Beste Bart,
U bent de grootste. Daar hoeven
wij niet flauw over te doen. De cijfers
zijn wat zij zijn. Eén op drie Vlamingen
meent dat uw partij de door u beloofde verandering kan bewerkstelligen. Over die beloofde verandering wil ik het niet
meer hebben. Daarover schreef ik al
meermaals (*). Herhaling dienen wij te
vermijden. Dat gaat vervelen. Verveling hoort niet in een brief. Een ander onderwerp wil ik in deze brief
aansnijden.
Als grootste partij krijgt u de grootste verantwoordelijkheid. Grootheid moet in verhouding staan. U krijgt de verantwoordelijkheid een Vlaamse
regering te vormen. Maar niet enkel dat
hoeft u te doen. Bovenop die taak krijgt
u ook nog eens de opdracht een federale regering te vormen. Voor een gewoon mens zou dit al snel te veel
kunnen worden. Maar u wijkt niet. U staat model voor de hardwerkende
Vlaming. Dan mag het al eens wat harder
gaan. U aanvaardt beide functies.
Het aanvaarden van beide functies doet uw beste vriend Bart Maddens in
een interview suggereren dat in uw grote overwinning ook reeds het verlies
ingebakken zit. Zo voorbarig wil ik niet
zijn. Toch wil ik uw sympathisanten op
een aantal moeilijkheden wijzen.
Moeilijkheden, die het niet evident maken dat u zal slagen in uw
opdracht. Verkeerdelijk veronderstellen
zij dat de overwinning tevens inhoudt dat u het ambt van premier en van
minister-president aan één van uw volgelingen zal mogen toewijzen. Verkeerdelijk gaan zij er van uit dat uw
overwinning betekent dat uw partij de sturende motor zal worden van de Vlaamse
én de federale regering. Dat deze
cijfermatige logica geen evidentie is in de politiek lijkt uw sympathisanten
heel even te ontgaan. Zich verdiepen in
de politieke geschiedenis van ons landje zou nochtans een zekere ontnuchtering
en een grotere realiteitszin kunnen teweegbrengen bij uw kiezers. Het politieke spel kent onverwachte
wendingen. Het politieke spel laat de
winnaar heel soms ook de verliezer zijn.
Eerst en vooral wil ik even stilstaan bij het electorale fatsoen,
waarom u vraagt. Dat is een terechte
vraag. Fatsoen hoort. Zelfs in de politiek. Toch frons ik mijn wenkbrauwen als ik u hoor
vertellen dat u de Waalse PS aan de kant wil schuiven. Uw bevoorrechte gesprekspartners in Wallonië
zijn MR en CDH. Nochtans is PS de
grootste partij. Wat met het electorale
fatsoen in Wallonië? Daarmee lijkt u blijkbaar minder problemen te hebben. Een consequente houding zou u evenwel in de
armen drijven van de door u verfoeide partij.
Daarmee zou u een eerste verkiezingsbelofte breken. Dat valt moeilijk. Daarom eventjes geen politiek fatsoen in
Wallonië. Maar dan hoeft het ook niet in
Vlaanderen. Dat lijkt mij eerlijk. Dat lijkt mij consequent.
Vóór de verkiezingen had u de perfecte strategie uitgewerkt. U wou zo snel mogelijk een Vlaamse regering vormen
om dan de onderhandelingen te voeren over een federale regering. Dat leek u de beste manier om enige druk te
kunnen zetten op de federale regeringsvorming.
Die strategie vroeg om één noodzakelijke voorwaarde. Uw partij moest incontournable worden. Na de verkiezingen bleek dat aan die
voorwaarde niet helemaal werd voldaan.
Uw partij zoog het Vlaams Belang en LDD leeg maar de regerende partijen
werden niet afgestraft voor het gevoerde beleid. Uw weerzin voor het door u gewraakte PS-model
werd blijkbaar niet gedeeld. De
regerende partijen trappelden ter plaatse of boekten zelfs lichte winst. Meer nog, aan Vlaamse kant hadden de regerende
partijen plots een meerderheid. Dit
eerdere schoonheidsfoutje in de regeringsconstructie werd hiermee
uitgevaagd. Constructies, waarbij uw
partij aan de kant bleef, werden plots een mogelijkheid.
Zoals ik al zei, in winst kan heel soms het verlies ingebakken
zitten. Want dat ene kleine lichtpuntje
deden andere partijen beweren dat ook zij de winnaar van de verkiezingen
waren. Niet een zo grote winnaar als uw
partij maar al bij al toch een winnaar.
U kan discussiëren over die claim maar die claim maakte de andere
partijen zelfzekerder. De gevreesde
leegloop en/of afstraffing was er niet gekomen.
Uw partij bleek te vissen in een ander vijvertje. Dat andere partijen plots voorwaarden zouden
stellen, had u in uw vooraf uitgetekende strategie niet voorzien.
Die zelfzekerheid bij de andere partijen deden uw strategie een andere
wending nemen. Die andere partijen
vroegen om beide regeringsonderhandelingen gelijktijdig te laten verlopen. Zij bleken voorstander te zijn van een
afspiegelingscollege. Die wens mag u
niet verbazen. Voor de zesde
staatshervorming dienen nog een hele reeks samenwerkingsakkoorden onderhandeld
te worden. Die onderhandelingen zullen
vlotter verlopen indien dezelfde partijen aan zet zijn in zowel de Vlaamse als
de federale regering. Zij menen dat een
afspiegelingscollege de kans op obstructie tot nul zal herleiden. Dat een dergelijk college een goede afloop
van die zesde staatshervorming zal waarborgen.
Indien u in een federale regering meestapt, zal u die staatshervorming
moeten slikken. Want op dit vlak zullen
begrijpelijk garanties gevraagd en geëist worden. Dat lijkt een conditio sine qua non te
zijn. U zal hiermee een staatshervorming
helpen realiseren, waartegen uw partij hevig fulmineerde. Regeringsdeelname lijkt daarom geen evidentie
voor uw partij.
Maar ook de vorming van een Vlaamse regering belooft geen ‘walk in the
park’ te worden. Uw aanval op het binnen
de Vlaamse regering onderhandelde akkoord over de onderwijshervorming heeft
wonden geslagen. Er wordt getwijfeld aan
uw loyaliteit. In verkiezingsmodus
afstand nemen van een ook door uw partij onderhandeld akkoord, het is niet
fraai. Neen, het is niet
fatsoenlijk. Wie weet stellen partijen
als voorwaarde tot regeringsdeelname dat het door u gecontesteerde onderwijsakkoord
ook effectief zal uitgevoerd worden. Een
gemaakte verkiezingsbelofte zou hiermee teniet gedaan worden.
U ziet, regeringsdeelname van uw partij lijkt om bovenstaande redenen
niet onmiddellijk een evidentie. Er zal
moeten onderhandeld worden. Zwaar
onderhandeld. Compromissen zullen
onvermijdelijk zijn. Uw bereidheid tot
het maken van dergelijke compromissen zal beslissen over een mogelijke
regeringsdeelname. Indien u beslist aan
de kant te blijven staan of indien u aan de kant geschoven wordt, zullen andere
partijen het overnemen. Dat is eigen aan
het politieke en democratische spel. U
bent aan zet. U bepaalt de volgende
zetten. U zal de hoogte van de lat
bepalen, waaronder u moet. Indien u
faalt, zal u de oorzaak van dat falen in eigen rangen moeten zoeken. Met het vingertje wijzen naar andere partijen
zal deze maal niet meer lukken. Dat doen
kleine kindjes. U bent als partij te
groot en te volwassen om de schuld af te schuiven.
Tot slot wil ik mij via u nog heel even richten tot de organisatoren
van de Verkiezingsmars op Brussel. Zij
plannen op één augustus een mars op Brussel.
Omdat zij menen dat uw partij in de federale regering moet. Onder die slogan trekken zij naar
Brussel. Met de organisatie van die mars
lijken zij te twijfelen aan uw capaciteiten als informateur. Zij lijken niet te geloven in uw welslagen
als informateur. Dat doe ik wel. In voorgaande geef ik enkel de moeilijkheden
en de gevaren aan. Moeilijkheden en
gevaren, die het mogelijk maken dat u toch aan de kant blijft. Ondanks het feit dat één op de drie Vlamingen
voor uw partij hebben gekozen. Want heel
misschien komen partijen aan zet, waar twee op de drie Vlamingen voor gestemd
hebben. Dat alternatieve scenario is
geen aanslag op de democratie. Dat
scenario is een gevolg van de democratie.
Met vriendelijke groeten.
(*) Links:
N-VA en de kracht van verandering? Ik dacht het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten