Two households, both
alike in dignity, in fair Verona, where we lay our scene, … Bij die
woorden denk ik aan Romeo and Julia. Ik
denk aan het mooiste liefdesverhaal uit de literaire geschiedenis. Of neen, ik denk aan het meest gekende
liefdesverhaal uit diezelfde geschiedenis.
Ik moet mijzelf corrigeren. Want
wat is mooi? Dat verschilt van mens tot mens.
Eenieder heeft zo zijn eigen mening.
Over die mening kan heel misschien gediscussieerd worden. Maar tot wat leidt dat debat? Al heel lang
weet men immers dat over kleuren en smaken niet gediscussieerd wordt. Om die ene reden corrigeer ik dus mijzelf.
Tot zaterdag dacht ik bij die woorden aan dat ene boek van William
Shakespeare. Meer was er niet in mijn
hoofd. Die woorden brachten mij
automatisch bij dat ene boek. Als een
hond van Pavlov dacht ik bij Verona aan Shakespeare. Dat was zo tot zaterdag. Zaterdagavond veranderde alles. Want die avond had ik kaartjes voor de
voorstelling Romeo & Julia door het Koninklijk Ballet van Vlaanderen. Donderdagavond was koningin Mathilde
gegaan. Daar kon ik niet bij zijn. Ik moet bekennen, op de sociale ladder sta ik
een trapje lager. Donderdagavond kon ik
dus niet mee aanschuiven. Ik moest
wachten tot zaterdag.
Vrijdagavond was ook een optie geweest. Maar dan is het Valentijn, de feestdag van de
geliefden. Ik neem afstand van dat
commerciële gedoe. Liefde kan niet
vertaald worden in cadeaus of etentjes.
Liefde moet beleefd worden. Moet
gevoeld worden. Het hele jaar door. Niet één enkele dag. Niet één enkele, al te felrood gekleurde
dag. Geen kaartjes dus voor
vrijdag. Ik nam afstand. Ik moest trouw aan mijzelf blijven. Ik moest wachten tot zaterdag.
Zaterdagavond ging ik dan. Naar
Romeo & Julia. De recensie in De
Standaard had mij vooraf willen waarschuwen.
In die recensie las ik enig voorbehoud.
Dat kritische voorbehoud sloeg over op mij. De avond zou wel eens kunnen
tegenvallen. Die bedenking spookte door
mijn hoofd. U ziet, recensenten hebben
toch enige vorm van invloed. Ongewild
nestelen kritische woorden zich in je hoofd.
Zich afsluiten van die woorden lukt niet. Een beetje aangetast stapte ik mijn loge
binnen.
Wat die zaterdagavond gebeurde, is bijna niet te beschrijven. Van bij het begin werd ik meegenomen op een
trip. Een trip van en over de
liefde. A lovetrip, zou ik het kunnen
noemen. Ik kende het verhaal. Neen, ik had het niet gelezen. Ik had de film gezien. Soms verkies ik de film boven het boek. Gemakzucht, ik pleit schuldig. Ik had dus die aparte en knappe interpretatie
van Baz Luhrmann gezien. Die regisseur
had het verhaal vertaald naar onze moderne tijden. Die regisseur had enkele scènes vastgezet in
mijn hoofd. Die regisseur had in mij dat
verhaal vastgezet.
Maar voorkennis was niet echt nodig.
Ik hoefde het verhaal niet te kennen van a tot z. Woorden waren hier niet nodig. Het verhaal werd vertaald in bewegingen. Dans werd de taal. Dans werd de poëzie. Liefde werd ritmisch vertaald. Niet woordelijk, niet letterlijk. In elke beweging las ik de emotie. In elke beweging las ik de passie. In elke beweging las ik de liefde. Maar ik las niet enkel liefde. Andere emoties bedreigden die liefde. Gingen die liefde in de weg staan. Angst, twijfel, jaloezie, eer, trots, … Dat
gevecht werd vertaald in dansbare bewegingen.
Soms intens en wild, soms ingetogen en minimaal.
Ik zat op het puntje van mijn stoel.
Drie uur lang. Drie uur lang keek
ik gebiologeerd. Naar een verhaal, dat
ik reeds kende. Naar een verhaal, dat ik
nog nooit op deze indrukwekkende manier zag verteld. Die dansers hadden mij in hun greep. Die dansers brachten mij naar het einde. Naar het fatale einde. Maar die avond hoopte ik dat het anders zou
lopen. Die avond hoopte ik dat het voor
één keer anders zou uitdraaien. Dit
verhaal mocht niet eindigen. Niet
eindigen zoals het geschreven was. Want
ik wou blijven kijken. Kijken naar die
dans. Kijken naar die liefde. Ik zei het al eerder, liefde moet gevoeld
worden. Liefde moet beleefd worden. Dat is wat gebeurde op het podium. Dat is wat gebeurde in mijn loge. Ik voelde die liefde. Ik beleefde die liefde.
Zaterdagavond had ik een mooie en intense avond. Zaterdagavond had ik een prachtige en
aangrijpende avond. Met dank aan het
Koninklijk Ballet van Vlaanderen. Met
dank aan het Brussels Philharmonic. Die
avond wist ik het weer. Die avond kreeg
ik de bevestiging. Liefde is het hoogste
goed. Maar zij moet bevochten
worden. Elke dag weer.
Two households, both
alike in dignity, … Ik hoor die woorden en ik denk aan dans. Ik denk aan muziek. Ik denk aan die vijftiende februari. Ik denk aan het Koninklijk Ballet van Vlaanderen.
Speellijst:
Romeo & Julia – Stadsschouwburg Antwerpen.
Clip:
The making of.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten