Beste Slongs,
Zondagmorgen zat ik te wachten.
In de wagen. Achter het
stuur. Mijn co-pilote was eventjes om
boodschappen. Twee mogelijkheden had ik
dan. Twee opties waaruit ik kon kiezen. Ik kon gewoon wachten. Wachten zondermeer. Dat was de eerste optie. Een tweede optie was dat ik de tijd aangenaam
doorbracht en eventjes de radio aanschakelde.
Ik koos voor het tweede. Het was
zondagmorgen. Dan wil ik geen
teringherrie. Rust, dat zoek ik dan op
de radio. Ik kwam uit bij Friedl’
Lesage. Touché op Radio 1. Een praatprogramma. Met heel af en toe een streepje muziek. Dat was ideaal. Dat was perfect. Nog perfecter was dat u de gast was.
Ik leerde u kennen via Liefde voor Muziek. Voorheen kende ik enkel uw hits. Maar wie u werkelijk was, was mij
onbekend. Slongs Dievanongs was enkel
een naam. Geen persoon. Dat veranderde met dat muziekprogramma op
VTM. Ik leerde u kennen als een toffe
madame. Gedreven en emotioneel, zo kwam
u op mij over.
Zondagmorgen kreeg ik de kans u nog ietsje beter te leren kennen. In een vraaggesprek op de radio. Ik viel binnen in het programma. Het was al een tijdje aan de gang. U leek behoorlijk op dreef. Niet op uw mondje gevallen, dat is een juiste
omschrijving. Behalve gedreven en
emotioneel, bent u ook geëngageerd. Dat
meende ik te mogen afleiden uit uw pleidooi, dat u hield. Ik hoorde u pleiten voor een andere vorm van
democratie. U had mijn volle
aandacht. Ik deel uw bezorgdheid om onze
democratie. Wij hebben het zicht
verloren op de lijnen van beslissing.
Weg is alle democratische controle.
Het beslissingsproces lijkt verhuisd te zijn. Weg van het parlement naar kleine
achterafkamertjes. Kamertjes, waarin
ratingbureaus, bankiers, ondernemers, lobbygroepen mee aan tafel schuiven. Personen en instanties, die van de kiezer
geen enkel mandaat kregen, hebben een te grote invloed op dat
beslissingsproces. Politici kijken toe
op die evoluties. Zonder nauwelijks in
te grijpen. Alsof zij akkoord lijken te
gaan met deze ontwikkelingen.
Politici moeten opnieuw het voortouw nemen. Zij moeten opnieuw de macht in handen
nemen. De macht om te beslissen. De achterafkamertjes moeten gesloten
worden. De overheid moet opnieuw een
spelbepaler worden. Moet haar prominente
plaats in het maatschappelijke debat opnieuw gaan opeisen. Al te veel zet de overheid zich aan de
zijlijn. Of wordt zij aan de zijlijn
gezet. Dat moet anders. De overheid moet opnieuw de spelregels gaan
bepalen.
Politici lijken het geloof in verandering verloren te hebben. Er wordt wel gegoocheld met de kracht van
verandering maar in werkelijkheid blijkt die kracht toch een fabeltje. Waar blijft die nieuwe visie op arbeid?
Waarbij arbeid niet enkel wordt gedefinieerd in termen van productiviteit en
flexibiliteit. Waarbij gezinsleven en
vrije tijd een evenwaardige stem krijgen.
Waar blijft de reeds lang aangekondigde pensioenhervorming? Niet enkel
rommelen in de marge. Wel een echte
hervorming. Waarbij de noden van de
werkende klasse mee in het debat worden genomen. Waar blijft een nieuwe kijk op het
gevangeniswezen? Waarbij niet langer de eigenlijke straf maar wel re-integratie
centraal staat. Waarbij de gevangenis
niet langer een vergeetput is maar wel een plaats waar de veroordeelde kan werken
aan het verwerven van een nieuwe plaats in de maatschappij.
Politici zijn enkel nog beheerders.
Hun fixatie op het begrotingsevenwicht heeft diezelfde politici
gedegradeerd tot boekhouders. Zij durven
niet meer te dromen. Zij durven de
lijnen niet meer uit te zetten. De
lijnen van een vernieuwend beleid. Er
wordt enkel op zekerheid gespeeld.
Zekerheid, die een visie op de lange termijn onmogelijk maakt. Of niet nodig maakt. Wij hebben dus niet enkel een herijken van de
democratie nodig. Het herijken van de
functie van politicus is even noodzakelijk.
Voor dat herijkingsproces hebben wij politici nodig met durf. Politici die zich niet laten gijzelen door
angst. Want dat zien wij al te
veel. Dat is wat nu gebeurt. Angst sluipt binnen in het debat. Politici gaan niet in tegen die angst maar
lijken die angst te omarmen. Dat zien
wij in de reactie op de terreurdreiging.
In de reactie op het vluchtelingenprobleem. Dat zien wij in de oorlog tegen drugs. Die omarmde angst resulteert in een behoudend
beleid. Een beleid, waarin elke drang
tot vernieuwing wordt geweerd. Angst
immobiliseert. Angst dooft het licht bij
de verlichte vernieuwers. Angst doet in
de pas lopen. Angst verhindert het heft
in eigen handen te nemen. Angst doet
uitwijken naar die achterafkamertjes.
Dat alles hoorde ik zondagmorgen.
Uit uw mond. Een dergelijk
pleidooi is veel mooier dan muziek. Uit
uw pleidooi spreekt verontwaardiging.
Geen negatieve verontwaardiging, die uitmondt in pessimisme. In doemdenken. In cynisme.
In frustratie. Uit uw pleidooi
spreekt een positieve verontwaardiging.
Eén die uitmondt in positivisme.
In hoop. In een overtuiging dat
het beter kan. Dat het beter moet. Een verontwaardiging die uitmondt in
engagement.
Ik heb naar u geluisterd. In
mijn wagen. Terwijl ik zat te wachten. Ik wou u omarmen. Omdat ik in u een gelijkgestemde vond. Een medestander. Een medestander in een zelfde geloof. Met een zelfde hoop. Want dat is wat ik weet. Samen met u.
Uiteindelijk komt alles goed.
Maar dan moeten wij ageren. Dan
moeten wij handelen. Niet met een
helfie. Niet met een selfie. Wel met woorden. Met daden.
Ik dank u voor die wonderlijke zondagmorgen.
Met vriendelijke groeten.
Link:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten