Beste David,
Wat volgt, zal u heel misschien vreemd lijken. Dit jaar zal u drie platen uitbrengen. Eén akoestische. Eén meer filmische. Eén stevige.
Uw eerste worp voor dit jaar is sinds kort een feit. Mutes ligt nu in de winkel. Over dat album wil ik het in deze brief
hebben. Maar dat vereist een
omweggetje. Dat album moet ingepast
worden in een verhaal. Een groter
verhaal. Een verhaal, waarin uw album de
hoofdrol zal spelen. De reddende
hoofdrol. Bij het lezen van dat verhaal
zal u zich heel waarschijnlijk de vraag stellen waartoe dit alles zal
leiden. Alle wegen leiden naar
Rome. Dat wordt gezegd. Dus uiteindelijk zal ik ook bij u
uitkomen. Bij Mutes. Maar eerst dus dat omweggetje.
Vorige week werd mijn mailaccount gehackt. In mijn naam werden al mijn contactpersonen
aangeschreven. Volgens die mail zou ik
in Oekraïne zitten. Ik zou mijn
portefeuille verloren zijn. Om terug naar
huis te kunnen zou ik geld nodig hebben.
Ik zou aan mijn vrienden geld vragen.
Veel geld. Zodat ik opnieuw naar
huis zou kunnen. Van dat hacken was ik
die ene morgen niet op de hoogte. Maar
al vroeg ging mijn mobieltje rinkelen.
Heel de voormiddag bleef dat mobieltje rinkelen. Bezorgde vrienden informeerden naar het
waarheidsgehalte van die ene ‘vreemde’ mail.
Om iedereen gerust te stellen, moest ik elke oproep beantwoorden. Elk sms’je.
Elk telefoontje. Elk
FB-berichtje. Ik moest ook nog werken. Het werd een vervelende morgen. Een hectische morgen. Net die hectiek wil ik vermijden. Dat lukt mij meestal vrij aardig. Die ene morgen lukte het mij niet. Mijn zenuwen stonden gespannen. Het werd te veel voor Korneel. Ik vloekte die morgen al eens. Niet luidop.
Ik ben welopgevoed. Die vloeken
hield ik binnensmonds. Geen onvertogen
woord kwam over mijn lippen. Geen enkel
godslasterend woord weergalmde aan mijn bureau.
Die ene stresserende morgen ging ik op zoek naar afleiding. Naar een manier om mij tot rust te
brengen. Om zo toch te kunnen blijven
functioneren. Muziek leek mij de juiste
manier. Die week had ik in De Standaard
een interview gelezen met u. Naar
aanleiding van uw nieuwste album.
Misschien kon dat album de oplossing aanreiken. Ik klikte uw album aan. Ik hoorde u.
Ik hoorde uw piano.
Het wonder geschiedde. Ik had
juist gekozen. Uw muziek bracht
rust. Jawel, de berichtjes bereikten mij
nog steeds op vele manieren. Maar ik
zelf was niet langer meer een ‘kieken zonder kop’. Uw composities waren een balsem voor mijn
gestresseerde ziel. Elke toetsaanslag op
uw klavier bereikte mij. Uw muziek klonk
niet ver weg. Uw muziek had niet die
functie van vervelende muzak. Neen,
integendeel. Uw muziek was
aanwezig. Prominent aanwezig. Op een dergelijke manier dat de juiste dingen
werden geïntensifieerd. Op een
dergelijke manier dat de foute dingen werden weggedrukt. Uw muziek deed mij focussen. Die muzikale focus bracht de gezochte
rust.
Na die morgen heb ik uw nieuwste album vele malen herbeluisterd. Niet met de bedoeling om zomaar wat muziek om
mij heen te hebben. Wel telkens met de
bedoeling echt te luisteren. Telkens
weer gebeurde dat ene. Dat ene wonderlijke. Dat ene wat enkel goede muziek kan
teweegbrengen. Uw muziek trok mij een
andere wereld binnen. Een wereld waarin
andere wetten gelden. Een wereld waarin
enkel de wet van de harmonie geldt.
Telkens weer was het fijn naar die wereld te kunnen reizen. Ik keek naar buiten. Niet met mijn eigen ogen. Wel door de ogen die geprogrammeerd werden
door uw muziek. Dat waren niet dezelfde
ogen. Er was een verschil. De zon leek iets feller te schijnen. De kleuren leken iets feller te zijn. De voorbijgangers leken net iets trager te
stappen. De geluiden buiten leken net
iets minder fel te zijn. Wat intenser
moest zijn, werd intenser. Wat gedempter
moest zijn, werd gedempter. Wat moest
vertragen, vertraagde. Uw muziek leek
een onzichtbare agent te zijn, die zich ongemerkt in de buitenwereld had
opgesteld en alles in goede banen leidde.
Mijn wereld vertraagde. Ik kon er
enkel gelukkig om zijn.
Intussen zijn de problemen met mijn mailaccount opgelost. Intussen werden de veiligheidsinstellingen op punt gesteld. Volgens de tips van vrienden-techneuten. Intussen werden alle vrienden gerustgesteld. Intussen heb ik uw nieuwste album echt kunnen
ontdekken. Zo blijkt maar weer dat elk
nadeel toch zijn voordeel heeft. Ik ben
nooit in Oekraïne geweest. Toch was ik
vorige week op reis. Meerdere malen
zelfs. Vorige week vertoefde ik enkele
malen in uw wereld. Een vliegtuig kwam
er niet aan te pas. Geen kwalijke
gevolgen dus voor mijn ecologische voetafdruk.
Uw muziek deed mij reizen. In
mijn hoofd. Vanuit mijn stoel beleefde
ik de mooiste avonturen. Met u als mijn
voorganger. Met u als mijn gids. Met u als mijn dirigent.
Beste David. Ik wil u
danken. Ik wil u feliciteren. Danken voor uw nieuwste album. Feliciteren met uw nieuwste werkstuk. Uw akoestische album is een schot in de
roos. Ik kijk nu al uit naar uw volgende
album. Hopelijk mag ik dan weer afreizen
naar mooie bestemmingen. Mooie
bestemmingen, gecreëerd door uw muziek.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten