Beste Chokri,
Uw festival mocht dit jaar dertig kaarsjes uitblazen. Ik ben wel te vinden voor een
verjaardagsfeestje. Toch had ik geen
ticket voor uw festival. Ik had nochtans
gekund. Een ticket kopen, het is niet
moeilijk. Ondanks deze gemakkelijkheid
in aankopen, heb ik het niet gedaan. Een
ander verjaardagsfeestje kwam er tussen.
Mijn zus verjaart op vier augustus.
Dan geeft zij een feestje. Elk
jaar doet zij dat. Elk jaar wil ik er
bij zijn. Omdat ik haar broer ben. Dat spreekt voor zich. Maar ook omdat het een van die feestjes zijn,
die je niet mag gemist hebben. Omdat het
één van de leukste feestjes van het jaar is.
Dat willen wij niet missen. Daar
willen wij heen.
Omdat niet altijd geweten is welk weekend in augustus zal gekozen
worden, houden wij de maand min of meer afspraakvrij. Daarom kopen wij dus geen ticket voor uw
festival. Ik wil het nochtans. Elk jaar weer beloof ik plechtig naar Pukkelpop
te gaan. Tot dat ene moment waarop ik
moet beslissen. Dan haak ik af. Dan blijf ik thuis. Omdat ik tegenover mijn zus niet zou kunnen
verantwoorden een festival te verkiezen boven haar feestje. Het zou mij hartzeer doen. Het zou haar hartzeer doen. Jawel, wij zijn twee handen op één buik. Uit het voorgaande zou u misschien kunnen
afleiden dat het mij zwaar valt uw festival af te wijzen. Dat zou echter een verkeerde indruk
zijn. Geenszins valt het mij zwaar. Mijn zusje gaat voor. Altijd. U zal dat kunnen begrijpen, meen ik te mogen
denken. U lijkt mij een toffe peer.
Ik ben dus niet gegaan. Alweer
niet. Dertig keer gaf u mij de kans naar
Kiewit te komen. Even zo vele keren heb
ik uw uitnodiging afgewezen. Een
ondankbaar jongetje, dat zou u kunnen denken.
Maar dat ben ik niet. Helemaal
niet. Ik ben u ten zeerste
dankbaar. Dankbaar omdat u mij de mogelijkheid
geeft te ontdekken. Want dat is wat ik
elk jaar doe. Elke keer opnieuw.
Ik ontleed uw affiche. Een
vivisectie van uw affiche, dat is wat ik doe.
Waarom? Ik weet het niet. Ik ben
geen betrokken partij. Ik ben geen
Pukkelpopganger. Waarom dan toch al die
moeite? De liefde voor muziek, dat is mijn korte antwoord. Dat is wat mij drijft. Dat is waarom ik alle biografieën lees van
alle groepen, die op uw affiche staan.
Dat is waarom ik alle groepen even check op YouTube. Ik moet bekennen, u maakt het mij
makkelijk. Via uw site kan ik vlotjes
doorklikken naar de gewenste clips. Uw
site verlicht mijn studie. Uw site maakt
het wikken en wegen makkelijker.
Maar ik beperk mij niet enkel tot een studie vooraf. Neen, even zo belangrijk is de verslaggeving
tijdens en na het festival. Daarvoor
richt ik mij voornamelijk tot Canvas.
Die zender is mijn enige nieuwsbron.
Jawel, ik weet het. Jim en Acht
TV brengen ook verslag. Maar ik doe het
niet. Naar die zenders kijk ik
niet. Overdaad schaadt. Enkel Canvas dus.
Elke festivalavond vat ik post voor de televisie. Elk van die avonden ontvang ik Lisa Smolders
in mijn huiskamer. Haar laat ik toe mij
te onderwijzen. Mij wijzer te
maken. Haar laat ik toe hypes,
aanstormende talenten en gevestigde waarden aan te kondigen. Al wat zij zegt, neem ik voor waar aan. Zonder enig tegenwoord. Zonder enige tegenspraak. Ik voel mij een lichtgewicht. Zij samen met haar gasten boksen in een
hogere categorie. Dat vind ik helemaal
niet erg. Integendeel. Ik hang aan de lippen van die vakmensen, die
even bij Lisa mogen langskomen om te vertellen over hun ervaringen. Over hun voorkeuren.
Bij die vakmensen heb ik een zwak voor Kurt Overbergh, artistiek
directeur bij AB. Hij doet wat hij moet
doen. Hij verduidelijkt. Verklaart.
Maar niet zomaar. Hij doet niet
enkel dat. Hij doet zo veel meer. Hij begeestert. Hij maakt duidelijk wat muziek met een mens
kan doen. Welke impact een concert op
diezelfde mens kan hebben. Hij vuurt
aan. Maant de afwezigen aan te gaan
ontdekken. Te gaan zien wat zij gemist
hebben. Vele vragen hoeven hem niet
gesteld te worden. In zijn gezelschap
heeft Lisa een gemakkelijke avond. Want
één vraag doet die man ontbranden. Doet
die man veranderen in een spraakwaterval.
Een waterval, met daarin allerlei interessante weetjes verstopt. Canvas brengt een combinatie van muziek en
woord. Concerten, afgewisseld met
interviews. Heerlijke avonden, dat zijn
het.
Beste Chokri, ik was er niet.
Toch schonk u mij mooie avonden.
Mooie ontdekkingen. Via uw
festival kwam ik tot Dolomite Minor. Tot
Manchester Orchestra en The Fat White Family.
Tot Radkey en Algiers. Tot
Churches en The Last Internationale. Tot
Thomston en Viet Cong. Tot Stuff. en
Slaves. Tot …
Ik was er niet. Toch heb ik een
fantastisch Pukkelpop gehad. Vanuit mijn
luie zetel. In de schaduw. Met dank aan Chokri. Aan Lisa.
Aan Kurt.
Misschien tot volgend jaar. Met
mijn zus.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten