Vive la Fête, gezien in Zebrastraat, Gent. Brief aan Els, Danny, Dirk en Gino.

Beste Els,

Beste Danny,

Beste Dirk,

Beste Gino,

 

Ik had u live nog nooit aan het werk gezien.  Ik kende wel uw livereputatie.  Daarover had ik al meermaals gelezen.  Maar zelf naar één van uw concerten gaan, dat had ik nog niet gedaan.  Vorige vrijdag kreeg ik een unieke kans.  U zou de opening verzorgen van de dubbele tentoonstelling in de Zebrastraat.  Dat las ik in de Streekkrant.  Ik wist het meteen.  Die kans moest ik grijpen.  Mocht ik niet laten voorbijgaan.  Want in België krijgen wij niet vaak de kans meer om jullie te zien.  Het vliegtuig nemen naar Zuid-Amerika, waar jullie vaker rondtoeren, lijkt mij dan weer een stapje te ver.  Dus, jawel, ik zou naar de Zebrastraat gaan.

 

Wij zouden het niet laat maken.  Die vrijdagavond zou u twee maal optreden.  Een set van een half uur en later op de avond nog eens een set van drie kwartier.  Wij kozen voor die eerste set.  Vroeg op de avond.  Dat zou wel lukken.  Nochtans is het niet eenvoudig.  Vrijdagavond willen wij al eens voor de televisie doorbrengen.  Met een volle werkweek achter de rug kan de vermoeidheid een spelbreker zijn.  Die vermoeidheid kan ons dan weerhouden buiten te gaan.  Buiten te komen.  De televisie is op die avonden een gemakkelijke oplossing.  Zachtjes aan indommelen voor de televisie.  Dat vrijdagse vooruitzicht kan ons gelukkig stemmen.  Daar kijken wij soms naar uit.  Inderdaad, het leven van een werkmens kan hard zijn.  Soms toch.

 

Een half uurtje.  Dat zou het worden.  Dan naar huis.  De zetel in.  Televisie aan.  Dat was het voornemen.  Dat was het plan.  Bredero wist het al.  Hij wist dat het kon verkeren.  Wij weten het ook.  Maar vaak ontkennen wij die realiteit.  Vaak maken wij onszelf wijs dat wij ons aan het uitgetekende plan kunnen houden.  Vaak geloven wij dat onze karakters sterk zijn.  Dat ons vlees niet zwak is.  Wij vertrokken naar de Zebrastraat.  Wisten toen nog niet dat het half uurtje zou uitlopen.  Dat het half uurtje een volle nacht zou worden.

 

Wij kwamen de tent binnen.  Gingen meteen naar voor.  Tot aan het podium.  Het was de eerste keer dat ik jullie zou zien.  Dan wil ik vooraan staan.  Om niks te moeten missen.  Om elk detail te kunnen zien.  Een totaalbeeld, dat is wat ik wil.  Dat kan enkel vooraan.  Daarom stapte ik doelgericht tot aan dat podium.  Ik was klaar.

 

Ik was klaar.  Maar niet voorbereid.  Ik wist niet wat komen zou.  Dat bleek al snel.  Nog maar net begonnen en mijn mond viel open.  Van verbazing.  Dit had ik nog niet meegemaakt.  Of toch.  Maar dan heel uitzonderlijk.  Dit was een wervelwind.  Een tsunami.  Wij werden overrompeld.  Dit zou een feestje worden.  Een hevig feestje.  Weg was alle vrijdagse vermoeidheid.  Wij waren wakker.  Klaarwakker.  Dat was uw verdienste.  U had ons wakker geschud.  Wat wij niet verwacht hadden, gebeurde.  Wij gingen dansen.  Omdat stilstaan geen optie was.  Stilstaan lukt niet bij uw muziek.  Dat is onmogelijk.  Ik heb het nochtans geprobeerd.  Maar het lukte mij niet.  Mijn voeten begonnen spontaan te bewegen.  Mijn benen volgden.  Mijn handen gingen de lucht in.  Uw muziek deed mij bewegen.  Uw ritme was mijn dirigent.

 

Het half uurtje was om.  Te snel.  Wij zouden nu naar huis gaan.  Dat was het plan.  Maar dat wilden wij niet.  Wij wilden het tweede deel zien.  Wij wilden het vervolg niet missen.  Wij bleven.  Dat was snel beslist.  Daarover moesten wij niet lang nadenken.  U had ons overtuigd.  Meer dan overtuigd.  Wij wilden het feestje niet verlaten.  Nog niet.  Die televisieavond zou even moeten wachten.

 

Het tweede deel.  Daarvoor zouden wij blijven.  Maar dan moesten we wel wat geduld hebben.  Wij zouden even moeten wachten.  Dat was geen probleem.  Die tijd konden wij nuttig doorbrengen.  Wij wisten waarheen.  Wij konden naar de tentoonstelling.  De tentoonstelling, waarvan u de opening verzorgde.  Wij maakten kennis met de Zuid-Koreaanse kunstenaar Lee Lee Nam.  Indien u zelf de tentoonstelling niet zag, wil ik u dat ene zeggen.  Ga dat zien.  Aarzel niet.  Laat u verrassen door deze kunstenaar.  U komt in een sprookjeswereld.  In een wereld waarin schilderijen verhalen vertellen.  Waarin schilderijen tot leven komen.  Ik zag Vincent Van Gogh.  Maar dan anders.  Ik zag Edward Hopper.  Maar dan anders.  Ik zag Diego Velazquez.  Maar dan anders.  Ik zag Gustav Klimt.  U weet het al.  Ik zag Klimt maar dan anders.  Wij zagen Japanse landschappen.  Landschappen, die continu veranderden.  Volgens de seizoenen.  Om deze kunstenaar op zijn juiste waarde te kunnen schatten, hadden we tijd nodig.  Maar die tijd hadden we.  Die tijd namen we.  Wij gingen ons zetten voor zijn tentoongestelde werken.  Lieten zijn werken spreken tot ons.  Lieten ons verleiden door zijn vindingrijke fantasie.  Wij zagen het sterrenmeisje.  Niet het meisje, dat in slaap gedommeld was en wakker was geworden met een gezicht vol getatoeëerde sterren en sterretjes.  Dat meisje was het niet.  Wij zagen een meisje met een kruiwagen vol flikkerende sterren.  Dat meisje gooide die sterren tegen een zwarte hemel.  Dat verhaal zagen wij.  Heerlijk toch …

 

Maar wij moesten terug.  Voor dat tweede deel.  Daarvoor waren wij gebleven.  Om het vervolg te horen.  Om het vervolg te zien.  U begon aan dat tweede deel.  Alsof er geen rustpauze was geweest.  U knoopte onmiddellijk aan met het begin.  Het leek alsof het feestje nooit gestopt was.  De ambiance was meteen terug van de partij.  Iedereen had er weer zin in.  Het was heerlijk om te zien.  Nog heerlijker was het om te voelen.  Wij voelden uw muziek.  Tot diep in onze botten.  Het daverde.  Het schokte.  Het waren dansbare schokken.  Dat deden wij aldus.  Voor een tweede keer.  Wij gingen voluit.  Wij smeten ons.  Net zoals u.  U zonk niet weg.  Kende geen minder moment.  U bleef presteren op hoog niveau.  Tot de laatste minuut.  Tot de laatste seconde.  

 

Vrijdagavond zag ik u de eerste maal.  Na uw concert stelde ik mij die ene vraag.  Ik vroeg mij af waarom ik u nog niet eerder aan het werk gezien had.  Want dit feestje had ik al vroeger willen meemaken.  Dit feestje had ik al meerdere keren willen ervaren.  Maar het was zo niet.  Ik zag u slechts één maal.  Ik zag u vorige vrijdag.  Voor dat spetterende feestje wil ik u danken.  Maar niet enkel voor dat feestje wil ik u danken.  Ik wil u ook danken voor mijn kennismaking met Lee Lee Nam.  Want was u er niet geweest, was Lee Lee Nam een onbekende gebleven voor mij.  Ook daarvoor wil ik u danken.

 

Vive la Fête.  Ik heb geproefd.  Het smaakt naar meer.  Voortaan volg ik u.  Fangewijs.  Een volgende keer wil ik er opnieuw bij zijn.  Want dat feestje wil ik niet missen.

 

Met vriendelijke groeten.