Muzieklijstjes. Op de
iPod. Op de iPhone. Op om het even welke muziekdrager. Voor elke activiteit bestaat er wel een
muzieklijstje. Zelf samengesteld uit de
eigen muzikale collectie. Bedoeld als
soundtrack bij deze of gene activiteit.
Een lijstje als muzikaal behang bij het fietsen? Het bestaat. Een lijstje als muzikale achtergrond bij het
lezen? Het bestaat. U kan het zo gek
niet bedenken of er kan een muzieklijstje voor samengesteld worden. Jawel, zelfs verveling heeft een eigen
toepasselijk lijstje. De beats bepalen
onze snelheid van handelen. Snel als wij
moeten stormen. Traag als wij moeten
achterover leunen. Niet enkel bepalen de
beats onze snelheid. Zij bepalen ook
wanneer wij zullen handelen. Wordt ons
gevraagd iets te doen, vragen wij even geduld.
Even geduld om een muzieklijstje samen te stellen. Eens dat gebeurd, kunnen wij handelen. U ziet, de beats zijn heer en meester over
onze handelingsbekwaamheid.
Onlangs hoorde ik in een documentaire een onderzoeker vertellen dat
langeafstandslopers bijna niet zonder muzieklijstjes kunnen. Voor hen wordt muziek uitgezocht, waarvan het
ritme overeenstemt met hun loopritme.
Met hun cadans. Wordt die muziek
niet gevonden, wordt snel een muziekje gecomponeerd. Het zal u niet verbazen te lezen dat sommige bedrijven
hierin gespecialiseerd zijn. Zo is het
altijd, bij vraag wordt aanbod gegarandeerd.
Die muziekjes zijn levensnoodzakelijk voor die atleten. Net zoals zij tijdens hun prestatie nood
hebben aan water en krachtvoer, hebben zij op eenzelfde manier nood aan
muziekjes. Niet als afleiding. Niet als verstrooiing. Wel als ritmisch dirigent. De muziek dwingt hun tot eenzelfde
cadans. Nooit te traag. Nooit te snel. Altijd juist en gepast. Een cadans, op hun sportieve lijf
geschreven. Een cadans, dat hun tot
uitzonderlijke prestaties zal leiden.
Ik ben ook loper. Geen
langeafstandsloper. Alhoewel, tien
kilometer durf ik voor mijzelf een lange afstand te noemen. Tijdens dat lopen grijp ik ook terug naar
muziek. Allerlei muziek. Allerlei genres. Blues, jazz, rock, dance, … Geen
voorkeur. Geen voorbehoud. Alles kan.
Alles mag. Voor mij geen vooraf
geselecteerde lijstjes. Tijdens het lopen
bedien ik mij van één simpele toets op mijn iPod. Ik kies voor shuffle. Met die toets voert de muziekdrager mij
doorheen mijn collectie. Muziek als
verstrooiing. Als afleiding. Bij mij hoeft de muziek geen orkestleider te
zijn van mijn loopritme. Muziek moet mij
in hogere, andere sferen brengen. De
roes van het lopen wordt door de muziek nog geïntensifieerd. Lopen wordt zo nog heerlijker. Nog prettiger. Nog verslavender.
Die shuffletoets kan mij soms verrassen. Zo bots ik soms op vergeten pareltjes. Of op bijzondere rariteiten. Rariteiten, waar ik zelf niet zou naar
grijpen. Maar ik heb geen
zeggingskracht. Geen beslissingsbevoegdheid. De shuflletoets bepaalt wat komen zal. Wat gespeeld zal worden. Die keuze is niet altijd bevorderlijk voor
mijn cadans. Dat mocht ik vorige week
ervaren. Toen besliste mijn muziekdrager
The Escape van Scott Walker door mijn oortjes te jagen. Ik keek vreemd op. Mij niet meer bewust iets van deze artiest in
mijn collectie te hebben. Ik luisterde. Ik liep.
Ik herontdekte. Een traag, vreemd
muziekje.
Tijdens datzelfde loopje had ik nog een andere ervaring. Ik loop telkens vijftig minuten. Of net iets langer. Telkens net geen uurtje. Tijdens die ene loop kon ik tijdens de helft
van mijn looptijd luisteren naar één liedje.
Van Neil Young. Zevenentwintig
minuten lang luisterde ik naar Driftin’ Back, één van de songs uit het album
Psychedelic Pill. Dat is behoorlijk
lang. In de meeste gevallen zou ik het
nummer doorspoelen. Maar niet als ik
loop. Dan heb ik alle tijd. Ik hoef niks anders te doen. Lopen en luisteren. Dan kunnen wij al eens de tijd nemen voor een
extralang nummertje. Wij hoeven ons
hierin niet te enerveren. Ik luisterde. Ik liep.
Ik herontdekte. Een lang,
steengoed muziekje.
Muzieklijstjes? Niet voor mij.
Muziek moet mij verstrooien.
Afleiden. Muziek hoeft mijn cadans
niet te bepalen. Daarover blijf ik heer
en meester. Neen, tijdens het lopen wil
ik muziekjes horen. Enkel muziekjes. Muziekjes, die het ‘lijden’ verzachten. Die mij doen vergeten dat ik loop. Dat is wat mijn muziekjes moeten doen. Enkel dat. En verrassen, dat mogen mijn muziekjes ook doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten