Beste Inge,
Beste Dirk,
Beste Wout,
Wij waren thuis met de Gentse Feesten.
Weinig baanbrekend nieuws, dat hoor ik u denken. Toch betekende het voor ons een ware revolutie. Een echte ommekeer. Voorgaande jaren waren we telkens op reis met
de Gentse Feesten. Dit jaar was het
anders. Dit jaar bleven wij thuis. In Gent.
Na bijna vijftien jaar zouden wij opnieuw naar de Gentse Feesten
kunnen. Wij hadden een aantal concerten
vastgelegd. Van groepen, die wij zeker
wilden zien. Een goede voorbereiding is
noodzakelijk. Zomaar slenteren op de
Feesten willen wij niet. Doelgericht
feesten, ons lijkt het veel efficiënter en minder vermoeiend. Maar bij die voorbereiding zijn wij ons
bewust van die ene wetmatigheid. Kiezen
is verliezen. Dat is zo. Dat weten wij. Met die kennis gingen wij de Gentse Feesten
in. We zouden mooie dingen zien. Wij zouden mooie dingen missen.
Om dat gemis toch enigszins op te vangen, keek ik naar televisie. Op die stille momenten. Ik keek naar de regionale zender AVS. Ik volgde hun verslaggeving van de Gentse
Feesten. Zo zag ik wat er gebeurde als
ik er niet bij was. Ik moet bekennen dat
ik geen aandachtige kijker was. De
televisie stond aan. Deed eigenlijk
dienst als geluidsbehang. Op de
achtergrond hoorde ik vaag iets. Slechts
heel af en toe keek ik op.
Toen kwam er dat moment. Ik
stond in de keuken. Ik was
amateuristisch aan het koken. Een
aarzelende hobbykok, zo noem ik mij zelf.
Plots werd mijn aandacht weggetrokken van de groentjes. Op televisie hoorde ik iets. Dit mocht ik niet missen. Dat dacht ik.
Daarom keek ik ook. Volgzaam volg
ik mijn eigen gedachten. Ik zag een
verslaggeving van Jonge Wolven, een muzikaal concours op de Gentse Feesten dat
jonge beginnende bands een duw in de rug wil geven. De winnaars werden vermeld. De winnaars werden getoond. U kwam ook in beeld. Want u won de prijs voor beste live
performance. Dat was het moment dat ik
iets hoorde. Dat ik begreep dat ik moest
kijken. Dat ik moest luisteren.
Ik hoorde een geluid. Mijn
favoriete geluid. Ik hoorde een vettig
geluid. Een rauw geluid. Ik hoorde een intens geluid. Dit was vuurwerk. Dit knetterde. Dit kletterde. Dit rammelde.
Hierbij kon ik niet ongevoelig blijven.
Het koken moest even wachten. Ik
schakelde de volumeknop wat hoger. Dit
mocht niet stilletjes voorbij gaan. Dit
moest hard gespeeld worden. Met
pretoogjes keek ik naar jullie. Ik zag
een drummer met gitaar. Ik zag een
zangeres met dwarsfluit. Spontaan ging
ik lachen. Want wat ik zag, was echt
speelplezier. Ik zag een band die zich
smeet. Die zich volledig gaf. Ik keek en wist meteen dat ik iets gemist
had. Ik had er willen bij zijn in de
Spiegeltent. Want wat ik zag, was
goed. Neen, het was beter. Neen, het was best. Jawel, uw concert bracht mij onmiddellijk tot
de trappen van vergelijking voor goed.
Want ik moest naar de overtreffende trap. Ik moest naar best. Enkel zo kan ik uw muziek omschrijven. Als best en bovenal uniek.
Ik dacht aan The Kills. Ik
dacht aan PJ Harvey. Ik dacht aan The
Black Box Revelation. Dat waren namen,
die in mij meteen naar boven kwamen.
Maar los van die namen dacht ik slechts één ding. Die groep wil ik zien. Die groep wil ik live aan het werk zien. Slechts weinig groepen hebben in hun muziek
die vraag naar een podium. U hebt dat
wel. Uw muziek vraagt om een
podium. Uw muziek moet gehoord
worden. Dat beest moet losgelaten
worden. Voor een wild en onstuimig
publiek. Want dat is wat elke keer weer
zal gebeuren. Het publiek zal uit de bol
gaan. Dat kan gewoon niet anders. Daarvan ben ik overtuigd. Niemand kan ongevoelig blijven voor uw
muziek. Iedereen wordt geraakt. Die vibraties dringen in eenieder
binnen. Die muzikale golven deinen
uit. Van vooraan tot helemaal achteraan. Dat weet ik zeker.
Ik heb geen bucketlist. Daarmee
werk ik niet. Te beperkend, zeg ik
steeds weer. Maar na uw verschijning op
televisie heb ik onmiddellijk een bucketlist aangemaakt. Daarop slechts één wens. Dat ik jullie ooit ergens live aan het werk
mag zien. Dat is mijn lijstje. Dat lijstje wil ik afwerken. En na dat concert dan? Dan zeg ik weer dat ik
niet werk met bucketlists. Waarbij ik er
onmiddellijk aan toevoeg dat ik jullie nog eens wil zien. Want ik ben gebeten door de microbe. Door uw microbe.
Beste Inge. Beste Dirk. Beste Wout.
Ik wens jullie alle succes. Ik
wens jullie vele podia. Ik wens jullie
vele zalen. Maar bovenal wens ik jullie
veel unieke inspiratie.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten