RadioGuga Inteam, gezien in Ancienne Belgique. Brief aan Guga Baul.

Beste Guga,

 

Wij hadden een ticket.  Ondanks dat vaststaande gegeven was er toch twijfel.  Constante twijfel.  Zelfs op weg naar Brussel dachten we er aan rechtsomkeer te maken.  Wij wilden op onze stappen terugkeren.  In plaats van naar Brussel te rijden, wilden wij huiswaarts keren.  Waarom? Het regende hard.  Dat is niet aangenaam rijden.  Te intens.  Te stresserend.  Stress op zondagavond willen wij vermijden.  Zondagavond moeten wij ons ontspannen.  Enkel ontspanning kan die zondagse blues wegduwen.  Kan ons doen vergeten dat een nieuwe werkweek voor de deur staat.  Die felle regen hielp ons niet.  Die felle regen deed ons twijfelen.

 

Toch reden wij door.  Want niet op onze afspraak verschijnen, zou aanvoelen als contractbreuk.  Dat ticket was als een stilzwijgende overeenkomst met u.  Wij moesten ons deel van de overeenkomst ook nakomen.  Dat besef dreef ons verder.  Dreef ons voort.  Tot in hartje Brussel.  Tot in de Ancienne Belgique.  Wij konden plaatsnemen.  Meer nog, wij konden gaan zitten.  Wij hadden een stoeltje.  Perfect voor een zondagse avond.  Een mooi alternatief voor de huiselijke divan.  Enkel het kussentje en fleecedekentje ontbraken.

 

Het werd een fantastische avond.  Ik vergat thuis.  Ik vergat dat kussentje.  Ik vergat dat fleecedekentje.  Ik vergat zelfs dat ik de volgende dag moest gaan werken.  De zondagse blues leek veraf.  Die blues kreeg mij niet in zijn greep.  Daar was u voor verantwoordelijk.  U leidde mijn aandacht af.  U verhinderde dat die radertjes in mijn hoofd gingen draaien.  Het was stil in mijn hoofd.  Rustig.  Ik zat in het moment.  Ik keek en luisterde naar u.  Er zat geen enkele storing op de lijn.  Alles kwam helder binnen.

 

Het is nog geen zomer.  Daarop moeten wij nog even wachten.  Toch hadden we gisteren ons eerste zomerfestival.  Een festival met een meer dan uitstekende affiche.  U had uw vrienden uitgenodigd.  Uw beste vrienden.  Op het podium nodigde u Editors uit.  Mumford and Sons.  Hozier.  Wat Herman Schueremans voorlopig nog niet lukt, lukte u wel.  U had Elvis Presley als gast.  Hij stond op uw podium.  Net als Roy Orbison en Jacques Brel.  Zij waren er ook.  Elkeen mocht een kort moment schitteren.  Elkeen deed het goed.  Deed het uitstekend.

 

U bleef ook dicht bij huis.  Ook in eigen land hebt u vrienden.  Oscar and the Wolf.  Kommil Foo.  Raymond van het Groenewoud.  De Kreuners.  Bart Peeters.  Admiral Freebee.  Zelfs Sam Gooris had u uitgenodigd.  Hij was ook van de partij.  Ik kan nog een tijdje doorgaan.  Te veel namen.  Ik zal ze niet allemaal noemen.  Dat zou mijn brief te lang maken.  Ik zou niet komen tot het eigenlijke doel van mijn schrijven.

 

Met deze brief wil ik een poging doen mijn bewondering voor uw prestatie onder woorden te brengen.  Want wat u doet, is fenomenaal.  Uw imitaties zijn subliem.  U benadert die stemmen niet.  U doet meer.  Meer dan enkel maar in de buurt komen.  Dat zou wat minnetjes zijn.  U doet veel meer.  U bent die stemmen.  U wordt die persoon.  Want u beperkt zich niet enkel tot die stem.  U gaat een stapje verder.  U kopieert de mimiek.  Die tics.  U vergroot de kleine kantjes uit.  Die kleine kantjes van grote artiesten.  Die combinatie maakt sommige stukken uit uw voorstelling meer dan hilarisch.  Ik heb gelachen.  Veel en vaak.  Niet stilletjes.  Wel luidop.  Ik rolde op mijn buik van het lachen bij Frank Boeijen.  Bij Ozark Henry.

 

Ik heb niet enkel gelachen.  Vaak werd ik geconfronteerd met een krop in de keel.  Een lach en een traan, vaak zijn zij één en ondeelbaar.  Vooral in de finale moest ik die krop wegslikken.  U bracht een eerbetoon aan Luc De Vos.  Ik ben van Gent.  Een vent van Gent.  Nog altijd heb ik het moeilijk met de gedachte dat Luc er niet meer is.  Er nooit meer zal zijn.  U riep hem even terug.  U bracht hem voor eventjes op het podium, zijn favoriete stek.  Opnieuw zag ik gekke Luc.  Luc, de mannetjesputter.  Koude rillingen liepen over mij heen.  U bezorgde mij kippenvel.  Ik zong mee.  Ik zong het refrein van Mia uit volle borst mee.  Alsof ik hiermee Luc opnieuw tot leven kon wekken.  Die enkele minuten leek het te lukken.  Maar dan doofden de lichten.  Weg was Guga.  Weg was Luc.

 

Twee uur duurt uw voorstelling.  Het leken vijf minuten.  De voorstelling was zo voorbij.  Nog maar net begonnen en het was al gedaan.  Zo leek het.  Zo voelde het.  U bezorgde mij een onvergetelijke zondagavond.  Niet enkel omwille van de vele imitaties.  Ook omwille van het puur muzikale.  Want ook dat stond op punt.  De gekozen nummers.  De muzikale interpretaties.  Ook dat was meer dan uitstekend.  Daar had een perfecte begeleidingsband ongetwijfeld de hand in.  Zij brachten u langsheen een schitterend parcours naar een spetterende finale.

 

Beste Guga, ik wil u danken voor een meer dan hoogstaand totaalpakket, dat u voor ons had klaargemaakt.  Van elk element uit dat pakket heb ik meer dan genoten.

Van harte bedankt.

Met vriendelijke groeten.