Beste Malik,
Neen, dit wordt geen persoonlijke brief. Geen brief, enkel en alleen aan u
gericht. Dat is het niet. Dat wordt het niet. Ondanks deze eerste woorden wil ik niet
nalaten u te feliciteren. Met warm
plezier maak ik u mijn felicitaties over.
Terecht bent u de winnaar. Alleen
al omwille van die ene solo in de finale.
Wat Ish voor de camera deed, deed ik in de zetel. In de living.
Voor de televisie. Ik vocht tegen
mijn tranen. Tranen, die opwelden. Omwille van Ish. Omwille van u. Net als Ish begreep ik uw verhaal. Ik ontleedde uw dans. In uw dansbewegingen vond ik de woorden, die
u niet kon of wou uiten. Uw solo
vertelde een verhaal. Een verhaal, dat
ik begreep.
Uiteraard werd u geen winnaar enkel en alleen omwille van die ene
solo. U werd winnaar omwille van uw
afgelegde parcours. Een parcours, waarin
u elke dansstijl tot de uwe maakte. Waarin
u elke dansstijl naar uw hand wist te zetten en zo telkens weer garant stond
voor een spetterende apotheose. Maar het
zijn niet enkel die dansbewegingen. Ook
andere finalisten waren meester in het beheersen van de juiste bewegingen. Meer nog dan de eigenlijke dansbewegingen
werd ik ontroerd door uw persoonlijkheid.
Uw persoonlijk verhaal. Uw
positieve ingesteldheid. Uw
jongensachtige speelsheid. Uw plaats in
de wereld. Uw bereidheid u telkens weer
open te stellen. Die uitzonderlijke
combinatie van persoonlijkheid en vakkundigheid maakte van u een winnaar.
Positiviteit. Daarin bent u een
meester. U straalt die positieve attitude
uit. Maar dat doet u niet alleen. Ook het format van SYTYCD blinkt daarin
uit. Alles in en rond dat programma
baadt in die warme vibe. De jury. De presentatoren. De choreografen. De kandidaten. Die unieke mix tovert elke gewone zondagavond
om in een uitzonderlijk televisiemoment.
Een televisiemoment, waarvoor ik mij met plezier lui laat uitzakken in
de zetel. Een televisiemoment, waarvoor
ik mij met plezier eventjes afsluit van de wereld. Weg van de wereld. Teruggetrokken in mijn veilige cocon. Dat is wat ontroering vraagt. Emotionele betrokkenheid vraagt
afzondering. Isolatie. In mijn zeteltje kijk ik naar die heerlijke
dansen. Die wondermooie
choreografieën. Ik kijk en vergeet dat
het zondag is. Vergeet dat de volgende
dag maandag is en bijgevolg werkendag.
Ik vergeet te lijden aan de zondagse blues.
Niet enkel omwille van het wedstrijdelement schakel ik elke zondag
mijn televisie aan. Andere
verhaallijnen, die zich doorheen de afleveringen ontwikkelen, weten mij
evenzeer te boeien. Die gelaagdheid
maakt het programma interessant. Ik kijk
naar de ontwikkeling van de verschillende deelnemers. Samen met hen ga ik mee op hun weg.
Voor sommige deelnemers is SYTYCD een zoektocht. Een zoektocht waarin zij willen nagaan of
dansen echt wel hun verdere toekomst zal bepalen. In die zoektocht gaan zij een innerlijke
strijd aan. Een strijd, waarin twijfel
afwisselt met vastberadenheid. Die
strijd zien wij. Het programma verhult
niet. Toont alles.
Andere deelnemers twijfelen minder en zien SYTYCD als die unieke
kans. Die unieke kans op een
toegangsticket tot de wereld van dans.
Al lang dromen zij van een danscarrière en SYTYCD kan die droom helpen
realiseren. In hun hoofd is er minder
twijfel. In hun ogen brandt die
overtuiging.
Die verschillende deelnemers worden samen gegooid. In één melting pot. In die melting pot versterkt de een de
ander. In die pot moedigt de een de
ander aan. Geen afgunst. Geen jaloezie. Dat lijken de deelnemers niet te kennen. Enthousiasme, dat is wat al die kandidaten
gemeenschappelijk hebben. Vreemden voor
elkaar worden vrienden van elkaar.
Tegenstanders worden zij nooit.
Misschien wel in het hoofd.
Verborgen voor attente blikken.
Maar nooit zal dat blijken in hun daden.
Nooit in hun woorden.
Wij zien hoe mensen kunnen samenwerken. Overtuigd het beste van zichzelf te
geven. Overtuigd om samen anderen te
overtuigen. In die pogingen zien wij hen
zweten en zwoegen. Wij zien hen vallen
en opstaan. Niet één keer. Vaak meerdere keren. Maar telkens weer krabbelen zij
overeind. Geholpen door hun danspartner. Partners slopen elkaars weerstand. Elkaars angsten. Dat sloopwerk is vaak nodig. Om uiteindelijk te komen tot een sprankelend
eindresultaat. Een resultaat waarin hun
hoogste verwachtingen vaak nog worden overtroffen. SYTYCD toont dat één en één heel soms drie
is. Wiskundigen zullen beweren dat dat
vreemde optelsommetje nooit kan. Zij
zullen het bij voorbaat uitsluiten. Ik
zal dat niet doen. Op het podium heb ik
gezien dat dat optelsommetje vaak wel die vreemde uitkomst kan geven.
Het mooiste aan SYTYCD is dat het programma een ideale wereld
verbeeldt. Een wereld waarin alles
mogelijk lijkt. Waarin geen muren worden
opgetrokken maar gesloopt worden. Een
wereld waarin het hokjesdenken vermeden wordt.
Waarin over grenzen heen gekeken wordt.
Een wereld waarin niemand naar beneden wordt getrokken. Waarin iedereen hogerop wordt getild. Een wereld waarin niemand wordt beoordeeld op
zijn afkomst en/of voorgeschiedenis.
Waarin enkel vooruit wordt gekeken.
Met open blik op de toekomst.
Naar die ideale wereld verlang ik.
Voorlopig is die wereld nog geen realiteit. Jammer.
Wel kan ik elke zondagavond eventjes in die wereld vertoeven. Dat is mooi.
Dat doet deugd.
Beste Malik, wij zijn aan het einde van deze brief gekomen. U zal gemerkt hebben dat deze brief niet
enkel over u gaat. Deze brief gaat
evenzo over uw vrienden/dansers. Deze
brief gaat zo veel ruimer. In deze brief
schuilt een pleidooi. Voor het behoud
van SYTYCD. Een programma waarin een
podium wordt gegeven. Aan beloftevolle
dansers. Aan zoekende dansers.
Ik moet bekennen, in mijn pleidooi schuilt tevens enig
eigenbelang. Omdat ik die heerlijke,
bijna unieke zondagavonden niet wil verliezen.
Omdat ik die kans om woordeloos geëmotioneerd te worden niet wil
verliezen. Omdat ik die kans om
verbeelde schoonheid te mogen aanschouwen niet wil verliezen. Omdat ik die kans om volop te genieten van
dans niet wil verliezen. Om al die
redenen schreef ik u deze brief. Schreef
ik dit pleidooi.
Aan het eind gekomen rest mij nog dat ene. Aan alle kandidaten wens ik een dansende,
succesvolle toekomst.
Met vriendelijke groeten.
Link:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten