Beste Ayla,
Beste Laura,
Beste Nakoulou,
Beste Tom,
Uw dansvoorstelling zou opzwepend zijn. Energiek.
Humoristisch. Meeslepend. Kleurrijk.
Ambiancevol. Dat alles beloofde
u. Ik had mij geïnformeerd. Alvorens ik een kaartje kocht voor uw
voorstelling. Ik was even naar de site
van CC De Stroming gesurft. Daar stond
dat alles te lezen. Op die site las ik
al die beloftes. Nu is het zo dat
beloftes iets akeligs hebben. Beloftes
maken schuld. Ongeacht de hoeveelheid
beloftes. Schuld moet afgelost worden. Moet ingelost worden. Het aflossen van die schuld zou moeten
gebeuren in een één durende voorstelling.
De lat lag hoog. Dat besefte
ik. U had verwachtingen gecreëerd. Die lagen hoog. Bijzonder hoog.
Die zaterdagavond weet ik niet wat er gebeurde. Zelfs nu, na enkele dagen, weet ik het nog
altijd niet. Ik zat onmiddellijk in de
voorstelling. Dat is een uitdrukking. Waarmee bedoeld wordt dat ik mij niet hoefde
aan te passen. Dat ik niet moest wachten
op die noodzakelijke ‘klik’, die soms al te lang kan uitblijven bij een
voorstelling. Die ‘klik’ was er
onmiddellijk. Meteen toen de lichten
uitgingen was ik in de ban. Ik at uit uw
handen. U had mij in uw macht.
U leidde mij weg uit Evergem. U
nam mij mee naar India. Ik volgde
u. Met alle plezier. Ooit was ik er geweest. Bijna tien jaar terug. Ooit zou ik weergaan. In een nog niet nader bepaalde toekomst. Maar u bracht mij sneller terug. Sneller dan verwacht. Ik keek naar uw voorstelling. Herinneringen flitsten door mijn hoofd. Ik zag Jaipur. Bikaner.
Ik zag Udaipur. Agra. Ik zag Jaisalmer. Pushkar.
In al die steden zag ik mij opnieuw rondlopen. Zag ik mij verwonderd rondlopen. Slechts één ticket had ik gekocht. Voor een dansvoorstelling. Veel meer kreeg ik terug. Ik kreeg India. Als extra.
Ondanks die fantastische reis in mijn hoofd kon ik toch zien wat er op
het podium gebeurde. Dromen én
observeren, twee dingen tegelijk? Mannen zouden het niet kunnen. Toch lukte het mij. Op het podium zag ik een wervelend
spektakel. Ik zag uw hoofd. Uw handen.
Uw voeten. Uw heupen. In elke beweging schuilde elegante
schoonheid. Geen enkele
uitzondering. Schoonheid was de
constante doorheen de voorstelling.
Die schoonheid werd gestut door een uitgebalanceerde soundtrack. Die muziek was de ene keer ingetogen,
sober. De andere keer was het uitbundig,
enthousiast. Ik keek naar een
voorstelling, waarin elk element goed zat.
Alles was strak geregisseerd. Maar
die strakheid zat niet in de weg van het spelplezier. Dat spelplezier was aanwezig. Ik zag het.
Ik voelde het. Ik werd er door
aangestoken. Eén uur lang glimlachte
ik. Eén uur lang stroomde ik vol warmte. Ik proefde de sfeer. Ongeremd en ongegeneerd nam ik die sfeer in
mij op. Een sfeer, waar dat heerlijke
vakantiegevoel doorheen sluimerde. Een
sfeer, dat uitnodigde de koffers te pakken en te vertrekken. Te vertrekken op avontuur.
Na één uur was het voorbij. Ik
keerde terug. Naar de echte wereld. Een wereld, waarop ik zonet één uurtje
afwezig was geweest. Ik bleef nog even
zitten. Rechtop staan lukte niet
meteen. Ik wilde nog even vasthouden aan
die droom. Die opzwepende, energieke droom. Die meeslepende, humoristische droom. Die kleurrijke, ambiancevolle droom. Ik wou die droom niet lossen. Toch niet meteen. Ik wou mij nog even wentelen. Maar dan moest dat onvermijdelijke
gebeuren. Ik stond rechtop. Verliet de zaal. Met zware voeten. Met pijn in het hart. Maar met het volle besef dat alle gemaakte beloftes
meer dan ingelost werden.
Zaterdagavond was er een geografische aardverschuiving. Zaterdagavond werd de wereldkaart herschikt. Eén avond lang situeerde India zich in
Evergem. In CC De Stroming. Ik was erbij.
Ik heb het gezien. Ik heb
genoten. Meer dan genoten. Wat ik die zaterdagavond zag, was ontroerend
mooi.
Om al het hetgeen ik hierboven heb geschreven, wil ik u danken. Want u bezorgde mij een fantastische
avond. Dat wou ik u zeggen. Die kleine boodschap wou ik u meegeven. Maar soms heb ik meer woorden nodig. Of wil ik meer woorden. Meer woorden dan enkel maar dank u.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten