Mijn werkdag zat er op. Ik kon
huiswaarts keren. Ik sprong mijn fiets
op. Reed de Ravensteinstraat uit. Richting Sint-Michielsplein. Al snel werd ik tegengehouden. Door een vriendelijke dame werd ik gesommeerd
af te stappen en om te rijden. Ik ben een
volgzame jongen. Als mij iets gevraagd
wordt, luister ik. Meestal toch. Want ook ik kan plots overvallen worden door
selectieve doofheid. Geconfronteerd met
een lieftallige dame kan ik die doofheid evenwel niet inroepen. Niet allen ben ik een volgzame jongen, ik ben
ook een gentleman. Ik stapte af. Ging aan de kant staan. Met de fiets aan de hand. Snel toch even kijken of ik Adrien Brody niet
kon onderscheiden tussen de vele figuranten op het Sint-Michielsplein. Op dat plein waren de filmopnames aan de gang
voor Emperor, het nieuwe filmproject van Lee Tamahori. Adrien was niet te spotten. Ik sprong op de fiets. Liet het Sint-Michielsplein achter mij. Langs de Graslei zou het wel lukken mijn weg
naar huis verder te zetten. Maar ook die
ontsnappingsroute werd afgeblokt. Gent
is volledig in de ban van Hollywood.
Voor enkele dagen stelt de filmcrew zijn wetten. Zij bepalen waarin en waaruit. Het stoort mij niet. Fier ben ik dat mijn stad de hoofdrol kan en
mag spelen. Voor een tweede maal maakte
ik rechtsomkeer. Langs de Donkersteeg
kwam ik op het Emile Braunplein.
Wat ik daar zag, heeft mij blij gemaakt. Wat ik daar zag, heeft mij diep geraakt. Op het plein zag ik onder de stadshal een
piano staan. Achter de toetsen zat een
man. Een toerist, zo meende ik te mogen
denken. Rondom die man stonden
kijklustigen. Of luisterlustigen, dat is
een beter maar jammer genoeg geen bestaand woord. Want die man speelde. Welk stuk? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat die man mij deed
halthouden. Niet met wilde gebaren. Wel met intens mooie muziek. Spontaan ging ik in de remmen. Zonder na te denken, stopte ik. Alles rondom mij viel weg. Ik was alleen. Alleen op de wereld. Net zoals Remi. Maar ik had nog de muziek. Die muziek, naar mij toe gebracht door een toevallige
passant. Ik luisterde. Stress gleed van mij af. Rust kwam in de plaats. Sereniteit zou ik het bijna durven
noemen. Een korte, onverwachte
adempauze. Midden in de stad. In het centrum van Gent.
Een kritisch iemand zal zeggen dat alles toch niet zo onverwacht
is. Dat alles kadert in dat muzikale
project, 1 2 3 Piano. Een project dat
loopt van 14 augustus tot en met 20 september.
Nu reeds voor het derde jaar op rij.
Ik weet dat ook. Maar toch. Maar toch.
Nooit was het mij gelukt één moment mee te pikken. De piano had ik wel al gezien. Onbemand.
Gisteren was het mijn eerste keer.
De eerste keer in drie jaar. Het
zal niet de laatste keer zijn. Vanaf
vandaag heb ik mijn route naar huis omgeleid.
Langs het Emile Braunplein. Want
ik wil dat moment opnieuw beleven.
Opnieuw wil ik verleid worden door muziek. Muziek gespeeld op een wachtende piano. Wachtend op die ene, die datgene zal doen
waarvoor een piano gemaakt is. De
toetsen aanslaan. Heerlijke, hemelse
muziek brengen voor een publiek. Een
publiek van toevallige passanten.
1 2 3 Piano. Een mooi
project. Een geslaagd project. Ik heb het mogen ervaren. Met dank aan Adrien Brody. Met dank aan Emperor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten