donderdag 4 mei 2017

Liefde voor Muziek, gezien op VTM. Brief aan Isabelle, Josje, Linn, Natalia, Bart, Gers, Koen en Kris.

Beste Isabelle,
Beste Josje,
Beste Linn,
Beste Natalia,
Beste Bart,
Beste Gers,
Beste Koen,
Beste Kris,
 
Enkele avonden terug zat ik op café.  Met een vriend.  In Gent.  U leest deze eerste woorden en fronst de wenkbrauwen.  U stelt zich die ene vraag.  Verbaasd vraagt u zich af wat mijn cafébezoek en u zelf met elkaar gemeen hebben.  Even geduld.  Geduld is een mooie deugd en wordt bovendien vaak beloond.  Dat zal ook in deze gebeuren.  Maar laten we stap voor stap gaan.  Op ’t gemakje.  Op café hadden we het over de wereldproblemen.  Ergernissen en oplossingen vloeiden vlotjes door elkaar heen.  Laat in de avond kwamen de koetjes en de kalfjes.  We verlieten de wereldpolitiek.  Richtten ons op de kleine dingen des levens.  
 
We kwamen uit bij Liefde voor Muziek.  Ik had dat onderwerp aangesneden.  Die avond verklaarde ik mij fan van het programma.  Dat was ik al een tijdje.  Tegenover vrienden had ik het evenwel weinig of niet opgebiecht.  Dat deed ik nu wel.  Mijn vriend keek op.  Verrast.  Ik meende mij nader te moeten verklaren.  Ik moest op zoek naar redenen om mijn kijkgedrag te verklaren.  Om te verklaren waarom ik elke maandag uitkeek naar mijn televisieavond.
 
Ik wist waarom ik keek.  Dat vertelde ik hem.  Ik zei dat het programma schoon was.  Ik zei niet mooi.  Dat deed ik bewust.  Mooi is enkel maar mooi.  In dat ene woordje ‘schoon’ schuilt zo veel meer.  In dat woord proef ik warme, oprechte gezelligheid.  Mooi is te gekunsteld.  Schoon is echt.  Is puur.  Om al die redenen zei ik dat Liefde voor Muziek schoon is.  Dat ene woordje deed mijn vriend twijfelen.  Maar hij was nog niet overtuigd.  Overtuiging was nochtans niet mijn voornaamste betrachting.  Ik wou enkel dat het programma recht werd gedaan.  Dat wou ik.
 
Ik ging verder.  Met nog meer enthousiasme.  Met nog meer overtuiging.  Ik schakelde een versnelling hoger.  In dat hoger schakelen viel ik terug op die ene stijlfiguur.  De overdrijving.  Ik zocht naar de overtreffende trap.  De overtreffende trap, die alles duidelijk moest maken.  Dan neigt men al snel tot overdrijving.  Maar zo voelde ik het niet.  Ik vertelde gewoon hoe het programma bij mij binnenkwam.
 
Ik vertelde mijn vriend een verhaaltje.  Indien ooit buitenaardse wezens op onze planeet zouden landen en ik hen zou moeten uitleggen wat muziek is, dan zou ik hen naar uw programma laten kijken.  Ik zou geen woordenboek gebruiken.  Ik zou mij niet naar Wikipedia haasten.  Ik zou die vredelievende wezens (want zij kwamen in vrede) laten voelen wat ik voelde.  Het zou een fijne avond worden.  Daarvan ben ik meer dan overtuigd.  Aan het einde van de avond zouden zij begrijpen wat muziek betekent.  Wat muziek is.  Ook daarvan ben ik overtuigd.
 
Zij zouden terugkeren naar hun planeet.  Ergens in het melkwegstelsel.  Daar zouden zij vertellen over hun ervaringen.  Over hun ontmoetingen.  Maar bovenal zouden zij vertellen over dat ene.  Dat ene, dat wij hier muziek noemen.  Zij zouden vertellen dat muziek de mens kan doen lachen.  Kan doen huilen.  Dat muziek mensen kan verenigen.  Niet enkel muzikanten.  Ook het publiek.  Zij zouden vertellen dat tussen muzikanten en publiek iets magisch kan ontstaan.  Verder zouden zij vertellen dat muziek de hoop op een ideale wereld in zich draagt.  Een wereld zonder grenzen.  Geen buitengrenzen.  Geen binnengrenzen.  Een wereld, waarin geen onderscheid wordt gemaakt.  Waarin hokjesdenken volledig afwezig is.  Zij zouden vertellen dat muziek een emotie is, waaraan iedereen zich kan warmen.  Waardoor het in koude, eenzame nachten toch nog warm kan zijn.  Waardoor het op hete, zotte avonden nog heter kan zijn.
 
Dat verhaal vertelde ik mijn vriend.  Nog één element voegde ik toe aan mijn pleidooi.  Ik zei hem dat ik elke maandagavond met een glimlach op mijn gezicht naar uw programma keek.  Ik lachte niet enkel om uw grappen en grollen.  Ik lachte ook elke keer als elk van u een interpretatie bracht van iemand anders werk.  Een interpretatie waaruit vakmanschap sprak.  Waaruit respect sprak.  Waaruit uw liefde voor muziek sprak.  Mijn lach was een lach vol van geluk.  Dat alles vertelde ik ook aan mijn vriend.  Om mijn pleidooi toch weer opnieuw van deze binnenaardse wereld te maken.
 
Wij bestelden nog enkele pintjes.  Tot wij beseften dat het de volgende dag werkendag was.  Dat wij toch ook wat dienden te slapen.  Wij betaalden onze rekening.  Verlieten het café.  Namen afscheid van elkaar.  Aan de hoek van de straat, vóór mijn vriend uit mijn gezichtsveld zou verdwijnen, keerde hij zich nog snel om naar mij.  Hij riep mij toe.  Dat hij de volgende keer zou kijken.  Ik had hem overtuigd.  Beter nog, de buitenaardse wezens hadden dat gedaan.
 
Blij fietste ik naar huis.  Blij dat mijn vriend ook dat wonderlijke gevoel zou mogen ervaren.  Blij dat het heel binnenkort alweer maandag is.
 
Beste Isabelle.  Beste Josje.  Beste Linn.  Beste Natalia.  Beste Bart.  Beste Gers.  Beste Koen.  Beste Kris.  Ik wil u danken.  Om mij elke maandagavond te doen inzien waarrond het in de muziek draait.  Waarrond het in de grote wereld buiten de muziek zou kunnen draaien.
 
Met vriendelijke groeten.
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten