Beste Tess,
Beste Bjorn,
Beste Carl,
Beste Herbert,
Beste Leen,
Beste Raf,
Beste Alexandra,
Beste Jan,
Beste Alain,
Beste Joe,
Ik schrijf jullie een brief. Geen
mail. Geen berichtje. Ik kies voor een meer uitgebreide vorm van
correspondentie. Geen vorm waarbij men
beperkt wordt in het aantal woorden.
Waarbij compactheid de norm is.
Neen, ik wil uitweiden. Ik wil
via bochten en omwegen tot de essentie komen.
Dat zwerven doorheen woorden kan enkel in een brief. Een brief biedt mij die heerlijke
mogelijkheid.
Een brief schept een zekere intimiteit. Die intimiteit veronderstelt dan weer een
zekere eerlijkheid. Een zeker vertrouwen. Die eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik
in het verleden nauwelijks of niet luisterde naar uw radiostation. Bij het zappen kon het wel eens gebeuren dat
ik op Joe FM bleef hangen. Om dan toch
maar weer naar mijn favoriete zender door te schakelen. Die favoriete zender is StuBru. Al jaren.
Die zender blijf ik trouw. Wat er
ook mag gebeuren.
U zou nu kunnen denken dat deze brief zonder voorwerp valt. Zonder nuttige inhoud. Want wat hebben wij elkaar nog te vertellen
na voorgaande bekentenis. Heel wat. Dat wil ik graag nader verklaren. Wonderen kunnen geschieden. Mirakels kunnen gebeuren. Zelfs op radiogebied. Terwijl ik in de liefde hondstrouw ben, durf
ik radiogewijs al eens een scheve schaats te rijden. Die scheve schaats voert mij nu reeds
anderhalve week naar uw station. Want ik
wil meereizen op uw muzikale reis. Een
reis, die vorige maandag startte en deze vrijdag zal eindigen. Een reis doorheen muziekjes uit de vorige
eeuw Doorheen muziekjes uit deze nog
jonge eeuw.
Voor die Top 2000 moet veel wijken.
Niet alles. Toch veel. Heel veel.
De ochtendlijke stilte is verdwenen.
Daar was ik nochtans aan gehecht.
Elke morgen las ik in alle stilte de krant. Dat kan nu niet meer. Want ik wil luisteren. Ik wil het vervolg van het verhaal
kennen. Ik wil de stijgers kennen. De dalers en de nieuwkomers. Ik wil terug geflitst worden naar andere
tijden. Tijden in het verre of dichte
verleden. Ik wil herinneren. Want dat is wat muziek doet. Met mij.
Muziek is als een kapstok. Een
kapstok waaraan ik herinneringen hang. Elk
liedje doet mij teruggrijpen naar die ene, specifieke kapstok. Waarna die herinneringen gaan rondtollen in
mijn hoofd. Ik denk terug aan
gebeurtenissen. Fijne en minder
fijne. Ik denk terug aan vrienden. Oude en nieuwe. Verloren en eeuwige. U doet mij wentelen in melancholie. In nostalgie.
Soms met een krop in de keel.
Soms met kippenvel. U doet mij
rillen. Ja, heel soms doet u mij zweten.
Thuis. In de wagen. Op het werk.
Joe FM rules. Uw radiostation is
mijn wegwijzer. Mijn richtingsaanwijzer. Ik volg u.
Tot het einde. Tot het
gaatje. Niet met tegenzin. Wel met alle plezier. Elke dag weer. Elke dag is er wel een moment waarop ik
luidop ‘Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa’ roep.
Waarop ik naar de volumeknop grijp om enkele standen hoger te
schakelen. Elke dag is er wel een moment
waarop ik spontaan begin te dansen.
Waarop ik luidop of in mijn hoofd meezing. Niet bescheiden neuriën, wel uit volle borst
meeschreeuwen.
Heb ik een favoriet? Jawel, die heb ik. Uiteraard.
Ik heb lang moeten denken. Uit
alle schoonheid die ene kiezen. Een verdomd
moeilijke taak. Toch heb ik eentje
gevonden. ‘Love like blood’ van Killing
Joke. Een buitenbeentje, dat besef
ik. Geen voor de hand liggende
keuze. Met die keuze ga ik voorbij aan
mijn idolen. Geen The Scene dus. Geen Nick Cave. Geen TC Matic of Arno. Uit dat idolenvaatje wou ik bewust niet
tappen. Te gemakkelijk. Met Killing Joke heb ik gekozen voor een
verre maar mooie herinnering. Mijn eerste
klasfuif. Sturm und Drank, dat was de
naam van die fuif. U ziet welke
prioriteiten wij toen stelden. Stormen
en drinken, daar draaide het om op die fuif.
Ik zie mij nog staan op die dansvloer.
Samen met mijn vrienden van toen.
Vrienden, die ik nu uit het oog verloren ben. Elk gaat zijn weg, u kent dat verhaal. Maar Killing Joke brengt ons nog even
terug. Brengt ons nog even samen. Ik zie ze staan. Eén voor één.
Ik zie ze springen. Eén na
één. Karel. Steven.
Johan. Wim. Omwille van hen kies ik zonder enige
aarzeling voor die donkere, zwarte hit. Omwille
van dat ene, dansbare moment kies ik zonder enige twijfel voor dat ‘specialleken’.
Ik heb u mijn verhaal verteld.
Ik heb u mijn favoriet gegeven.
Ik wens u alle succes toe. Ik
wens u nog een veilige rit naar uw eindbestemming. Naar die nummer één. Intussen tel ik met u mee af. Naar de toppers. Naar de allerhoogste. Naar de moeder van alle hits. Nu ga ik verder doen. Met luisteren. Met zingen.
Met dansen. Met …
Alvast al bedankt voor die voorbije dagen vol van fantastische muziek.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten