Beste Lisette,
Belgium’s got talent. Ik kijk
niet. Ik kijk nooit. Als u mij naar een verklaring zou vragen, zou
ik u deze niet kunnen geven. Op uw vraag
zou een grote stilte volgen. Ik zou wat
zuchten. Ik zou wat stamelen. Ik zou wat wauwelen. Maar een echte verklaring? Neen, die zou niet
komen. In het zoeken naar een
verschoningsgrond zou ik heel waarschijnlijk grijpen naar het gemakkelijkste
excuus. Ik heb nog zo veel andere dingen
te zien. Dingen, waar ik in de week geen
tijd voor had. Opgenomen dingen. Jawel, ik kijk uitgesteld. Het weekend is het uitgelezen moment voor dat
uitgestelde kijken. Zoals u weet, het
weekend begint vrijdagavond. Als wij
niet buiten hoeven, nestelen wij ons voor de televisie. Dan begint onze televisieavond. Om zo onze digibox wat lichter te maken.
Vrijdagavond hadden we niks te doen.
Wij hoefden niet naar buiten. Ik
had mij al voor de televisie gezet. Ik
had de televisie zelfs al aangeschakeld.
In afwachting van mijn vriendin was ik een beetje aan het zappen
gegaan. U moet weten, wij kiezen samen
de programma’s. Wij kijken samen. Televisie kijken kan best wel romantisch
zijn. Samen onder een dekentje naar één
van onze favoriete programma’s kijken bij het begin van het weekend. Soms kan dat een geluksmoment zijn. Mijn vriendin was dus nog eventjes
bezig. Ik wachtte al zappend. Zo kwam ik uit bij Belgium’s got talent. Ik hield halt. Ik stopte met zappen. Toch even kijken, dacht ik. Benieuwd naar wat België aan talent te bieden
had.
Ik zag dans. Ik zag
hypnose. Ik zag magic burlesque. Intussen was ook mijn vriendin naast mij
komen zitten. We keken even naar
elkaar. Jawel, dat leken wij mondeling
te zeggen. Jawel, laten wij heel
eventjes verder kijken. Onze programma’s
op de digibox moesten nog heel eventjes wachten. Voorlopig zouden wij nog heel kort live
kijken. Die avond, op dat eigenste
moment, wisten wij het nog niet. Achteraf
zouden we zeggen dat het zo moest zijn.
Dat het zo had moeten zijn. Want
indien wij, zoals gepland, hadden weggezapt, dan hadden wij u niet gezien. Dan hadden wij niet dat sterke bewijs van uw
talent gezien. Dat zou jammer geweest
zijn. Heel jammer. Doodjammer.
Poetryslam, dat was wat u zou brengen.
Ik kende die discipline. Heel
vaag. Een juiste omschrijving zou ik die
vrijdagavond niet hebben kunnen geven.
Dat kan ik nu wel. Omdat u mij
nieuwsgierig hebt gemaakt naar deze disclipline. Nu kan ik zeggen dat poetryslam een vorm van
voordracht is van poëzie. Dat het een
combinatie is van voordracht, dichtkunst en performance. Dat u bij poetryslam gebruik maakt van
intonatie, ritme en lichaamstaal. Ik zou
u kunnen zeggen dat de teksten vaak maatschappijkritisch zijn. Dat de inhoud even belangrijk is als de
kwaliteit van voordracht. U ziet, ik leer
snel. Met dank aan Wikipedia.
U hebt lef. Dat is geen verwijt. Deze brief is niet bedoeld om u eens goed de
levieten te lezen. Dat is het
geenszins. Het feit dat u een
lefgozertje bent, kan in deze enkel positief bedoeld worden. U komt op vrijdagavond zand in de radertjes
gooien. Zand in de televisionele
radertjes. Mensen verwachten bij Belgium’s
got talent amusement. Verstrooiing. Gemakkelijk vertier. U mag dat de kijker niet verwijten. Die kijker heeft een volle werkweek achter de
rug. Dan wil deze het wel even
gemakkelijk hebben. Dat moet u
weten. Dat moet u beseffen. Toch houdt die kennis u niet tegen om datgene
te doen wat u doet. Wat u moet
doen. Voor die houding kan ik enkel
respect opbrengen. Als performer stapt u
het podium op. U grijpt uw kans om in
die enkele podiumminuten een verhaal te brengen. Niet zomaar een verhaal. U brengt een verhaal met een boodschap. In slechts enkele minuten wordt u mijn
vrijdagse heldin.
Ik hoor u en meteen weet ik dat ik mijn oren moet spitsen. Dat ik alles wat u zegt, moet horen en
begrijpen. Elk woord. Elke letter.
Niks mag verloren gaan. Ik moet
alles in mij opnemen. Want wat u zegt,
mag niet zomaar aan de kant gelegd worden.
U zegt waar het op staat. U
schudt wakker. U houdt de kijker een
spiegel voor. Een spiegel, waarin het
niet altijd aangenaam kijken is. U
brengt mij op het puntje van mijn stoel.
U maakt mij blij. Blij met uw
kleine vorm van verzet. Ik zou u willen
omhelzen. Dat kan evenwel niet. Daarom dan maar deze brief. Om u te danken. Om u aan te moedigen.
U sprak over racisme. Over
discriminatie. Over migratie. Over sociale achterstand. U brengt die boodschap niet in Ter Zake. Niet in De Afspraak. U kiest voor een populair programma. U kiest voor Belgium’s got talent. Een juiste keuze. Het bereik is groter. Net als de mogelijke weerstand. Ik bewonder uw moed. Ik bewonder uw keuze. Ik bewonder uw statement. U hebt gesproken. Ik knik instemmend. Goedkeurend.
Uw performance is zo veel sterker dan om het even welke
mediacampagne. Zo veel sterker dan om
het even welk nieuwsbericht. Dit is wat
moet gezegd worden. Wat spijtig genoeg
nog steeds moet gezegd worden.
Vrijdag keek ik naar Belgium’s got talent. Ik zag de winnares aan het werk. Die winnares bent u. Omwille van de kracht van uw woorden. Omwille van uw moed. Omwille van uw lef. Omwille van uw performance. Mij overtuigde u. Uw boodschap wil ik delen. Wil ik versterken. Vrijdagavond vervelde ik van kijker naar
fan. Fan van Lisette Ma Neza.
Beste Lisette. Ik wil u
danken. Maar bovenal wil ik u alle
sterkte toewensen. Alle inspiratie. Om iedereen te overtuigen en uw weg naar de finale
te vinden. Sterkte. Sterkte.
Sterkte.
Met vriendelijke groeten.
Performance:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten