Tienduizend stappen. Dat moet
een mens dagelijks zetten. Een volwassen
man. Een volwassen vrouw. Het maakt niet uit. In deze wordt geen onderscheid gemaakt. Geen glazen plafond. Geen discriminatie. In deze geldt volledige gelijkheid. Tienduizend stappen. Daarover bestaat eensgezindheid. Studies komen tot eenzelfde conclusie. Het begon met de Japanse dokter Hatano. Hij onderzocht het verband tussen bewegen
tijdens dagelijkse activiteiten en de gezondheid. Die gezondheid kan men verbeteren door
dagelijks tienduizend stappen te zetten.
Dat was zijn besluit.
Cijfers kunnen nuttig zijn. Die
cijfers vertellen dat volwassenen gemiddeld acht uur per dag stil zitten. Als wij kijken naar de tijdsbesteding van de
gemiddelde Vlaming merken we dat deze één jaar op het toilet zit. Diezelfde Vlaming hangt zeven jaar zittend
voor de televisie. Daarbij dienen wij
nog de ontelbare uren op te tellen dat onze Vlaming in de wagen, aan tafel of
voor de computer zit. U merkt het,
Vlamingen leiden een overwegend zittend leven.
Tienduizend stappen. Op één
dag. Lange tijd dacht ik dat het
makkelijk haalbaar moest zijn. Makkelijk
te realiseren. Voor mij leek het geen
uitdaging. Ik bewoog. Ik liep rond.
Dat aantal zou ik dus vlotjes bijeen sprokkelen. Zonder enige inspanning. Dat alles dacht ik. Tot het moment dat ik besliste een fit coach aan te schaffen. Dat machientje aan mijn
pols vertelde een ander verhaal. Ik
bleek een gemiddelde Vlaming te zijn.
Die vaststelling kwam hard binnen.
Want niks is zo erg te moeten vaststellen slechts gemiddeld te
zijn. Ik moest aan het werk. Dat was mijn besluit.
Gemiddeld zouden wij dagelijks zesduizend stappen zetten. Dat had ik gelezen. In de praktijk bleek dat tegen te
vallen. Ik kwam slechts aan
vierduizend. Ik moest een versnelling
hoger schakelen. Niet één
versnelling. Wel enkele
versnellingen. Ik moest de zetel uit. Ik moest de stoel uit. Zoveel was zeker. Plots bleken die tienduizend stappen moeilijker
haalbaar dan aanvankelijk gedacht. Plots
bleken die tienduizend stappen toch een uitdaging.
U zou kunnen denken dat mijn dagelijkse streefdoel gepaard gaat met
een zekere stress. Dat mijn streefdoel
een obsessie wordt. Dat is het
niet. Dat wordt het niet. Het houdt mij bezig. Dat kan en wil ik niet ontkennen. Maar het brengt, in tegenstelling tot wat
iedereen denkt, een zekere rust. Plots
zijn allerlei huishoudelijke taken geen karweien meer. Diezelfde taken worden een middel om mijn
streefdoel te realiseren. Stofzuigen?
Geen enkel probleem. Met alle
plezier. Want zo kan ik extra stappen
verzamelen. Het gras maaien? Geen enkel
probleem. Met alle plezier. Want alweer extra stappen. Iets vergeten in de wagen en moeten
terugkeren op mijn stappen? Geen enkel probleem. Met alle plezier. Want alweer extra punten. Alle taakjes ga ik zien als dat middel om
mijn streefdoel dichterbij te brengen.
Taakjes zijn niet langer vervelend.
Taakjes worden plots welkom. Met
die fit coach aan mijn pols wordt het rustig in huis. Jawel, ik loop rond. Jawel, ik doe taakjes. Maar zonder tegenzin. Met een glimlach op mijn gezicht. Ooit was het anders. Ooit durfde ik al eens te grommen als dit of
dat gedaan moest worden. Nu niet
meer. Ik ben volledig zen. Op weg naar tienduizend stappen.
Niet enkel thuis doet verandering zijn intrede. Ook op het werk word ik een ander mens. Ik durf al eens rechtop te staan. Ik durf al eens mijn benen te strekken. Ik blijf niet acht uur lang voor mijn
computer zitten. Ik beweeg. Als ik naar de printer moet, maak ik een
ommetje. Ik ga al eens bij mijn collega’s
voor een babbeltje. Ik sta op uit mijn bureaustoel
en loop gewoon even rond. Zonder doel. Zomaar.
Omdat ik eindelijk besef dat ononderbroken zitten toch niet echt gezond
kan genoemd worden. Dat besef is tot mij
doorgedrongen. Eindelijk.
Tienduizend stappen per dag? Soms lukt het. Soms haal ik maar de helft. Soms haal ik slechts een derde. Het schommelt. Voorlopig vind ik nog geen constante in mijn
prestaties. Maar dat geeft niet. Dat hoeft niet. Zoals ik al zei, het is geen obsessie. Het besef dat ik mijn gedrag gewijzigd heb,
vind ik al een overwinning op zich. Die
tienduizend stappen worden een achterliggende gedachte. Worden een geruststellende gedachte in mijn
handelen. Vandaag besef ik dat de rechte
lijn misschien wel de kortste weg is maar niet noodzakelijk de gezondste
weg. Sinds korte tijd wordt die rechte
lijn kromgetrokken. Want ik maak bewust
een ommetje. De kortste weg hoeft niet
meer voor mij.
Meer bewegen heeft heel wat voordelen.
Op het vlak van gezondheid. Minder
kans op hartziekten. Een betere
bloeddoorstroming. Lager cholesterolgehalte. Minder rugpijn. Meer levensenergie. Minder stress. Gezonder lichaamsgewicht. Minder kans op darmkanker. Minder gevoelens van angst en depressie. Dat is al heel wat. Een behoorlijk lijstje. Sinds kort heb ik een fit coach om mijn
pols. Het lijken grote woorden maar ik
voel mij een ander mens. Rustiger
geworden. Bewuster geworden. Ik stap.
Ik loop. Steeds met een glimlach
op mijn gezicht. Elke dag word ik wakker
met die blije gedachte dat ik dat nodige aantal stappen zal verzamelen. Als ik faal, treur ik niet. Ik weet dat de volgende dag mij een nieuwe
kans geeft. Dat besef is een mooie
gedachte.
Tienduizend stappen. Niet een voor
de hand liggende uitdaging. Wel een
boeiende uitdaging. Het kruidt mijn
dagen. Het geluk voel ik in elke stap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten