Beste Thomas,
Het kan soms raar lopen in een mensenleven. Een samenloop van omstandigheden kan tot
verrassende resultaten leiden. Zo las ik
onlangs Vos van Leon Verdonschot. Een
boek over Luc De Vos. Hij was de
frontman van Gorki. Die band zal u niet
vreemd zijn. U was gitarist in die
Gentse groep. Het lijkt vreemd dat ik
dit allemaal herhaal voor u. Alsof u
hiervan niet op de hoogte zou zijn. Toch
wil ik dit omweggetje maken. Soms is een
kromme lijn te verkiezen boven een rechte lijn.
Die omweg heb ik nodig om aan te tonen dat wij ooit iets hebben
gedeeld. Wij deelden Luc De Vos. Voor u was hij een vriend. Voor mij was hij een idool. Ik moet toegeven, idool is misschien een te
groot woord. Maar ik had het volle
respect voor Luc. De manier waarop hij
zich presenteerde naar de buitenwereld toe kon op mijn goedkeuring
rekenen. Grappig. Steeds met een kwinkslag. Het jongetje, dat weigerde volwassen te
worden. Jawel, hij had mijn volle
sympathie.
Over het boek schreef ik een stukje op mijn blog. In de vorm van een brief gericht aan de auteur. Omdat wij dat ene
gemeenschappelijke hadden, meende ik dat ik die brief ook aan u mocht
doorsturen. Ik dacht dat het u wel zou
kunnen interesseren. Omwille van uw
verleden, dat deels in Gorki lag.
Corresponderen met om het even wie is deze dagen geen enkel probleem
meer. Vroeger was het anders. Toen moesten brieven geschreven worden. Met pen.
Brieven moesten verstuurd worden per post. Indien het thuisadres van de bestemmeling
niet gekend was, kon de brief niet verstuurd worden.
Zo eenvoudig was het toen. Nu is
het anders. Nu hebben we Facebook. Facebook verving de postbode. Facebook maakt iedereen bereikbaar. Of toch bijna iedereen. U was bereikbaar. Ik zond u de brief.
Die brief kreeg een vervolg.
Wij werden vrienden. Op
Facebook. Dat maakt een verschil. Tussen een vriend op Facebook en een vriend
in de echte wereld gaapt een kloof. Een
kloof, die nooit of toch heel zelden kan overbrugd worden. Ik ben mij daarvan bewust. Maar het geeft wel aan dat ik een gezonde
interesse betoon in wat u doet.
Beroepsmatig. Het interesseert
mij te weten wat u muzikaalgewijs nog doet.
Ik wilde weten of er nog leven was na Gorki.
Dat leven bleek er te zijn. Dat
stelde ik al snel vast. U zond mij een
uitnodiging. U vroeg mij de FB-pagina
van Helsinki leuk te vinden. Helsinki? Dat
bleek uw nieuwe project te zijn. U had
mij nieuwsgierig gemaakt. Ik ging op
onderzoek. Het eerste, dat ik opmerkte,
was dat het begrip nieuw in ‘nieuwe project’ relatief was. Eind 2015 bracht u een EP uit: The Band Not
The City. U draait dus al een tijdje
mee.
Helsinki blijkt een groep te zijn met als thuisbasis Gent. U verzamelde rond u een aantal
collega-muzikanten. Pim De Wolf van
Thou. Van Lords of Acid. Ace Zec van Nailpins. Van Customs.
Joos Houwen van DVKES. Van The
Tellers. Samen vormen jullie
Helsinki. Nu zou u kunnen denken dat ik
enkel over uw band gelezen heb. Dat is
niet zo. Ik deed meer. Ik ging ook luisteren. De mogelijkheden om nieuwe muziek te leren kennen,
zijn in deze moderne tijden velerlei.
Een tastbaar schijfje is niet echt meer nodig. Andere oplossingen zijn mogelijk. Eén van die oplossingen bracht mij naar The
Band Not The City, uw debuut EP.
Vettig. Dat is het eerste
woord, dat in mij opkomt als mij zou gevraagd worden uw muziek te
omschrijven. In kringen van dieetgoeroes
zou dat woord allerlei alarmlichtjes doen knipperen. Dat is niet zo in de wereld van muziek. Bij vettige rock gaan muziekliefhebbers op de
rand van hun stoel zitten. Ik luister en
denk aan The Black Keys. Die link moet
aantonen dat uw muziek niet kan ingeperkt worden door Belgische grenzen. U klinkt internationaal. Om aan te tonen dat u gegroeid bent uit
goede, Belgische potgrond kan ik u ook nationaal linken. Ik zou u dan willen koppelen aan
Triggerfinger. Aan hun debuutwerk. Die klinkt meer rechttoe rechtaan. Minder gepolijst dan hun latere werk. Aan die heerlijke begindagen doet uw muziek
denken.
Aan het eind van uw EP kwam u met een aangename verrassing. U kwam met een cover. Een cover van één van mijn helden. U bracht Red Right Hand van Nick Cave. Ik zag het staan. Ik dacht aan een gewaagde gok. Aan het werk van Nick Cave raakt men niet
ongestraft. Dat kan enkel uitdraaien in
het nadeel van degene, die covert. Mijn
held kan niet geëvenaard worden. Kan
niet overtroffen worden. Maar dan hoorde
ik uw versie. U overtuigde mij van het
tegendeel. U bracht een eigen
versie. Een versie, die op zichzelf kan
staan. Ik dacht niet langer aan Nick
Cave. Ik dacht aan Helsinki, die
lefgozers uit Gent. Die lefgozers, die
het aandurfden te raken aan Nick Cave.
Die lefgozers, die slaagden in hun opzet om een meesterwerk op een
waardige wijze eer te betuigen.
Nu zou u kunnen denken dat enkel die ene cover mij overtuigde. Dat enkel de interpretatie van andermans werk
mij kan overtuigen van uw vakmanschap.
Zo is het niet. Uw eigen werk
bevestigt en onderstreept datzelfde vakmanschap. Better way.
Fire, fire, fire. Restless. Heerlijk.
Ik luister en denk aan een podium.
Want dat is waar uw muziek om vraagt.
Waar uw muziek om schreeuwt. Dat
is ook waar ik naar uitkijk. Naar een
concert. Ik wil jullie live aan het werk
zien. Want deze muziek moet gespeeld
worden. Moet luid gespeeld worden. Als dat gebeurt, zal er gesprongen
worden. Zal er gedanst worden. Helsinki op een podium. Dat moet echte rock-’n-roll zijn. Dat moet een feestje zijn. Dat kan niet anders. Daar wil ik bij zijn. Ook dat kan niet anders.
Beste Thomas. Het heeft lang
geduurd. Heel misschien te lang. Maar nu heb ik jullie ontdekt. Nu zal ik jullie volgen. Nu zal ik uitkijken naar jullie volwaardige
debuutalbum. Want dat komt er aan. Dat heb ik gelezen. Helsinki, ik heb de band ontdekt. Niks zal ooit nog hetzelfde zijn.
Ik wens jullie veel succes.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten