Beste Mark,
Het is elk jaar hetzelfde liedje.
Elk jaar ga ik op zoek naar de juiste dag op de Lokerse Feesten. De organisatoren zullen beweren dat elke dag
de juiste dag is. Ik kan hen geen
ongelijk geven. Festivals moeten
verkocht worden. Dan mag geen twijfel
binnensluipen in de verkoopargumenten. Toch
verschil ik hierin van mening. Wel
degelijk zijn er goede dagen. Wel
degelijk zijn er mindere dagen. Die
juiste dag dus, daar draait het om. Dit
jaar oordeelde ik dat de zesde dag die dag zou zijn. De zesde dag zou de juiste dag zijn. U stond op het podium. Dat alleen al kan tellen. Dat alleen moest voldoende zijn om
onmiddellijk een kaartje te kopen. Dat
heb ik ook gedaan. Geen enkele twijfel
bij mij.
Boven de ‘festivalwei’ kleurde de hemel blauw. Met kleine witte wolkjes, gelijkelijk
verdeeld over dat blauwe uitspansel. Dat
vredige sfeertje contrasteerde fel met uw muziek. Met uw stem.
Sombere, donkere muziek.
Raspende, grauwe stem. Hemel en
muziek, het was geen perfecte combinatie.
Maar u hebt geen hemel nodig.
Daaraan hebt u lak. Dat denk ik
toch. Uw muziek associeer ik eerder met
de hel. Met donkere krochten. Maar dat kreeg u niet van de
organisatoren. U schitterde onder de
zon. In het felle licht.
Ik koester uw stem. Lange tijd
was diezelfde stem de reden waarom ik uw album Whiskey for The Holy Ghost aan
de kant legde. Ik beschouwde die aankoop
als een foutje. Een foute keuze. Maar tijden veranderen. Smaken veranderen. Ik verander.
Nu koester ik dat album. Net zoals
alle andere daarop volgende albums.
Op het podium gromde u. U liet
uw stem raspen. Gorgelen. Zingen deed u niet. Mijn vader zou zeggen dat u niet kan
zingen. Een roeper zou hij u
noemen. Net zoals hij Raymond van het
Groenewoud een roeper noemt. Ik kan hem
geen ongelijk geven. U hebt niet echt
een geschoolde stem. Uw stem staat
mijlenver van die prachtstemmen à la Houston.
Dat kan u niet. Gelukkig niet. Want net in dat aparte stemgeluid schuilt uw
charme. Uw kracht.
U was niet de enige hoofdrolspeler op het podium. Uw groepsleden eisten ook hun plaats op. Zij stonden niet achter u. Zij stonden naast u. Op gelijke hoogte. Dat hoefde niet te verbazen. Op de affiche stond u aangekondigd als Mark
Lanegan Band. Alsof u afstand leek te
nemen van uw persoon en bewust de voltallige band in het zonnetje wou zetten. Die geste of afspraak leek de band te
appreciëren. Aan uw rauwheid koppelden
uw muzikanten gebalde kracht. Het geluid
was strak. Compact. Het leek recht op mij af te komen. Alsof dat heldere geluid enkel voor mij was
bedoeld. Enkel op mij gericht was. Ik voelde mij vereerd.
U bracht een heerlijke set. Een
overtuigende set. U gaf de aftrap. U legde de lat hoog voor de volgende groepen. Het zou moeilijk worden voor de volgende
groepen over die lat te raken.
Ik dank voor u deze nieuwe en opnieuw fantastische ontmoeting.
Met vriendelijke groeten.
Beste Jim,
Reünieconcerten? Ik heb het er moeilijk mee. Ik zag het reünieconcert van The Police. Van Simple Minds. Van Eurythmics. Telkens bleef ik op mijn honger zitten. Slecht was het niet. Dat mag en zal ik niet zeggen. Maar telkens weer waren die concerten verre van
overtuigend.
Ik had dan ook mijn voorbehoud bij uw plaats op de affiche. Maar dat voorbehoud brokkelde af toen ik
vernam dat u in Lokeren het album Psychocandy uit 1985 integraal zou spelen. Dat veranderde alles. Ik wou u een kans geven. Een eerlijke kans. Zonder enig voorbehoud. Zonder enige reserves. Weg waren alle herinneringen aan die vorige,
slechte ervaringen met reünies.
Het wegvallen van dat voorbehoud heeft zo zijn redenen. Ik heb in die tachtiger jaren dat album
grijsgedraaid. Just like honey, nog
steeds krijg ik kippenvel bij dat nummer.
Ik was jong. Amper zeventien
jaar. Ik droomde van de liefde. Tegelijkertijd wees ik die gedroomde liefde
af. Mijn vrijheid schatte ik hoger
in. U zorgde bij die persoonlijke tweestrijd
voor de juiste soundtrack. In die muziek
kon ik vluchten bij mijn mindere momenten.
Op die muziek kon ik feestvieren bij mijn betere momenten. De liefde of de zoektocht naar die liefde,
het doet wat met een mens.
Psychocandy? U creëerde verwachtingen.
U zou mij terugflitsen. Naar mijn
slaapkamer in het ouderlijke huis. In
dat kamertje luisterde ik naar uw muziek.
Danste ik op uw muziek. Zong ik
mee op uw muziek. Op dat kamertje voelde
ik mij verbonden met u. Die
verbondenheid wilde ik opnieuw voelen.
Dat was mijn opdracht aan u. Voor
heel even wilde ik opnieuw dat kleine jongetje van zeventien zijn. Jeugdsentiment noemen zij dat. Dat verlangen terug te keren naar vroegere
jaren. Vroegere, mooie, geborgen jaren.
De vraag nu is of u aan mijn verwachtingen tegemoet kwam. Ik kan kort zijn. Heel kort.
Dat deed u zeker. Meer nog. U overtrof mijn verwachtingen. U begon ook meteen goed. Just like honey, dat was de opener. Zoals op het album. Onmiddellijk had u mijn onverdeelde
aandacht. Onmiddellijk was ik in de
ban. U liet mij niet meer los. Ik liet u niet meer los. Gedurende het volledige concert waren wij
samen. Niet op de festivalwei. Wel op mijn slaapkamer. Net zoals dertig jaar terug. Met dat ene verschil dat ik vandaag niet meer
hoef te dromen van de liefde. Vandaag
beleef ik die liefde. Dat maakt het
leven wat draaglijker. Wat comfortabeler.
Met glans bewees u dat een reünieconcert niet noodzakelijk op een
sisser dient af te lopen. Het kan ook
een succes zijn. Zoals gisteren. Want dat was wat uw concert was. Een oorverdovend en overdonderend succes.
Ik dank u voor deze muzikaal geslaagde reis naar het verleden.
Met vriendelijke groeten.
Beste Ricky,
U mocht afsluiten. Met Kaiser
Chiefs. Uw voorgangers hadden het podium
gedrenkt in somberheid. Zwart was de
overheersende kleur. Qua sfeer bedoel ik
dan. Gemoedssfeer. U zou hierin verandering brengen. Dat werd van u verwacht. U mocht tegengas geven.
Van u werd verwacht dat u zou afsluiten met een feestje. Uw live reputatie is hiervoor de reden. Al meermaals hebt u bewezen dat u weet wat
nodig is om een feestje geslaagd te heten.
U kent die noodzakelijke ingrediënten.
Die ingrediënten levert u.
Uitgebreid en in overvloed.
Was het ook zo in Lokeren? Jawel.
U slaagde met grootste onderscheiding.
U verdreef de somberheid. De
somberheid, die wij nochtans gekoesterd hadden tijdens de vorige twee concerten. De somberheid, die wij nochtans omarmd
hadden. U bracht licht in onze
harten. U kleurde onze harten. Met een juiste dosis aan feestelijke
joligheid. U introduceerde de
feeststemming.
Handen gingen in de lucht.
Oooooooooooohhhh’s en Aaaaaaaaaaaahhhh’s werden op het juiste moment
meegebruld. Er werd al eens
gesprongen. Er werd al eens
gedanst. Jawel, zelfs ik danste mee. Lichtjes weliswaar. Ter plaatse.
Ik ging mee in uw enthousiasme.
U was de meester van het bal. U
leidde ons ten dans. Wij aanvaardden de
uitnodiging. Wij zijn beleefde
jongens. Een invitatie moet aanvaard
worden. Weigeren is geen optie. Zeker niet als het een feestje betreft.
U was de juiste afsluiter. Voor
de juiste dag.
Ik dank u voor die prachtige, feestelijke finale.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten