Afscheid van twee chique madammen. Brief aan Cleo en Scully.

Liefste Cleo,

Liefste Scully,

 

Ik moet eerlijk zijn.  Zonder eerlijkheid heeft deze brief geen enkel nut.  Als wij één ding moeten vermijden, is het nutteloosheid.  Althans, dat is wat ik meen.  Laat mij deze brief dus beginnen met een bekentenis.  In mijn tienerjaren, toen de korte broek en ik nog grote vrienden waren, was ik bang van katten.  Waarom? Ik weet het niet.  Misschien hechtte ik te veel geloof aan de volkse wijsheid dat katten vals zijn.  Nu ben ik groot en treed ik die volkse wijsheden tegemoet met een zekere graad van relativeren.  Nu weet ik dat ik die wijsheden met een korreltje zout moet nemen.  Maar in die vroegere dagen dus niet.  In een wijde boog liep ik om uw soortgenoten heen.  Bang als ik was voor een scherpe uithaal van een kattenklauw.  Bang als ik was voor een stevige beet met die scherpe tandjes.  In het bijzijn van katten verstijfde ik.  Weg was die spontane jongen.  In de plaats trad een bange jongen.

 

Maar het kan verkeren.  Het leven kent bochten en wendingen.  Bochten en wendingen, die soms makkelijk worden genomen.  Bochten en wendingen, die soms moeilijker lijken en de betrokkene tot gekke capriolen dwingt.  Ook mijn leventje kent een bochtig parcours.  Ik zal hierover niet uitweiden.  Maar laat mij jullie geruststellen, ik was en ben een gelukkige jongen.  Vaak zeg ik lachend een zondagskind te zijn.  Maar ik wijk af.  Ik moet terugkomen tot de essentie.  Tot dat moment waarop ik jullie leerde kennen.  Want daarover wilde ik het hebben.  Weliswaar te laat.  Net voorbij de valreep.  Toch meen ik deze brief te moeten schrijven.

 

 

Twaalf jaar terug leerde ik mijn vriendin kennen.  Mijn grote liefde.  Ik trok bij haar in.  En dus ook bij jullie.  Het een kon niet zonder het ander.  Het leek een package-deal.  Zelfs de liefde kon geen wig tussen jullie drijven.  Een niet te verbreken band, dat was wat het was.  Ik moest mijn angsten onder ogen zien.  Ik moest de confrontatie aangaan.  Het werd geen lange strijd.  Al snel vonden wij elkaar.  Mijn angst voor katten brokkelde snel af.  Dat alles was de verdienste van jullie charmante gezelschap.  Jullie warme vriendelijkheid.  Jullie zachte aanwezigheid.  En zo werd angst dus liefde.  Angst werd vriendschap.

 

Vandaag zijn wij twaalf jaar verder.  Vandaag hebben wij afscheid moeten nemen van jullie.  Vandaag hebben jullie de enkele reis aangevat naar de poezenhemel.  De poezenhemel? Jawel, die bestaat.  Terwijl ik twijfel over het bestaan van een hemel voor de menselijke soort, plaats ik geen enkel vraagteken bij het bestaan van een poezenhemel.  Als ons wordt verteld dat een kat negen levens heeft, kunnen wij het geloof in een poezenhemel ook maar best aanvaarden.  Naar die poezenhemel zijn jullie dus op weg.  Ik weet nog niet of jullie gearriveerd zijn.  Ik kan het enkel maar hopen.

 

Jullie zijn weg.  Nog maar pas.  Nog maar net.  Maar nu al slaat het gemis hard toe.  Bijzonder hard.  Jullie waren geen grote lawaaimakers.  Dat zijn jullie nooit geweest.  In lieflijke stilte brachten jullie de dagen door.  Wij voelden jullie aanwezigheid.  Woorden waren nauwelijks nodig.  Maar nu jullie weg zijn, missen wij die stille aanwezigheid.  Plots ervaren wij dat jullie stilte oorverdovend luid was.  Want nu is die kattenstilte weg.  Een andere en werkelijke stilte treedt in de plaats.  Een stilte, waarmee wij niet vertrouwd zijn.  Een akelige stilte.  

 

 

Ons huis is leeg.  Lijkt niet meer gevuld te zijn.  Lijkt niet meer vol te zijn.  Wij bewegen anders nu.  Wij lijken verloren te lopen.  Nog steeds stappen wij voorzichtig door het huis.  Want nog steeds verwachten wij jullie rondom ons.  Voorzichtigheid is dus geboden.  Wij willen immers niet op jullie pootjes trappen.  Wij willen jullie niet vermorzelen onder ons te grote voeten.  Zachtjes planten wij bij elke stap onze voeten neer tot wij beseffen dat jullie er niet meer zijn.  Dat jullie niet meer rond onze voeten zullen trippelen.  Voorzichtigheid is niet langer geboden.  Maar toch.  Toch zullen wij het nog doen.  Uit gewoonte.  Alsof wij lijken te geloven dat jullie door die aangehouden voorzichtigheid toch nog zullen terugkeren.  Dat kan niet.  Dat zal niet.  Dat beseffen en weten wij.  Maar wij grijpen ons vast.  Houden ons vast aan elk sprankeltje hoop.  

 

Het gespin.  Het gemiauw, met daarin verwerkt jullie terechtwijzingen of liefkozingen.  Wij zullen het missen.  Net zoals die honderden, kleine dingen.  Jullie aanwezigheid op onze schoot bij de vele televisieavonden.  Jullie zachte tikjes op onze armen of benen als jullie meenden dat het gestreel toch nog niet mocht ophouden.  Jullie krabben tegen de deur van de slaapkamer als jullie meenden dat wij lang genoeg geslapen hadden en oordeelden dat de dag toch wel mocht beginnen voor ons.  Jullie gekke capriolen en vervaarlijk stuntwerk om toch maar onze aandacht te trekken.  Jullie smachtende blikken als wij vis of vlees aten, waarna wij jullie toch maar een portie doneerden.  Jullie trouw postvatten aan de voordeur elke keer als wij thuiskwamen.  Jullie wonderlijke verdwijntrucs waardoor wij op zoek moesten naar jullie doorheen het hele huis.  Jullie warme aanwezigheid in bed als jullie maar weer eens een uitnodiging tot de slaapkamer hadden weten te bemachtigen.  Jullie … Jullie …

 

Wij hebben gehuild.  Tranen met tuiten.  Jawel, ik weet het.  Huilen om huisdieren, er rust een taboe op.  Alsof het niet zou mogen.  Alsof het niet gepast zou zijn.  Maar daar hebben wij lak aan.  Vandaag verloren wij twee goede vriendinnen.  Verloren wij twee trouwe huisgezellen.  Om dat verlies mogen wij huilen.  Om dat verlies mogen wij rouwen.  Dat hebben wij gedaan.  Dat zullen wij nog doen.  Want dat weten wij nu.  Dat beseffen wij nu.  Het gemis is immens.  Onmetelijk groot.  Dat verdwijnt niet zomaar.  Dat zal heel geleidelijk gaan.  Maar één ding is zeker.  Voor altijd zullen jullie in onze harten blijven.  Omwille van elke, heerlijke, onvergetelijke dag van de voorbije jaren.

 

Beste Cleo en Scully, wij willen jullie danken.  Voor alles.  Voor alle dingen, die ik heb trachten te verwoorden in deze brief.  Voor alle dingen, die niet in woorden kunnen gevat worden en dus geen plaats vonden in deze brief.  

 

Beste Cleo en Scully, vaarwel en tot ziens.

 

Vele aaibare groeten.