Als ik Griek
was, stemde ik neen.
Te lang in de zon gelopen. Dat
zou u kunnen denken als ik luidop opper dat ook in het Griekse referendum neen
zou stemmen. Gesteld dat ik een Griek
was. Te weinig water gedronken. Te veel alcohol gedronken. Ook dat zou een verklaring kunnen zijn voor
de wartaal die ik spreek.
Toch moet ik u zeggen dat ik klaar en helder denk. Uit de zon.
Weg van de alcohol. Achter de
gordijnen en voor mijn scherm zit ik deze boodschap te tikken.
Een nee-stem zou ons naar de chaos leiden. Dat zeggen de Europese leiders in koor. Maar hoe noemen zij dan het schouwspel, dat
wij vandaag en de vorige maanden mogen en mochten aanschouwen? Juist dat
schouwspel durf ik een warboel te noemen.
Een chaos. Daartoe gebracht enkel
en alleen door halsstarrigheid en koppigheid.
Daartoe gebracht door Europese leiders, die niet zoeken naar een
politieke oplossing maar enkel spreken en onderhandelen vanuit hun hoedanigheid
van schuldeiser.
Een nee-stem zou ons naar de chaos leiden. Dat zeggen de Europese leiders. Maar hebben zij enig idee hoe de toestand in
Griekenland werkelijk is. Ik denk het
niet. Daar hebben zij geen flauw benul
van. Het lijkt hen ook helemaal niet te
deren. Het lijkt alsof zij ongevoelig
zijn en blijven voor de humanitaire crisis, die Griekenland momenteel in zijn
greep heeft. Een humanitaire crisis?
Zijn dat geen te zware woorden. Ik meen
het niet. Die woorden nam de
Internationale Arbeidsorganisatie in de mond.
Zij lazen de onthutsende cijfers.
Zij zagen een drastische toename van de werkloosheid, de armoede en
zelfmoordcijfers.
Ik zou neen stemmen. Een
proteststem, dat zou het zijn. Een
proteststem tegen een Europa, dat het idee van een verenigd Europa al lange
tijd geleden lijkt opgegeven te hebben.
Tegen een Europa, dat nog altijd niet haar sociale gelaat durft te
tonen. Dat haar sociale gelaat nog nooit
heeft getoond. Dat zien wij niet enkel
in de aanpak van het vluchtelingenvraagstuk.
Dat zien wij ook in de aanpak van de Griekse schuldencrisis.
Ik zou neen stemmen. Niet omdat
ik tegen Europa ben. Wel omdat ik tegen
een Europa ben zoals het zich vandaag presenteert. Met mijn proteststem zou ik Europa wakker willen
schudden. Zou ik de Europese
regeringsleiders wakker willen schudden.
Vandaag zie ik dat de Verenigde Staten van Europa verder weg zijn dan
ooit. Elke premier of president veegt
voor eigen deur. Veegt het vuil voor de
deur van een ander. Enige sprake van
samenwerking is er helemaal niet meer.
In geen enkel dossier. Europa
lijkt ziek te zijn. Misschien kan een
meerderheid van nee-stemmers als schoktherapie enig succes hebben. Ik weet het niet. Ik kan het enkel hopen. Zolang wij kunnen hopen, lijkt een oplossing
mogelijk. Pas als wij die hoop opgeven,
is het voorbij.
De voorbije dagen las ik een aantal interessante artikelen. Artikelen over de Griekse
schuldencrisis. Artikelen die toch wel
een andere stem laten horen. Die een
ander licht werpen op de zaak. Ik wil u
die artikels niet onthouden:
Ik wens u veel leesplezier. Veel
inspiratie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten