Beste Sarah,
Beste Sharon,
Beste Silvy,
Beste Coco,
Beste Gert,
Beste Helmut,
Beste Jasper,
Beste Niels,
De wereld? Een betere wereld? De zoektocht naar een antwoord op die
compacte maar toch wel gecompliceerde vraag houdt mij bezig. Daarover durf ik wel eens na te denken. Uiteraard niet continu. Dat houdt een mens niet vol. Het zou diezelfde mens tot waanzin
brengen. Die waanzin wil ik ver weg van
mij houden. Heel regelmatig ontspan ik
dus even. Sommigen zullen beweren dat
een mens niet gemaakt is om te ontspannen.
Tijdverdrijf is onnodige verspilzucht.
Het vergooien van gekregen talenten.
Plus est en vous, zoals wel eens gezegd wordt. Ondanks het bestaan van verschillende
meningen inzake de noodzaak aan ontspanning, sta ik mijzelf toe heel soms te
ontspannen. Dan kan het al eens gebeuren
dat ik televisie kijk. Dan kan het al
eens gebeuren dat ik afstem op Liefde voor Muziek.
Elke maandagavond ben ik op post.
Mijn broodnodige ontspanning breng ik in jullie gezelschap door. Terwijl ik ontspannend zit te kijken, komt
toch die ene vraag bovendrijven. Die
vraag naar een betere wereld. U kijkt
vreemd op. Een muziekprogramma en een
betere wereld, hoe kunnen beiden samen bestaan? Die vraag hoor ik u luidop
stellen. Ik wil mij dus
verduidelijken. Ik zit te kijken en ik
stel mijzelf de vraag of het niet beter zou zijn indien in elk van ons een
beetje muzikant zou schuilen. Indien dat
het geval zou zijn, zou de wereld mooier zijn.
Zou diezelfde wereld warmer zijn.
Een tikkeltje naïef? Ik dacht het niet.
Ik voel het. Alweer moet ik mij
verduidelijken. Dat is niet erg. Met plezier doe ik dat.
Ik luister niet enkel naar de gebrachte liedjes. Met even zo veel plezier kijk ik naar de
manier waarop jullie met elkaar omgaan.
Net die manier vind ik zo uitzonderlijk.
Ik voel geen wedijver. Ik voel
geen afgunst. Ik voel geen minachting. Niemand wordt buitengesloten. Er wordt niet neergekeken. Er wordt niet geoordeeld. Noch wordt er veroordeeld. Iedereen staat op gelijke hoogte. Verenigd rond dat ene gemeenschappelijke, de
muziek. Samen beleven jullie dat grote
avontuur. Het lijkt wel één grote
familie. Samen op zomerkamp. Samen op scoutskamp. Niemand staat aan de kant. Iedereen wordt meegetrokken. Een betere wereld. Op microniveau. Zo voelt het.
Ik kijk en hoop dat hetzelfde ook kan gebeuren op macroniveau. Hoe mooi zou dat zijn?
Het had anders gekund. Er zou
kunnen vergeleken worden. Er zou kunnen
afgewogen worden welke muziekstijl bovenaan staat. Als allerbeste. Er zou kritiek kunnen geuit worden. Over de zangcapaciteiten. Over de performances. Er zou kunnen opgeschept worden. Over het internationale succes. Over het aantal hits. Dat alles had kunnen gebeuren. Want vele stijlen werden op één plek
samengebracht. De clash tussen de
stijlen blijft evenwel uit. Omdat jullie
muzikanten zijn. Jullie weten dat er
geen stijlen zijn. Jullie weten dat er enkel
muziek is. Die muziek brengt jullie
samen. Die muziek verenigt jullie.
Ik zie jullie voetballen. Ik
zie jullie feesten. Ik zie jullie
lachen. Ik zie jullie ontbijten. Ik zie jullie praten. Ik zie jullie grappen en dollen. Ik zie jullie plagen. Ik zie jullie fluiten op de vingers. Ik kijk en denk maar één ding. Hier had ik willen bij zijn. In mijn enthousiasme zou ik bijna zeggen dat
ik samen met jullie had willen zingen. Dat
kan evenwel niet. Ik ken mijn
beperkingen. Zingen is één van mijn
beperkingen. Bij dat ene onderdeel zou
ik aan de kant blijven. Met open mond
zou ik naar jullie kijken. Vol bewondering. Vol verwondering. Omwille van het vakmanschap. Omwille van de schoonheid. Ik zou moeite hebben om mijn ogen droog te
houden. Want ik zou ontroerd
worden. Net zoals ik voor televisie
ontroerd word. Net zoals voor mijn
televisie zou ik vollopen. Vollopen van
warmte. Omdat ik bij jullie dat
verlangen voel om het gecoverde nummer eer aan te doen. Om het op een nog hoger niveau te
brengen. Niet om de eigen persoon te
laten stralen. Maar om de eigenlijke
vertolker een cadeau te doen. In de
gebrachte nummers voel ik de passie.
Voel ik de drang om goed te doen.
Ik ben niet bij jullie.
Helaas. Toch voel ik elke
maandagavond een intense en unieke warmte.
Een warmte, die mij van begin tot einde doet lachen. Niet verholen. Niet verdoken. Ik lach languit. Breed.
Dit is schoon. Dit is mooi. Niet enkel de muziek. Alles.
Alles. Alles is schoon. Blijf zingen, denk ik. Hoop ik.
Het kan niet. Het mag niet. Elke maandagavond komt weer dat varkentje met
een lange snuit. Dan is het verhaaltje
uit. Programma’s moeten een begin en een
einde hebben. Alleen, voor Liefde voor
Muziek had ik zo graag die ene uitzondering gewenst.
Muziek en een betere wereld? Jullie doen mij dromen. Jullie doen mij verlangen. Voor die droom wil ik jullie danken. Voor dat verlangen wil ik jullie danken.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten