Future Islands. Door Democrazy
werd de groep geprogrammeerd in de concertenreeks ‘Big Next’. Kort samengevat betekent dit dat de groep op
een kantelmoment staat. Op dat moment
kan het twee richtingen uit met de band.
De band kan internationaal doorbreken of de band kan toch nog
wegdeemsteren en eeuwig als subtopper door het leven gaan. Om het in voetbaltermen uit te drukken,
kunnen we zeggen dat bevordering naar eerste klasse een mogelijkheid is of dat
tweede klasse het weinig opbeurend alternatief is. Met het WK voetbal in het vooruitzicht is het
goed wat termen uit dat wereldje te laten binnensluipen in teksten.
Future Islands beukt op de deur van de grote doorbraak. De band heeft die deur al op een kier
gezet. De band heef die deur al een heel
klein beetje kunnen openduwen. Onlangs
verhuisden zij naar het platenlabel 4AD.
Dat label huisvest ondermeer The National. Verschillende media spiegelen Future Islands
een gelijkaardig carrièreverloop voor.
Dat is toch al veelbelovend. Maar
er is meer. Onlangs werd de band
uitgenodigd door David Letterman. In de
Late Night Show mochten zij hun nieuwe single ‘Seasons’ live brengen. Dat ging niet onopgemerkt voorbij. De rare danspasjes van Samuel T. Herring
werden een YouTube-hit. Zijn
verschijning in het laatavondprogramma werd al meer dan anderhalf miljoen keer
bekeken. Maar er is meer. Op de nationale radiozenders werd de single ‘Seasons’
opgepikt. In Vox op Radio1 deed ‘Seasons’
zijn intrede. Op Studio Brussel krijgt
de single veel airplay. Zelfs in de
Ultratop50 komt de single binnen op vijftig.
Hieruit moet blijken dat de band een groot en verscheiden publiek
aanspreekt. Altijd handig voor een grote
doorbraak. Maar er is meer. In media wordt hoog opgelopen met de
livereputatie van de band. Er wordt
gezegd dat het momenteel één van de beste livebands is. Dat is toch een behoorlijk statement in een wereldje
waar de concurrentie niet van de poes is.
Is er nog meer? Neen, dit is alles.
Maar mij lijkt het voldoende om de stelling te staven dat Future Islands
de deur naar de internationale doorbraak zachtjes maar zeker openduwt.
Zondagavond stond Future Islands in de Balzaal van de Vooruit. Het concert was uitverkocht. Daarin hadden voorgaande factoren een
belangrijk aandeel. Het maakte het
publiek nieuwsgierig. Het maakte mij
nieuwsgierig. Daarom had ik ook een
kaartje. Want ik wou weten. Ik wou zien en horen welke beloften de band
kon waarmaken.
Een behoorlijk lange inleiding voor een concertverslag. Ik besef het.
Maar ik wou alles vooraf even kaderen.
Niet enkel een gewaarschuwd man is er twee waard. Ook een goed ingelicht man is er twee waard.
Het concert? Dat zat van bij het begin goed. De zanger blijkt een geboren entertainer te
zijn. Hij doet zijn gekke
danspasjes. Niet één keer, niet twee
keer maar oneindig herhalend. Heel vaak
lijkt de zanger van de radar te verdwijnen.
Plots is hij uit mijn gezichtsveld.
Ik kan hem niet spotten. Maar dan
blijkt dat hij heel laag over het podium zweeft. Bijna met zijn gezicht op het podium. Ik beken, een lichte overdrijving maar soms
is dat nodig om het beeld scherp te stellen.
Toch zoekt de zanger het niet enkel laag bij de grond. Hij springt, hij loopt. Niet rustig, wel wild en uitbundig. Zo wild zelfs dat de zanger vreest dat hij
door het podium zal zakken. Dat vertelt
hij ons. Maar hij stelt ons gerust. Zelfs mocht dat gebeuren, zal hij blijven zingen. Zolang hij de microfoon in handen heeft, zal
hij niet stoppen met zingen. Van totale
overgave gesproken.
Niet enkel is hij een entertainer, evenzo is hij een volksmenner. Hij laat het publiek uit zijn handen
eten. Het lijkt wel alsof hij aan de
touwtjes trekt. Zoals in het
poppentheater. Via die touwtjes laat hij
het publiek doen wat hij wil. Het publiek
springt als hij springt. Het publiek
klapt in de handjes als hij aangeeft dat die handjes op elkaar moeten. Entertainer én volksmenner, die combinatie
maakt hem tot een echt performer.
Terwijl ik sta te kijken moet ik heel even denken aan Henry Rollins. De gelijkenis is treffend. Net als Henry Rollins is ook Samuel T.
Herring afgetraind gespierd. Als een
fiere pauw bonkt hij regelmatig op zijn brede borstkas. Laat hij af en toe zijn armspieren even
opbollen. Een ijdel ventje, zo denk
ik. Maar er is niet enkel die
fysionomische gelijkenis met Henry Rollins.
Ook als Samuel brult en grauwt moet ik denken aan die andere
brulboei. Enkel de muziek onderscheidt
hen. De muziek van Future Islands is
meer toegankelijk.
Het lijkt wel alsof de zanger alle aandacht opeist. Bijna is dat ook zo. Maar toch moeten wij ook de andere bandleden
bewieroken. Want zij bepalen in grote
mate de sound van de band, een mengeling van new wave en synthpop. De synthpop filtert het zwarte, het donkere
weg uit de new wave. Die synthpop doet
doorheen de muziek van Future Islands de zon schijnen. Doet de muziek warm en hoopvol klinken. Die muziek stuwt de zanger voort. Die muziek doet de zanger springen en
sluipen. Die muziek bepaalt de sfeer.
Is Future Islands klaar voor die internationale doorbraak? Klaar voor
de grote podia? Na wat ik zondagavond gezien heb, kan ik op deze vragen enkel
bevestigend antwoorden. Dus, Herman en
Chokri, geef deze mannen een podium.
Want wat zij doen, heeft uw podium nodig. Zij begeesteren. Zij nemen het publiek mee op een fenomenale
trip. Een wonderbaarlijke trip. Welke concertorganisator wil een dergelijke
groep niet op zijn affiche?
Link:
Future Islands – Full performance on KEXP.
Future Islands – Live on Coachella 2014.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten