Natalia en de MIA’s. Nooit
gedacht dat hierover zwaar gediscussieerd zou worden. Maar kijk, de wonderen zijn de wereld niet
uit. Natalia staat in het midden van een
(sociale) mediastorm. Beter nog, haar
Kempense dialect staat in het middelpunt van diezelfde storm. Blijkbaar stuit het vele mensen tegen de
borst. Die mensen kruipen in de
pen. Die mensen gaan de barricaden op. Begrijpen wie begrijpen kan. Ik kan het niet. De Syrische tragedie? Ja, dan zouden wij de
barricaden op moeten. Dan zouden wij
onze stem moeten laten horen. De
graaicultuur en de onverantwoordelijkheid binnen de banksector? Ja, dan zouden
wij wel eens hard op tafel mogen slaan.
De toenemende ongelijkheid in de wereld tussen arm en rijk? Ja, dan
zouden wij heel hard mogen roepen om krachtdadige actie. Maar in al die gevallen blijft het stil. Op enkele indignado’s na. Die indignado’s confronteren ons met onze laksheid. Met onze gemakzucht.
Verontwaardiging, het lijkt moeilijk te lukken. Maar Natalia kan blijkbaar datgene
bewerkstelligen wat ik lange tijd voor onmogelijk achtte. De Vlaming kan nog verontwaardigd zijn. Maar dan enkel over een non-issue. Dan enkel over een non-event. Heel even dacht ik dat deze al te stomme
discussie zou beperkt blijven tot de sociale media. Tot dat strijdtoneel, waarop nuance geen
medespeler is. Maar ik dacht
verkeerd. Want daar is de kracht van
verandering. Wilfried Vandaele, Vlaams
volksvertegenwoordiger en gemeenschapssenator voor N-VA, haalt er de
beheersovereenkomst van VRT bij. Hij
wijst met het vingertje. Wat Natalia
deed, kan niet. Mag niet. Dat haalt hij uit diezelfde
overeenkomst. Beetje triest, dat denk
ik. Beetje langetenerig, ook dat denk
ik.
Ik heb gekeken. Ik heb Natalia
gezien én gehoord. Als sidekick (vergeef
mij deze term) van Sam De Bruyn. Neen,
ik heb mij niet gestoord. Jawel, ik heb
een fijne avond gehad. Ik heb mij
gewarmd aan het vele Belgische talent. Talent,
dat ook over onze nationale grenzen hoge toppen scheert. Het Kempense dialect? Neen, daar heb ik mij
niet aan gestoord. Dat hangt nu eenmaal
samen met dat stripfiguurtje, dat in muziekkringen ook wel eens Natalia wordt
genoemd. Zij zijn één en
onverbreekbaar. Haar acte de présence
(vergeef mij deze term) wil ik daarom best interpreteren als een bijdrage van
de muzieksector tot het entertainmentgehalte van de show. De verklaring van de VRT durf ik als
acceptabel te beschouwen.
Eén ding maakt deze hele discussie duidelijk. Vlaanderen krimpt. Krimpen in het hoofd, dat bedoel ik dan. Het Vlaanderen van de hardwerkende Vlaming
zanikt en klaagt. De kracht van
verandering lijkt Vlaanderen mee te zuigen in een spiraal van negativisme. Dat negativisme botst met mijn PIP (*)-status. Die status heb ik mij onlangs toegekend, met
dank aan Open VLD. Dus neen, ik huil
niet mee met de wolven. Ik vaar tegen de
stroom in terwijl ik uit volle borst ‘Formidable’ zing.
En oh ja, beste Wilfried, u verwijst naar Jeroen Meus. Daar durft u zich niet aan te
verbranden. Raken aan een volksheld, het
kan uw imago schaden. Nochtans is Jeroen
Meus presentator en medewerker van VRT.
Maar uw zorg om uw imago en uw zorg om een herverkiezing weerhouden u de
lijn consequent door te trekken. Twee
maten en twee gewichten?
(*) PIP = Positief Ingesteld Persoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten