Ik had een klein vooronderzoekje gedaan. Ik wou niet onvoorbereid naar Lede. Een mens wil graag weten wat hij mag
verwachten. Ik ben hierop geen
uitzondering. Ik wist dus dat u in 2009
Humo’s Comedy Cup had gewonnen. Dat is
een behoorlijke prestatie. Best te
vergelijken met een Oscar. Althans, dat
meen ik te mogen denken. Misschien schat
u die waarde van de prijs anders in. Dat
zou kunnen. Niet enkel in België wint u
prijzen. Nederland blijkt ook niet
ongevoelig voor uw talent. Onze
noorderburen hebben u ook reeds bedacht met enkele prijzen. Jawel, u bent een prijsbeest.
Bovenstaande info is best leuk als weetje. Toch helpt het mij niet veel verder. Het voegt geen meerwaarde toe aan uw nieuwste
voorstelling Burn-out voor Beginners.
Andere info doet dat wel. In een
ver verleden was u werkzaam als purchase analist. Als business consultant. Als senior bid manager. U hebt in het werkveld gestaan. U spreekt met kennis van zaken. U hebt rondom u gekeken. U hebt geobserveerd. U hebt geanalyseerd. U hebt gezien wat er zoal fout kan
lopen. Meer nog, u hebt ervaren wat er
gebeurt als er iets misloopt. U spreekt
de taal. Dat werkveld heeft u voldoende
inspiratie geschonken om tot een hilarische voorstelling te komen. U verzamelde de u aangereikte data. In Lede deelde u die data met ons.
Een hele inleiding. Nog geen
woord over de voorstelling. Geen
paniek. Gewoon rustig blijven. Ik begin er nu aan. Het uitgangspunt van uw voorstelling is dat
iedereen slachtoffer kan worden van een burn-out. Niemand kan met zekerheid zeggen dat het hem
of haar nooit zal gebeuren. Dat zou van
hoogmoed getuigen. Zekerheid is
akelig. Twijfel valt te prefereren. U beseft dat iedereen slachtoffer kan
zijn. Daarom komt u ons, het publiek,
tegemoet. U reikt ons oplossingen
aan. Om het niet tot een burn-out te
laten komen. U reikt ons als het ware een
survival-kit aan. Zodat wij kunnen
overleven in die jungle. Op de
werkvloer.
Om een burn-out te vermijden, moet een mens weten wat de mogelijke
oorzaken kunnen zijn. U weet dat. U houdt die kennis niet voor u. U deelt die.
Op de werkvloer hebt u heel wat ergernissen gedetecteerd. Die ergernissen maken de hoofdbrok uit van uw
theatershow. Elk van die ergernissen
belicht u. Uitgebreid. Dat doet u niet droogjes. Dat doet u niet saai. U bent een stand-up comedian. Saaiheid is niet aan u besteed. Hilarisch.
Komisch. Dat is de manier waarop
u werkt. Op een bijzonder grappige
manier houdt u ons een spiegel voor.
Want één ding is zeker. Die
ergernissen zijn herkenbaar. Soms komen
die ergernissen zo dichtbij dat het bijna beangstigend wordt.
Waarover hebt u het dan? Wat zijn die ergernissen? U begint met de
leidinggevende. Dat is de voornaamste,
storende factor. Te oordelen naar de
reacties uit de zaal lijkt die storende factor inderdaad bepalend te zijn. In uw oordeel bent u mild. U scheert alle leidinggevenden niet over één
en dezelfde kam. U beseft dat er
verschillen zijn. Die verschillen maakt u
duidelijk via het assenkruis. Via dat
kruis komt u tot vier types. Bij elk
type hoor ik instemmend geluid vanuit het publiek. Uw typeringen worden gewaardeerd. Jawel, u vergroot alles uit. Dat moet ook.
Net die uitvergrotingen werken op de lachspieren. Deze avond moet de leidinggevende het
ontgelden. Vluchten kan niet meer. Schuilen evenmin. U fileert.
Scherp. Messcherp.
Andere ergernissen volgen. Het
mailverkeer. De collega’s. Vergaderingen. Opleidingen.
Het managementjargon. De
motivational quotes. Telkens komt u
aandraven met voorbeelden. Voorbeelden,
die uw stellingen moeten ondersteunen. Die
uw stellingen moeten verduidelijken. Het
werkt. Het werkt goed. Supergoed.
Ik lach. Ik kom niet meer
bij. Dat is omdat ik al eens vergader. Omdat ik al eens een opleiding volg. Omdat ik al eens een mailtje verstuur. Omdat ik al eens geconfronteerd wordt met dat
vervelende, nietszeggende taaltje. Ik
heb mij al eens geërgerd. Maar niet deze
avond. Deze avond neemt u die
ergernissen weg. U zet ze in het
verdomhoekje. U drijft de spot met die
onhebbelijkheden. U neemt die onhebbelijkheden
weg uit het hoekje, waar ze helemaal niet thuishoren. Deze ergernissen moeten niet ernstig genomen
te worden. Nooit of te nimmer. Zij moeten bespot worden. Dienen gerelativeerd te worden. Dat doet u.
Op een sublieme manier.
Ik heb mijzelf iets voorgenomen.
Heel lang geleden heb ik mij voorgenomen het werk niet mee naar huis te
nemen. Tijdens uw theatershow heb ik
gezondigd tegen dat voornemen. Omdat ik
af en toe terugkoppelde. Omdat ik enkele
van uw aangehaalde voorbeelden vertaalde naar mijn werkomgeving. Die avond sijpelde het werk binnen in mijn
vrije tijd. Oei, ai, miljaarde. Toch stemde dat zondigen mij niet
triest. Schuldgevoelens waren mij
vreemd. Want dat terugkoppelen deed mij
glimlachen. Ik keek met andere oogjes
naar mijn werk. Met pretoogjes.
Beste Arnout. U deed mij
opnieuw beseffen dat werk slechts werk is.
Dat het niet zo ernstig hoeft genomen te worden. Dat vele theorieën worden uitgedacht om dat
werk een zekere zwaarwichtigheid te geven.
Een zeker cachet. U ontkracht
dat. Op een bijzonder grappige manier
maakt u duidelijk dat het werk ook maar heel gewoontjes is. Dat er al eens mag gelachen worden. Dat er al eens mag gebabbeld worden. Jawel, dat er al eens koffie mag gedronken
worden. Dat we eindelijk afstand moeten
nemen van al die gekkigheden, uitgedacht door managers en marketeers. Voor dat nuchtere pleidooi wil ik u
danken. Uitgebreid en welgemeend.
Met vriendelijke groeten.
PS 1: Ik drink nog steeds koffie op het werk. Niet langer voel ik mij schuldig. Tijdens uw theatershow heb ik gevoeld dat ik
dat koffiemoment met velen deel. Met een
lichte glimlach ga ik nu naar de koffiemachine.
Met verende tred.
PS 2: Ik heb die taak aangevat.
Ik heb uw vraag ernstig genomen.
Ik observeer mijn collega’s. Niet
om te controleren. Niet om te
bespioneren. In mij schuilt geen James
Bond. Ik ben begonnen met de
looplijnanalyse. Nu al ben ik benieuwd
naar de resultaten. Resultaten, die ik
met plezier met u zal delen.
Speellijst:
Arnout Van den Bossche – speeldata.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten