Beste Bart,
Wij zijn mensen van ons woord.
Als wij iets enkele maanden geleden goed vonden, gaan wij daar nu niet
tegen zijn. Dat zijn de woorden van Jan
Jambon. Dat zei hij nadat hij zijn ontslag
had ingediend en hij zich bereid
verklaarde om gedoogsteun te geven aan de minderheidsregering Michel II. Ik lees die woorden en knipper met mijn
ogen. Want wat heeft precies tot de
huidige crisis geleid? Het is daarom goed en juist even terug te blikken.
Op 27 september kondigde de premier de Belgische steun voor het
VN-Migratiepact aan. Hij deed dat voor
de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Die aankondiging kwam niet zomaar uit de
lucht gevallen. Overleg was hiervoor
noodzakelijk. Verschillende momenten van
overleg gingen die aankondiging vooraf.
Op 19 februari werd het Migratiepact besproken op de CoorMulti. Op die CoorMulti bepalen de betrokken
ministers, de vicepremiers en de premier het standpunt over internationale
vraagstukken. De adjunct-kabinetschef
van Theo Francken was hierbij aanwezig en maakte geen voorbehoud. Integendeel.
Er was consensus. Want op 7 maart
noemde minister van Buitenlandse Zaken de starttekst een vrij goed evenwicht
tussen het volle respect voor de mensenrechten, de positieve aspecten van
onregelmatige migratiestromen en de verschillende bezorgdheden van de landen
van oorsprong, transitie en bestemming.
Slechts één vergadering? Neen, meerdere overlegmomenten volgden. Nooit werden fundamentele bezwaren
geopperd. Toen de onderhandelaars in New
York op 13 juli hun werkzaamheden afrondden, volgde op 12 september een nieuwe
CoorMulti. Op dit overleg zou een
eindoordeel geformuleerd worden. Het
kabinet van Francken kreeg een uitnodiging maar liet zich
verontschuldigen. Wel was er voorafgaand
telefonisch contact met de adjunct-kabinetschef van Francken. Die gaf zijn fiat. Er werd beslist om de tekst van het Migratiepact
goed te keuren, te promoten en uit te werken.
De premier had voldoende rugdekking om op de Algemene Vergadering van
27 september die woorden te spreken. België
zou zich op 10 december engageren het Migratiepact in Marrakesh goed te
keuren. Hij vroeg minister van
Ontwikkelingssamenwerking De Croo om België bij die formele plechtigheid te
vertegenwoordigen.
Tot dan was alles peis en vree.
Geen vuiltje aan de lucht. Maar
toen kwamen de gemeenteraadsverkiezingen.
Die verkiezingen bleken niet de verhoopte grote overwinning te
brengen. Uw partij leed verlies aan de
rechterzijde. Een deel van uw electoraat
liep over naar het Vlaams Belang. Vlaams
Belang bleek zijn tweede, derde of vierde adem gevonden te hebben. Met het oog op de parlementsverkiezingen van
2019 kon u dit niet zomaar laten passeren.
Er diende geageerd te worden. Er
diende gehandeld te worden. De verloren
zonen en dochters moesten teruggehaald worden.
Dat was het moment waarop uw partij terugkrabbelde. U verklaarde de oorlog aan het
Migratiepact. Uw gegeven woord bleek
plots geen enkele waarde meer te hebben.
U keerde uw kar en verlangde dat ook de andere regeringspartijen dat
zouden doen. Uw partij begon te
spartelen en trok alle regeringspartijen mee in een weinig aanschouwelijk
politiek spel.
Uw wanhopig maar vruchteloos zoeken naar een gefundeerd verweer (met
een controversiële campagne op sociale media als absoluut dieptepunt) kwam in
de plaats van een te lang aangehouden stilzwijgen. Voor dat stilzwijgen meende Theo Francken nog
een verklaring te moeten aandragen. Hij
erkende dat hij te lang had gezwegen en dat hij in september zijn veto had
moeten stellen. Maar hij wilde de
Belgische campagne voor een zitje in de Veiligheidsraad niet dwarsbomen door
het uiten van te felle kritiek. Helaas,
dat excuus is zonder grond. Op 8 juni
wist België dat het zijn zitje binnen had, op 13 juli was de finale tekst van
het Migratiepact een feit. Eén maand is
kort maar had kunnen volstaan voor mondig weerwerk. Er kon nog bijgestuurd worden. Het bleef evenwel stil. Dat lijkt ook u te beseffen. U erkent dat een stuk van de
verantwoordelijkheid bij u ligt. U zegt
dat uw partij te laat een rode kaart getrokken heeft. Een grotere eerlijkheid zou u doen besluiten
dat de volle verantwoordelijkheid voor de politieke crisis bij uw partij ligt.
Maar die grotere eerlijkheid durft u niet aan. Die politieke moed toont u niet. Omdat u beseft dat de consequenties voor uw
partij te zwaar zouden zijn. Zelf de
stekker uit de regering trekken, weigerde u.
Omdat u de politieke logica kent.
Omdat u beseft dat wie dat doet bij de volgende verkiezingen de rekening
krijgt gepresenteerd. Het zou nochtans
de meest consequente houding geweest zijn.
Wie op zijn mening terugkomt, is van mening veranderd en moet zijn
conclusies trekken en de regering verlaten.
Dan komen er verkiezingen. Maar dan zou u vaarwel moeten zeggen aan die zo lang gekoesterde Calimero-strategie. U zou niet langer meer anderen kunnen
aanwijzen als grote schuldige. De schuld
zou dan enkel bij uw partij dienen gezocht te worden. Voor dat scenario paste u waardoor wij dus
aanbeland zijn bij een ‘regeringspartij’ die vanuit de oppositie steun zal
verlenen aan een regering waar zij werd uitgeduwd.
Denken? Durven? Doen? U hebt weinig of niet gedacht. U hebt weinig of niks gedurfd. Maar bovenal hebt u niks gedaan. Voor die passiviteit weigert u schuld te
erkennen. Misschien zal die strategie u
nog enig voordeel verschaffen bij de volgende verkiezingen. Misschien zullen velen met u zich wentelen in
de slachtofferrol. Maar één ding staat
vast, uw rol als betrouwbare regeringspartner bent u kwijt. Definitief.
Voorgoed. U plant het mes in de
rug van uw regeringspartners en durft dan nog beweren dat de partners zelf het
mes in hun rug duwden.
Beste Bart. De laatste dagen
hebben wij kunnen zien waarvoor de kracht van verandering staat. Die kracht staat voor het slechtste politieke
schouwspel. Van die schertsvertoning was
u de regisseur. U en uw partij.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten