Beste Duivels,
Heel waarschijnlijk hadden jullie geen brief meer verwacht. Het is over.
Het is voorbij. Over and out,
zoals ook wel eens wordt gezegd. Jullie
staan niet meer op het EK. Jullie zijn
naar huis. Jullie zouden kunnen denken
dat ik jullie al vergeten ben. Want dat
blijkt uit het straatbeeld. In dat
straatbeeld zijn jullie al vergeten. Vele
vlaggen zijn verdwenen. Weinig
Duivelsdecoratie valt nog te bespeuren.
Slechts enkelen blijven u trouw. Zoals
ik. Daarom schrijf ik jullie deze
brief. Om in schoonheid afscheid te
nemen. Want dat verdienen jullie. Dat is mijn mening. Mijn bescheiden mening.
Vrijdagavond was ik er niet gerust op.
In alles zocht ik een voorafspiegeling van de mogelijke uitslag. Mijn collega struikelde op de binnenkoer. Daarin zag ik mogelijk verlies. Daarin las ik de nederlaag. In de namiddag had ik nieuwe schoenen
gekocht. Dat vinden jullie misschien
gewoontjes. Voor mij is het een hele
prestatie. Ik ben een volwassen
man. Ik heb maatje negenendertig. Dan is een schoen vinden en kopen geen
evidentie. Vrijdag was het mij
gelukt. Hierin las ik mogelijke
winst. Wij zouden de halve finale
spelen. Het regende. Het stortregende. Het hield niet op. Alweer dacht ik dat wij zouden
verliezen. In die regen zag ik de
symbolische tranen van Belgische supporters.
Een kindje was geboren. Vrienden
waren vader en moeder geworden. Dat
kindje verdiende een overwinning. De
wereld betreden met een nederlaag, het zou niet mogen. Wij zouden dus voor winst gaan.
Ik was er niet gerust op. Ik
begon met een klein hartje te kijken.
Het zou sidderen en beven worden.
Het zou zweten worden. Dat wist
ik. Aan de aftrap staan twee
ploegen. Beide ploegen willen
winnen. Het kan dus alle kanten
uit. Zelfs al werden wij vooraf als
favoriet beschouwd, toch viel niks te voorspellen. Het zou dus wachten worden. Maar jullie stelden ons gerust. Van bij de eerste minuut. Jullie gingen voluit. Een eerste doelpunt werd gemaakt. Wij kwamen op voorsprong. Euforie.
Ik ging door het dolle heen. Het feestje
kon beginnen. Portugal zou ons volgende
tegenstander worden. Dat varkentje
zouden wij wel wassen. Om dan eindelijk
die finale te spelen. Die gedachte
schoot heel even door mijn hoofd. Ik ben
een nuchtere jongen. Maar dat ene
doelpunt deed mij heel eventjes in de finale belanden.
Wat er daarna gebeurde? Ik weet het niet. Mijn collega had niet mogen struikelen. Het had niet mogen regenen. Het leken dan toch voortekenen te zijn. Waar niemand rekening had mee gehouden,
gebeurde. Wales kwam gelijk. Wat niemand ook maar had durven geloven,
gebeurde. Wales ging over ons. Ver over ons.
Het werd stil. Ik werd stil. De krop in de keel. Ik kon u niet meer vooruit roepen. Het lukte niet. Al te zeer met verstomming geslagen. Het feestje viel stil.
Jullie moesten naar huis. Wales
mag naar de halve finale. Ik vond het
spijtig. Niet enkel voor mij. Ook voor jullie. Ik had het jullie zo graag gegund. Ik had jullie zo graag in de finale willen
zien. Hoe realistisch of onrealistisch
die verwachtingen ook mochten zijn. Ik
had het zo graag gehad. Maar het kon
niet. Het mocht niet. De voetbalgoden hadden blijkbaar een ander
scenario uitgedacht. In dat scenario
bleken jullie niet de hoofdrol te krijgen.
Jullie kregen een belangrijke rol in dat scenario maar dus niet die
belangrijkste rol.
Bewust meng ik mij niet in het debat, dat momenteel woedt. Omdat ik jullie niet wil afvallen. Jullie haalden de kwartfinale. Dat is geen finale, dat is juist. Maar het blijft een goede prestatie. Twee jaar terug stonden wij in de kwartfinale
van het WK. Dit jaar stonden wij in de
kwartfinale van het EK. Toegegeven, wij
speelden nog nooit een finale. Die
vaststelling kunnen wij betreuren. Maar
die vaststelling geeft ons niet het recht om plots die status van gouden
generatie in twijfel te trekken. Die
status hebben wij jullie toegedicht. Met
die status kwam de media. Nu lijken zij
jullie die status te willen afnemen.
Onterecht. In prijzen bleef het
goud uit. Een gouden medaille hebben
jullie nog niet verdiend. Nog niet gewonnen. Daarin blijken jullie geen gouden generatie
te zijn. Maar jullie schitteren in
individuele spelers. Wat voetballend
talent betreft, zijn jullie een gouden generatie. Dat mogen wij niet ontkennen. Onder jullie zijn enkele spelers van
wereldklasse. Enkele spelers, die net
onder die wereldtop vallen. Enkele
spelers, die aan de weg naar de top aan het timmeren zijn. Jullie hebben die status. Jullie behouden die status. Ondanks het verlies. Ondanks het feit dat jullie huiswaarts moeten
keren.
Ik wil jullie danken. Jullie
hebben mij mooie avonden bezorgd. Jullie
hebben mij doen opspringen. Van
plezier. Jullie hebben mij
ontroerd. Met voetballende
schoonheid. Jullie hebben mij doen
zingen. In de overwinningsroes. Jullie hebben mij doen lachen. Met sublieme klasseflitsen. Om dat alles zal ik jullie missen. Met jullie uitschakeling verliest dit EK zijn
charme. Toch voor mij. Jullie zijn weg. Plots is alles anders. Doffer.
Matter. Minder schoon.
Ik wens jullie alle succes in de toekomst. Op het volgende WK. In Rusland, over twee jaar. Daar zullen jullie staan. Dan zal ik opnieuw supporteren. Want ik ben supporter. Een fan.
Dat blijf ik. Ook in het verlies. Vooral in het verlies.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten