dinsdag 12 juni 2018

JR, gezien in NTGent op locatie. Brief aan Anne-Laure, Ella-June, Imke, Marie, Bart, Frank, Geert, Gène, Jan, Joé, Junior, Kes, Michael, Oscar, Rashif, Stijn, Thomas, ...

Beste Anne-Laure,
Beste Ella-June,
Beste Imke,
Beste Marie,
Beste Bart,
Beste Frank,
Beste Geert,
Beste Gène,
Beste Jan,
Beste Joé,
Beste Junior,
Beste Kes,
Beste Michael,
Beste Oscar,
Beste Rashif,
Beste Stijn,
Beste Thomas,
Beste …,
 
Ik kwam te voet.  Vanuit Zwijnaarde.  Naar de Floraliënhal.  U had mij kunnen attent maken op het bestaan van het openbaar vervoer.  Van dat bestaan ben ik evenwel op de hoogte.  Alleen ben ik niet zo vertrouwd met de lijnen en de netten.  Ik nam dus het zekere voor het onzekere.  Ik kwam te voet.  Zoals ik reeds zei.  Ik moet u ook bekennen dat er soms wat schort met het beheren van mijn tijd.  Daar kan al eens een foutje insluipen.  Zoals die woensdagavond.  Ik had alles wat te nauw berekend.  Ik moest mij dus haasten.  Snelwandelen, dat is wat ik deed.  Ik kwam aan bij de Floraliënhal.  Buiten adem.  Op mijn voorhoofd parelden dikke zweetdruppels.  Ik kon maar één ding hopen.  Dat het goed zou zijn.  Dat het verdomd goed zou zijn.  Met minder zou ik geen genoegen nemen.
 
Een complexe en hilarische satire op het kapitalisme.  Dat mocht ik verwachten.  Het lijkt alsof die belofte meteen wordt ingelost.  Bij het betreden van de ‘arena’ meende ik reeds geconfronteerd te worden met alvast één kritische bedenking op het kapitalisme.  In het midden van de ‘arena’ staat de ‘building’, een opeenstapeling van containers.  Rond die toren staan vier tribunes.  Ik moet denken aan die verlammende keuzestress bij de consument.  Honderden merken.  Binnen die merken honderden variëteiten.  Ik kijk om mij heen.  Naar die vier tribunes.  Naar die vele stoelen.  Waar moet ik mij zetten? Welke stoel zal het beste overzicht bieden? Want ik wil niks missen.  Ik kijk.  Kijk.  Kijk.  Om dan maar een stoel te kiezen.  Hoog in de tribune.  Dat lijkt mij het beste.  Zekerheid heb ik niet.
 
Ik ben gezeten.  De voorstelling begint.  Ik weet niet wat ik zie.  Zit ik te kijken naar een filmvoorstelling? Of ben ik toch op een theatervoorstelling? Film en theater, het loopt dooreen.  Op een vlotte manier.  Op een snelle manier.  Het een springt over op het ander.  Ik moet alert blijven.  Ik mag de aandacht niet laten verslappen.  Ik moet bij de les blijven.  Maar dat lukt.  Zonder enige moeite, zo lijkt het wel.  Ik schakel vlotjes over.  De rode draad doorheen het verhaal laat ik niet los.  Ik volg.  Op het puntje van mijn stoel.  Jawel, ik ben in de ban.
 
Het verhaal? Het verhaal gaat over chaos.  Over mensen die in een dolgedraaide wereld toch trachten overeind te blijven.  Soms lukt dat.  Moeizaam.  Soms loopt het fout.  Faliekant.  Wij zien de personages strijd leveren.  Wij zien personages met hun hoofd hard tegen de muur knallen.  Dromen worden gedroomd.  Worden niet gerealiseerd.  Worden hard vertrappeld.  Allemaal lijken het verliezers.  Verliezers in een wedstrijd, die het leven is.  Allemaal verliezers.  Geen winnaars.  Of toch.  Eén winnaar.  Een elfjarige jongen.  In de chaos vindt hij winst.  Hij gebruikt diezelfde chaos.  Tot meerdere eer en glorie van zijn eigen persoontje.  Niemand anders lijkt van tel.  Hij gebruikt.  Hij misbruikt.  Zonder enige kritische bedenking over zijn handelen.  Hij speelt een spelletje.  Een spelletje, waarvan hij de spelregels bepaalt.  Spelregels, die constant wijzigen.  In dat spel is er slechts één scheidsrechter.  Geld, dat is de referee.  Geld bepaalt alles.
 
Ik zie het verhaal.  Ik lees de kritiek.  De kritiek op het systeem, dat kapitalisme wordt genoemd.  Veel geblaat, weinig wol.  Er wordt veel gepraat.  Weinig gezegd.  Grote woorden moeten de leegheid verhullen.  Niemand lijkt te weten waar het heen moet.  Iedereen doet maar wat.  Op de hoogste trede van de sociale ladder.  Op de laagste trede.  Iedereen improviseert.  Met dat ene verschil.  Op de hoogste ladder lijkt er structuur achter het handelen te schuilen.  Alles lijkt doordacht en onderbouwd.  In werkelijkheid is het enkel schone schijn.  Dus neen.  Geen verschil.  Geen enkel.
 
Maar de grootste kritiek op het huidige systeem schuilt in dat jongetje.  Dat elfjarig jongetje.  JR.  Hij speelt een spelletje met kwalijke gevolgen.  Met diep ingrijpende gevolgen.  Hij staat daar niet bij stil.  Is ongevoelig voor die gevolgen.  Bij hem overheerst enkel die ene drang, het spelen van het spelletje.  Hem kan eigenlijk niks kwalijk genomen worden.  Het wordt anders als ik besef dat in de echte wereld geen kind maar volwassenen hetzelfde spel spelen.  Volwassenen, die zich wel moeten bewust zijn van de consequenties.  Die zouden moeten handelen volgens welbepaalde ethische principes.  Volgens waarden en normen.  Recente wereldcrisissen hebben getoond dat het niet gebeurt.  Dat regelgeving en ethisch handelen nauwelijks aanwezig zijn.  Geld.  Geld.  Geld.  Dat lijkt de enige motivatie te zijn.  Dat lijkt de enige regel te zijn.  De enige waarvoor alle andere moeten wijken.
 
Ik was mijn brief begonnen met mijn voettocht naar de Gentse Floraliënhal.  Met mijn hoop dat de voorstelling verdomd goed zou zijn.  Een hoop als compensatie voor mijn vele zweet.  Aan het eind van de voorstelling, na vier uur, kan ik hierover kort zijn.  Soms schuilt in de beknoptheid de essentie.  Mijn hoop werd werkelijkheid.  Deze voorstelling was een feest.  Ik zie en voel het spelplezier.  Iedereen schittert.  Geen enkele uitzondering.  Dit moet gezien worden.  Dit moet gespeeld worden.  Vaak en veel.
 
Na de voorstelling drink ik nog een pintje.  Ik vat mijn wandeling aan.  De afstand blijft dezelfde.  Maar de omstandigheden zijn anders.  Ik hoef mij niet meer op te jagen.  Ik heb tijd.  Tijd om te reflecteren.  Om na te denken.  Om bepaalde fragmenten terug te roepen.  Hilarische fragmenten.  Diepdroevige fragmenten.  Ik stap en lach.  Dit was een fijne avond.  Dit was een fantastische ervaring.
 
Beste.  Ik wil u danken voor deze voorstelling.  Voor deze trip.  Het was hevig.  Het was intens.  Maar bovenal was het fenomenaal goed.
 
Met vriendelijke groeten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten