt. In een helder proces. In een duidelijk debat. Met aandacht voor het kind. Voor het belang van het kind. Met respect voor de (wens)ouders. Ik besef nu dat niet elke vraag naar een kind
ook eindigt met een kind. Net dat besef
doet mij stilstaan bij de bestaande pijn en vaak ook teleurstelling. Dat besef beroert mij. Ontroert mij.
Beste Petra. Beste Eline. Jullie schreven een boek, dat ik heel
waarschijnlijk nooit zou gelezen hebben.
Toch heb ik het gedaan. Omdat ik
zo mijn redenen had. Ik weet nu dat ik
blij ben dat ik het toch gedaan heb.
Omdat het, zoals ik al zei, een warm en menselijk boek is. Met die prestatie wil ik jullie
feliciteren. Voor dit boek wil ik jullie
bedanken. Omdat ik besef dat ik een
rijker mens ben. Een begrijpender mens.
Daarom, van harte bedankt.
Met vriendelijke groeten.
Info:
Afwerking: Paperback
Aantal pagina's: 240
Afmetingen: 240x170
Verschijningsdatum: 13/09/2017
EAN: 9789401443432
Nur-code: Specialistische geneeskunde: algemeen
Uitgever: Academia Press
Druk: 1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten