Het had gekund. Het was
mogelijk geweest. Die halve finale was
best wel haalbaar. De meeste dromen zijn
bedrog maar deze droom getuigde toch van voldoende realiteitszin. Die Argentijnen waren te kloppen. Het grote Argentinië? Nooit gezien. De grote Messi? Nauwelijks of niet
gezien. Enkel die zevende minuut. Was die zevende minuut doelloos voorbij getikt,
dan zou het anders kunnen geweest zijn.
Dan was het een andere wedstrijd geworden. Maar die zevende minuut was er die ene
flits. Die ene goal. Argentinië zat in een zetel. België moest aan het werk. Die ene goal deed de hoop op een open
wedstrijd zoals tegen de Verenigde Staten volledig teniet. De wedstrijd ging op slot. In de resterende drieëntachtig minuten vonden
onze Duivels niet de juiste sleutel om het blok open te breken. Onze Duivels vonden geen manier om dat blok
te ontwrichten. Te weinig doelgevaar,
nochtans noodzakelijk voor de gezochte winst.
Na negentig minuten viel dan ook het zware verdict. Onze Duivels mochten naar huis.
Ontgoocheld? Toch wel een beetje.
Het besef dat Argentinië echt wel te kloppen was, maakte dit verlies
moeilijker verteerbaar. Maar de
ontgoocheling was slechts tijdelijk. Die
ontgoocheling ebde weg. In de plaats
kwam fierheid. Fierheid op het afgelegde
parcours. Zowel in de kwalificatieronde
als op het eigenlijke kampioenschap.
Fierheid op het behaalde resultaat.
België behoort tot de beste acht voetballanden op deze aardbol. Toch niet onaardig, dacht ik.
Wie had dit allemaal durven hopen? Vóór de afreis naar Brazilië waren
de analisten bijna unaniem. Het
overleven van de eerste ronde werd omschreven als het meest haalbare. Dat resultaat zou mooi zijn. Over een mogelijke kwartfinale werd
nauwelijks of niet gesproken. Een halve
finale werd als niet realistisch bestempeld.
Pas op het WK werden de verwachtingen bijgesteld. In die mate zelfs dat sommigen durfden te
spreken over een mogelijke finaleplaats.
Dat gebeurde niet zomaar. Dat
gebeurde onder druk van Origi. Onder
druk van Mertens. Onder druk van De
Bruyne. Onder druk van Van Buyten. Onder druk van het voltallige team. Op het veld stond een te duchten team. Een team, dat niemand hoefde te vrezen. Een team, dat iedereen vreesde.
Wij hebben een ploeg. Een jonge
ploeg. Heel misschien ontbrak het deze
ploeg aan de nodige tornooiervaring. Die
ervaring om op de meest belangrijke momenten het verschil te maken. Dit WK was voor onze Duivels een mooie
kennismaking met dit wereldgebeuren van het voetbal.
Een kennismaking, die uitzicht biedt op een mooie toekomst. Een veelbelovende toekomst. Niet langer zijn wij een voetbaldwerg. Neen, wij zijn een reus in wording. Nog een beetje groeien. Nog een heel klein beetje. Om op een meer constante basis die
hoogstaande kwaliteit te kunnen afleveren.
Om zo minder afhankelijk te worden van die enkele klasseflitsen. Negentig minuten lang flitsend spektakel, onze
Duivels hebben de potentie.
Heerlijke feestjes hebben wij gehad.
Onze Duivels hebben ons mooie avonden geschonken. Mooie nachten. Het verlies van Argentinië zal nog even
blijven hangen. Maar dat is van
voorbijgaande aard. Meer nog zullen de
herinneringen aan dolle voetbalavonden zich in onze hoofden nestelen. Die herinneringen zijn blijvend. Die herinneringen doen ons verlangend
uitkijken naar de volgende uitdagingen.
Naar een mooie toekomst. Op
Europees vlak. Op wereldvlak.
Vanaf heden zeg ik het met luide stem.
Niet langer blozend of bijna verontschuldigend. Wel met volle overtuiging. Ik ben supporter van de Belgische Rode Duivels. Van een wereldteam in wording. Jawel, euforie en trots kleurt dit
besluit. Maar voor één keer mag
het. Voor één keer voelt dit juist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten