Bijna elke week krijg ik in mijn mailbox dat ene berichtje van
Democrazy. Altijd weer interessant. Niet enkel om te weten welke bands naar Gent
worden gehaald. Bovenal is het
verrijkend om te ontdekken wat er reilt en zeilt in het muziekwereldje. Want Democrazy bewandelt niet de platgetreden
paden. Heel vaak wijkt zij af van die
platgelopen weg.
Veel gevraagde gasten zijn mij totaal onbekend. Maar dat maakt het net zo leuk. Ik trek op onderzoek. Ik maak een muzikale studie. Trouwe partner in deze studie is YouTube. Die partner reikt mij enige kennis aan. Kennis dat dan moet geevalueerd worden. Goed of slecht? Gewoontjes of toch
vernieuwend? Verrassend of honderd in een dozijn?
In één van de vorige mails las ik dat Jolie Holland naar Gent kwam. Die dame kende ik niet. Nochtans was het geen debutante. Dit jaar bracht zij haar vijfde album Wine Dark Sea uit. Toch deed zij geen
belletje rinkelen. Totaal onbekend. Maar Democrazy maakte mij nieuwsgierig. In een korte begeleidende tekst bij de
aankondiging van dat concert werd geschreven dat Tom Waits één van de
beschermheren was. Hij was grote fan. Met dat ene zinnetje was mijn nieuwsgierigheid
meteen gewekt.
Op YouTube ontmoette ik mevrouw Holland. Een meer dan aangename ontmoeting. Jolie Holland brengt alles wat ik van muziek
verlang. Niks gepolijst. Niks zoetgevooisd. Wel rauw en raspend. Met weerhaken. Met ballen.
Mooi maar op een gebroken, gestoorde manier. Geen Whitney Houston. Wel Sandy Dillon. Tom Waits had mij doorgestuurd naar een
pareltje.
Dat is wat die mailtjes van Democrazy doen. Zij duwen mij verder. Het lijkt wel een muzikale illustratie van de
alomgekende dominotheorie. Het ene
blokje duwt het andere omver. Van het
ene komen wij bij het andere. Terwijl
die dominotheorie op het wereldtoneel enkel slachtoffers maakte, zijn er op het
muzikale podium enkel winnaars bij die theorie.
Democrazy bracht mij bij Jolie Holland. Jolie Holland bracht mij bij Broken Twin. Beide artiesten brachten mij bij het
platenlabel Anti-. Een interessante
stal, opererend onder de beschermende vleugels van het moederbedrijf Epitaph Records. Niet enkel nieuwe namen vinden
onderdak bij dit label. Ook gevestigde
namen als Nick Cave, Tom Waits, Calexico, Wilco, Tricky, Marianne Faithfull,
Beth Orton, Michael Franti, ...
Dominosteentjes vallen om. Telkens
weer een nieuwe ontdekking. Maar
beheersing is noodzakelijk. Wij moeten
proeven. Niet schrokken en vreten. Mondjesmaat ontdekken. Dat is de sleutel. Elke week weer. Op voorzet van Democrazy.
Clips:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten