Neil Young & Crazy Horses. Gezien op de Lokerse Feesten.

De wereld is naar de kloten.  Of toch bijna.  Met die vaststelling kan je twee kanten uit.  Je kan vermoeid de armen hoog de lucht in gooien en verbitterd passief achterover leunen.  Omdat het allemaal niet meer uitmaakt.  Alle hoop is verloren.  De wereld stevent af op zijn onvermijdelijke einde.  Dat is een mogelijke keuze.  Een keuze, die de nadruk enkel en alleen op die eerste vaststelling legt.  Maar je zou ook kunnen kiezen om de nadruk te leggen op die aanvulling op die eerste vaststelling.  Je zou kunnen geloven dat de wereld nog niet helemaal naar de kloten is.  Die belangrijke aanvulling voedt de hoop.  Doet ons geloven dat alles nog ten goede kan keren.  Maar dan moet er gehandeld worden.  Dringend en doortastend.

 

Gisteren was ik op de Lokerse Feesten.  Ik was één van de gelukkigen, die een kaartje hadden voor Neil Young & Crazy Horse.  Neil Young is geen vrolijke jongen.  Daarvoor loopt hij al te lang rond op de wereldbol.  Hij heeft rondgekeken en wat hij zag, maakt hem niet bepaald vrolijk en blij.  Rondom hem zag hij ellende.  Heel veel ellende.  Oorlog, graaizucht, milieurampen, … Liedjes worden vermomde boodschappen.  Heel soms wordt de boodschap allesoverstemmend en wordt de song ondergeschikt gemaakt aan die boodschap.  Jawel, Neil Young preekt.  Hij staat in Lokeren om ons een geweten te schoppen.  Jawel, de wereld kan nog gered worden.  Maar dan moeten wij reageren.  Dat vraagt hij ons in het laatste nummer van de bisronde.  Wij moeten opstaan en de wereld redden.  Niet achterover leunen maar ageren.  Reageren.

 

Kwam Neil Young dan enkel voor te preken? Waarom dan zijn historische begeleidingsband meebrengen? Niet enkel preken deed onze rockende opa.  Hij kwam ook liedjes zingen.  Vele jaren terug had ik hem aan het werk gezien in Gent.  In Flanders Expo.  Toen was ik niet onverdeeld gelukkig.  Gitaarsolo’s, al te veel en al te lang.  Tot vervelens toe.  Dat beeld spookte nog steeds door mijn hoofd.  Toch wou ik hem nog eens aan het werk zien.  De man wordt er niet jonger op.  Bovendien verdient iedereen een tweede kans.  Zelfs Neil Young.  Ik was dus in Lokeren om hem die herkansing te gunnen.

 

Het begin was moeilijk.  Down by the River, heerlijke song en prachtig begin maar vijfentwintig minuten lang? Ik begon te vrezen.  Dit zou een moeilijke avond worden.  Een taaie avond.  Eenzelfde scenario van zoveel jaren terug dreigde.  Het Gentse scenario dreigde zich te herhalen.  Maar dan was er dat kantelmoment.  Het begon voorzichtig bij Love to Burn.  Om dan doorgezet te worden in Name of Love.  Alles leek plots op zijn plaats te vallen.  De achtergrondzangeressen kwamen beter in het spel, zij strooiden over die karakteristieke stem van Young een heerlijk soulsausje.  Pas nu leek het eigenlijke concert te beginnen.  De al te lange intro was voorbij.  Alle meters gingen in het rood.  Een helder en voller geluid.  Alsof die sneer naar de roadie over een slecht gestemde gitaar bij het begin van Barstool Blues iedereen had wakker geschud.  Die sneer leek een toverformule.  Een bezweringsritueel.  Iedereen was bij de les.  In die mate zelfs dat de hangende mondhoeken bij Neil Young, waaruit weinig vrolijkheid sprak, naar boven gingen krullen.  Jawel, Neil Young lachte.  Pas nu werd er gerockt.  Met volle overtuiging.  Met volle goesting.  Van dreigende verveling was geen sprake meer.  Dit was feest.  Met Neil Young als Master of Ceremony.  

 

Met een spetterende bis vervolledigde Neil Young de trappen van vergelijking van dat ene woordje ‘goed’.  Hij begon goed aan het concert.  Te veel ups en downs maar toch bleef hij overeind.  Het tweede deel van het concert werd bij dat kantelmoment plots (veel) beter.  Om dan in de bisnummers weliswaar prekerig toch het beste van zichzelf te geven.  Goed, beter, best, zo kan het concert kort en krachtig samengevat worden.  Neil Young kreeg een herkansing en greep die met beide handen.  Alsof hij enkel mij nog diende te overtuigen.  Alsof hij enkel aan mij zijn excuses wou aanbieden voor dat moeilijke nachtje in Gent.  Gisteren heb ik genoten.  Van een prachtige zomeravond.  Van een schitterende Neil Young.  Van die superbe Crazy Horses.

 

Nog een tip aan Neil Young: boek Admiral Freebee als voorprogramma voor uw volgende concerten.  Aarzel niet, doe het.

Setlist:
Down by the River.
Powderfinger.
Standing in the Light of Love.
Days that Used to Be.
Living with War.
Love to Burn.
Name of Love.
Blowin' in the Wind.
Heart of Gold.
Barstool Blues.
Psychedelic Pill.
Cortez the Killer.
Rockin' in the Free World.
Be the Rain (bis).
Who's Gonna Stand Up and Save the Earth (bis).