woensdag 20 mei 2015

Pleidooi voor het behoud van SYTYCD. Brief aan Malik Mohammed.

Beste Malik,
 
Neen, dit wordt geen persoonlijke brief.  Geen brief, enkel en alleen aan u gericht.  Dat is het niet.  Dat wordt het niet.  Ondanks deze eerste woorden wil ik niet nalaten u te feliciteren.  Met warm plezier maak ik u mijn felicitaties over.  Terecht bent u de winnaar.  Alleen al omwille van die ene solo in de finale.  Wat Ish voor de camera deed, deed ik in de zetel.  In de living.  Voor de televisie.  Ik vocht tegen mijn tranen.  Tranen, die opwelden.  Omwille van Ish.  Omwille van u.  Net als Ish begreep ik uw verhaal.  Ik ontleedde uw dans.  In uw dansbewegingen vond ik de woorden, die u niet kon of wou uiten.  Uw solo vertelde een verhaal.  Een verhaal, dat ik begreep.
 
Uiteraard werd u geen winnaar enkel en alleen omwille van die ene solo.  U werd winnaar omwille van uw afgelegde parcours.  Een parcours, waarin u elke dansstijl tot de uwe maakte.  Waarin u elke dansstijl naar uw hand wist te zetten en zo telkens weer garant stond voor een spetterende apotheose.  Maar het zijn niet enkel die dansbewegingen.  Ook andere finalisten waren meester in het beheersen van de juiste bewegingen.  Meer nog dan de eigenlijke dansbewegingen werd ik ontroerd door uw persoonlijkheid.  Uw persoonlijk verhaal.  Uw positieve ingesteldheid.  Uw jongensachtige speelsheid.  Uw plaats in de wereld.  Uw bereidheid u telkens weer open te stellen.  Die uitzonderlijke combinatie van persoonlijkheid en vakkundigheid maakte van u een winnaar.
 
Positiviteit.  Daarin bent u een meester.  U straalt die positieve attitude uit.  Maar dat doet u niet alleen.  Ook het format van SYTYCD blinkt daarin uit.  Alles in en rond dat programma baadt in die warme vibe.  De jury.  De presentatoren.  De choreografen.  De kandidaten.  Die unieke mix tovert elke gewone zondagavond om in een uitzonderlijk televisiemoment.  Een televisiemoment, waarvoor ik mij met plezier lui laat uitzakken in de zetel.  Een televisiemoment, waarvoor ik mij met plezier eventjes afsluit van de wereld.  Weg van de wereld.  Teruggetrokken in mijn veilige cocon.  Dat is wat ontroering vraagt.  Emotionele betrokkenheid vraagt afzondering.  Isolatie.  In mijn zeteltje kijk ik naar die heerlijke dansen.  Die wondermooie choreografieën.  Ik kijk en vergeet dat het zondag is.  Vergeet dat de volgende dag maandag is en bijgevolg werkendag.  Ik vergeet te lijden aan de zondagse blues.
 
Niet enkel omwille van het wedstrijdelement schakel ik elke zondag mijn televisie aan.  Andere verhaallijnen, die zich doorheen de afleveringen ontwikkelen, weten mij evenzeer te boeien.  Die gelaagdheid maakt het programma interessant.  Ik kijk naar de ontwikkeling van de verschillende deelnemers.  Samen met hen ga ik mee op hun weg. 
Voor sommige deelnemers is SYTYCD een zoektocht.  Een zoektocht waarin zij willen nagaan of dansen echt wel hun verdere toekomst zal bepalen.  In die zoektocht gaan zij een innerlijke strijd aan.  Een strijd, waarin twijfel afwisselt met vastberadenheid.  Die strijd zien wij.  Het programma verhult niet.  Toont alles. 
Andere deelnemers twijfelen minder en zien SYTYCD als die unieke kans.  Die unieke kans op een toegangsticket tot de wereld van dans.  Al lang dromen zij van een danscarrière en SYTYCD kan die droom helpen realiseren.  In hun hoofd is er minder twijfel.  In hun ogen brandt die overtuiging.
Die verschillende deelnemers worden samen gegooid.  In één melting pot.  In die melting pot versterkt de een de ander.  In die pot moedigt de een de ander aan.  Geen afgunst.  Geen jaloezie.  Dat lijken de deelnemers niet te kennen.  Enthousiasme, dat is wat al die kandidaten gemeenschappelijk hebben.  Vreemden voor elkaar worden vrienden van elkaar.  Tegenstanders worden zij nooit.  Misschien wel in het hoofd.  Verborgen voor attente blikken.  Maar nooit zal dat blijken in hun daden.  Nooit in hun woorden.
 
Wij zien hoe mensen kunnen samenwerken.  Overtuigd het beste van zichzelf te geven.  Overtuigd om samen anderen te overtuigen.  In die pogingen zien wij hen zweten en zwoegen.  Wij zien hen vallen en opstaan.  Niet één keer.  Vaak meerdere keren.  Maar telkens weer krabbelen zij overeind.  Geholpen door hun danspartner.  Partners slopen elkaars weerstand.  Elkaars angsten.  Dat sloopwerk is vaak nodig.  Om uiteindelijk te komen tot een sprankelend eindresultaat.  Een resultaat waarin hun hoogste verwachtingen vaak nog worden overtroffen.  SYTYCD toont dat één en één heel soms drie is.  Wiskundigen zullen beweren dat dat vreemde optelsommetje nooit kan.  Zij zullen het bij voorbaat uitsluiten.  Ik zal dat niet doen.  Op het podium heb ik gezien dat dat optelsommetje vaak wel die vreemde uitkomst kan geven.  
 
Het mooiste aan SYTYCD is dat het programma een ideale wereld verbeeldt.  Een wereld waarin alles mogelijk lijkt.  Waarin geen muren worden opgetrokken maar gesloopt worden.  Een wereld waarin het hokjesdenken vermeden wordt.  Waarin over grenzen heen gekeken wordt.  Een wereld waarin niemand naar beneden wordt getrokken.  Waarin iedereen hogerop wordt getild.  Een wereld waarin niemand wordt beoordeeld op zijn afkomst en/of voorgeschiedenis.  Waarin enkel vooruit wordt gekeken.  Met open blik op de toekomst.  Naar die ideale wereld verlang ik.  Voorlopig is die wereld nog geen realiteit.  Jammer.  Wel kan ik elke zondagavond eventjes in die wereld vertoeven.  Dat is mooi.  Dat doet deugd.
 
Beste Malik, wij zijn aan het einde van deze brief gekomen.  U zal gemerkt hebben dat deze brief niet enkel over u gaat.  Deze brief gaat evenzo over uw vrienden/dansers.  Deze brief gaat zo veel ruimer.  In deze brief schuilt een pleidooi.  Voor het behoud van SYTYCD.  Een programma waarin een podium wordt gegeven.  Aan beloftevolle dansers.  Aan zoekende dansers.  
 
Ik moet bekennen, in mijn pleidooi schuilt tevens enig eigenbelang.  Omdat ik die heerlijke, bijna unieke zondagavonden niet wil verliezen.  Omdat ik die kans om woordeloos geëmotioneerd te worden niet wil verliezen.  Omdat ik die kans om verbeelde schoonheid te mogen aanschouwen niet wil verliezen.  Omdat ik die kans om volop te genieten van dans niet wil verliezen.  Om al die redenen schreef ik u deze brief.  Schreef ik dit pleidooi.
 
Aan het eind gekomen rest mij nog dat ene.  Aan alle kandidaten wens ik een dansende, succesvolle toekomst.
 
Met vriendelijke groeten.
 
Link:
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten