Lekke band? Geen enkel probleem? Brief aan Max Mobiel.

Beste Max,

Ik kom met de fiets naar het werk.  Dagelijks.  Elke werkdag fiets ik naar en van het werk.  Ik werk in het centrum van Gent.  Dan is de fiets een te overwegen alternatief.  Met de wagen doorheen het centrum slalommen, kan soms best een opgave zijn.  Een martelgang.  Dat wil ik vermijden.  Daarom neem ik de fiets.  Met mijn fiets moet ik nooit aanschuiven.  Voor mij geen traag tot stilstaand verkeer.  Altijd kan ik doorrijden.  Dat schept rust in het hoofd.  Op de fiets ervaar ik een zengevoel.  Dat bijna nooit wordt verstoord.

Toch kreeg dat zengevoel deze week een flinke knauw.  Laat mij u geruststellen, u had daarin geen aandeel.  U duid ik niks ten kwade.  Anderen moet ik met de vinger wijzen.  Nochtans, ik zoek geen schuldigen.  De schuldvraag is van geen belang.  Heel waarschijnlijk maak ik u nieuwsgierig.  Heel waarschijnlijk wil u weten waarom ik u deze brief schrijf.  

Wel nu dan, deze week kwam ik aan op mijn werk.  Met een vreemd gevoel.  Het leek alsof mijn fiets dienst weigerde.  Of ik nu naar links of rechts stuurde, het leek moeilijk te gaan.  Toch moeilijker dan op andere dagen.  Ik maakte mij ongerust.  Stapte af.  Deed een eerste controle.  Meteen een korte controle.  Want toen ik mijn voorwiel inspecteerde, stelde ik vast dat mijn fietsband leeggelopen was.  Platte tube, zoals ze zeggen.

Een lekke band, het is geen unicum.  Al meerdere keren werd ik geconfronteerd met dit spijtige gebeuren.  Ik moet door de Overpoortstraat.  De straat van de studenten.  Nu durf ik te denken dat heel wat studenten oprecht menen dat scherven geluk brengen.  Dat die scherven hun garantie bieden op een goed examen.  Dat zij via die scherven het geluk over hen afroepen.  Of misschien menen zij dat zij via die scherven in de gunst komen bij de god van de liefde.  Dat die god hen een liefdevolle nacht zal garanderen.  Wat de beweegredenen ook mogen zijn, ik merk dat ik vele keren doorheen de glasscherven mag slalommen.  Veelal kan ik ongeschonden de eindmeet bereiken.  Veelal blijven mijn banden intact.  Slechts enkele keren loopt het slecht af.  Slechts enkele keren loopt mijn band heel zachtjes leeg.  Zoals deze week dus.

Ik weet niet wat het was.  Deze keer had ik echt geen zin met mijn fiets aan de hand naar huis te wandelen.  Het vooruitzicht op een lange fietswandeling maakte mij triest.  Ik wou een oplossing.  Een onmiddellijke oplossing.  Zodat ik dezelfde avond nog naar huis kon fietsen.  Op de fiets, zoals het hoort.  Niet naast de fiets.

Een mobiele fietshersteller, dat leek mij de oplossing.  Ik ging even op het internet.  Als snel vond ik een aantal adressen.  Ik maakte vlug een kosten-batenanalyse.  Ik nam contact op met de goedkoopste.  Dat telefoongesprekje was nogal ontnuchterend.  Op mijn vraag of hij dezelfde dag nog kon langskomen voor de nodige herstelling, kreeg ik een antwoord dat ik hoopte niet te moeten horen.  Er was een wachtlijst van drie weken.  Drie weken wachten, dat was geen oplossing.  Net vóór ik het gesprek beëindigde, gaf de man mij nog een tip.  De gouden tip, zoals later zou blijken.  Hij zei mij even te informeren bij Max Mobiel.

Dat deed ik.  Ik belde met uw filiaal in Gent-Centrum.  Onder de stadshal.  U zei mij even langs te komen.  U kon niks garanderen.  U zat overvol van het werk.  Maar misschien.  Heel misschien.  Heel soms zijn er nog kleine wonderen te ervaren.  

Vol van hoop bracht ik mijn fiets tot bij u.  Ik moest even wachten.  Dat deed ik.  Met plezier.  Want u zou mijn redding kunnen betekenen.  Dus bleef ik wachten.

Het was mijn beurt.  Ik vertelde mijn verhaal.  Mijn verhaal met dat spijtige einde.  U keek naar mijn voorwiel.  Naar de lekke band.  Ik zei nog dat ik mijn fiets gerust bij u kon achterlaten.  Dat ik wel na het werk mijn fiets wou ophalen.  Zo had u één volledige dag om die fiets te herstellen.  U knikte.  Niet enkel knikte u, u kwam ook met die verlossende woorden.  U vroeg mij of ik even kon wachten.  Want u kon het onmiddellijk doen.  Ik vroeg u dit even te herhalen.  Omdat ik het niet leek te geloven.  Maar u had het wel degelijk gezegd.  U kon het onmiddellijk herstellen.  Ik zegde toe.  Uiteraard.  Ik aarzelde geen moment.

Ik liep nog even om geld.  Toen ik terugkwam, was het gebeurd.  Mijn fiets was hersteld.  U maakte van mij een gelukkig mens.  Ik glunderde.  Mijn dag kon niet meer stuk.  U spaarde mij een lange wandeling uit.

Beste Max, u was deze week mijn reddende engel.  Ik weet nu waar u resideert.  Bij problemen met de fiets haast ik mij naar u.  Zonder enige aarzeling.  Want ik heb mogen ervaren wat u kan.  Wat u deed.  Het stelt mij gerust te weten dat u altijd in de buurt bent.  Daarvoor wil ik u danken.

Met vriendelijke groeten.