Beste Lode,
Beste Paul,
Beste Sander,
Beste Sven,
Wat moet een mens doen op de terugvlucht naar Brussel als alle
vakantielectuur gelezen is? Met die vraag zat ik op het vliegtuig vanuit
Verona. Mijn gekozen vakantieboek,
Vertel me het einde van Valeria Luiselli, had ik uit. Die enkele artikels uit Knack had ik allemaal
gelezen en verwerkt. Mijn leesvoer was
verorberd. Dat hoeft niet te verbazen. Ik was vertrokken met een grote
leeshonger. Dan kan het snel gaan. Zelfs zo snel dat ik op de terugvlucht niks
meer te lezen had. Verveling
dreigde. Anderhalf uur knikkebollen, een
weinig vreugdevol vooruitzicht. Gelukkig
was er mijn vriendin. Zij bracht
redding. Zij bracht de oplossing. Zoals wel vaker gebeurt. Van verveling zou geen sprake zijn. Ik zou niet knikkebollen. Zij gaf mij de Humo. Ik kon aan het werk.
Ik deed wat ik altijd doe met een weekblad of krant. Ik bladerde.
Ik zocht de dingen die ik wilde lezen.
De dingen, die ik zou kunnen lezen.
Indien ik nog tijd had. Zo gaat
het altijd. Enkel zo kan ik een
inschatting maken van wat mij te wachten staat.
Het maakt mij rustig. Ik las de
dingen die ik wilde lezen. Ik had nog
tijd. We waren nog niet geland. We hingen nog in de lucht. Ik begon aan de rest. Die dingen, die ik zou kunnen lezen. Ik botste op een artikeltje. Een heel kort interview, waarin een muzikant
gevraagd wordt naar zijn favoriete muziek.
De favoriete muziek voor een zaterdagavond. Voor een zondagmorgen. De favoriete muziek onder de douche. Dat lees ik graag. Omdat ik altijd wel op zoek ben naar muzikale
ontdekkingen. Ontdekkingen, die mij vaak
wegvoeren van de platgetreden paden. Dat
maakt muziek interessant. Boeiend.
In dat artikel werd aan één van jullie gevraagd naar zijn
favorieten. Ik weet niet meer wie het
was. Dat kan ik u niet meer zeggen. Jullie zullen het wel nog weten. Wat ik wel nog weet, is de naam van jullie
groep. Falling Man. Die naam bleef hangen bij mij. Om meerdere redenen. U werd een Gentse groep genoemd. Ik ben van Gent. Dat schept een band. Wat mij nog nieuwsgieriger maakte, was die
bekentenis van de Humo redacteur. In dat
artikel schreef hij ter inleiding dat hij nu al drie weken lang naar slechts
één album luisterde. Eén album had zijn
volle aandacht. Dat was uw meest recente
album, Ghost.
Ik sloeg die gegevens op in mijn hoofd. Regelmatig herhaalde ik die gegevens in mijn
hoofd. Ik mocht het niet vergeten. Dat mocht geenszins gebeuren. Falling Man uit Gent. Dat herhaalde ik vele keren. Als een mantra. Bijna raakte ik in trance. Enkel de landing haalde mij terug naar de
realiteit. Toen het vliegtuig de
Brusselse tarmac raakte, schrok ik wakker.
Ik was in Brussel. Ik moest naar
huis. Naar Gent. Ik moest op onderzoek. Ik moest kennismaken met uw groep. Dat is wat ik wilde. Toch moest die kennismaking even
wachten. Het nieuwe jaar was net
begonnen. Dan moet ik naar familie. Naar vader en moeder. Naar broers en zus. Naar tante.
Die dag moest ik hen het beste wensen.
De wensen waren overgebracht.
Ik kon voor mijn computer gaan zitten.
Wat ik daar zag, heeft mij blij gemaakt.
Wat ik daar zag, heeft mij diep geraakt.
Ik zag niet de grootvader van Prince die ergens een kerkdienst
leidde. Ik zag en hoorde de kleinzonen
van Hank Williams. Van David Bowie. Van Captain Beefheart. Van Wire.
Van Smokey Robinson. Van The
Fall. Van Sonic Youth. Vergeef mij deze stamboom. Ik heb deze van uw website geplukt. U zou mij kunnen verdenken van
gemakzucht. Dat is het niet. Ik wil enkel aangeven waar u de mosterd
vandaan haalt. Waar u uw inspiratie
vindt of hebt gevonden.
Ik raakte onder de indruk van uw verslavende beat. Mij overkwam wat de Humo redacteur is
overkomen. Ik luisterde enkel en alleen
naar Ghost. Uw album werd mijn
metgezel. Mijn reisgezel. Uw muziek bepaalde mijn hartslag. Bepaalde mijn ritme. Mijn levensritme.
Ik luisterde. Ik luisterde
opnieuw. En opnieuw. En opnieuw.
En …In mij groeide dat verlangen.
Dat intense verlangen. Ik wil
jullie live aan het werk zien. Want dat
is waar jullie muziek om vraagt. Een
podium. Een publiek. Uw muziek moet bulderen. Razen.
Jullie moeten stormen.
Schreeuwen. Wij moeten springen. Stampen en duwen. Al die dingen moeten samenkomen op een
concert. Op een festival. Daar wil ik heen. Daar moet ik heen. Het kan.
Dat heb ik gezien. Op zestien
maart staan jullie in het Gentse Trefpunt.
Ik wil er zijn.
Nog één ding moet ik jullie bekennen.
Zelden of nooit lees ik de Humo. Wat
ben ik blij dat mij op het vliegtuig die ene Humo werd aangereikt. Door mijn vriendin. Zij zette mij op weg naar jullie. Voortaan zal ik jullie volgen. Ik heb jullie ontdekt. Nooit nog zal ik jullie lossen.
Beste Lode. Beste Paul. Beste Sander.
Beste Sven. Ik weet niet precies
wat ik jullie moet wensen maar ik wens het jullie allemaal. In overvloed.
Het gaat jullie goed.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten