Fucking perfect. Brief aan Sergio Herman.

Beste Sergio,

 

Ik weet niet hoe te beginnen.  Ik ken u niet.  Laat mij hierover duidelijk zijn.  Ik was nooit een gast in het vroegere Oud Sluis.  Ik ben nog niet langs geweest bij Pure C.  Tot op vandaag was ik nog niet in The Jane.  Uw culinaire uitmuntendheid is wereldvermaard.  Wereldberoemd.  Toch heb ik deze nog niet kunnen proeven.  Een andere mogelijkheid u te leren kennen zijn de televisieprogramma’s, waaraan u uw medewerking verleent.  Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dergelijke programma’s niet tot mijn favorieten gerekend worden.  Wij hebben dus niks gemeen.  Wij delen niet één gemeenschappelijk iets.

 

U leest die ietwat vreemde inleiding.  Een weinig uitnodigende inleiding bovendien.  Wij zouden het hierbij kunnen laten.  Ik zou tot het besluit kunnen komen deze brief dan toch maar te beëindigen.  Omdat we elkaar niks te vertellen hebben.  Maar dat zou verkeerd zijn van mij.  Omdat ik niet het volledige verhaal vertel.  Omdat wij heel misschien toch iets gemeenschappelijks hebben.  Iets wat ik tot gisteren niet had.

 

Gisterenavond keek ik naar Fucking Perfect.  Bij toeval.  Aanvankelijk zouden wij naar een film kijken.  Maar bij het bladeren doorheen de opgenomen programma’s op onze digibox botste ik op deze documentaire.  Die stond ook nog te wachten om bekeken te worden.  Het oorspronkelijke plan een film te zien, werd geschrapt.  Wij nestelden ons in de zetel voor uw documentaire.  Want daarnaar zouden wij kijken.  Dat hadden wij zonet beslist.  Soms kunnen plannen plots gewijzigd worden.  Wij zijn flexibel.  Zelfs in de kleine dingen van het leven geven wij blijk van die flexibiliteit.

 

Rondom ons hadden wij het nodige proviand verzameld.  Zodat wij de zetel niet meer uit hoefden.  Een colaatje.  Enkele chocolaatjes.  Een yoghurt.  Geen haute cuisine.  Een grotere tegenstelling met uw leefwereld had niet gekund.  Onbewust leken wij te denken dat het noodzakelijk was.  Noodzakelijk om tot een beter begrip te komen.  Vaak is het gemakkelijker vanop afstand te oordelen.  Onze zelfgekozen proviand leek die afstand inderdaad te bevestigen.

 

Fucking Perfect? Wij zien het einde van Oud Sluis.  Wij zien het begin van The Jane.  Zo zou het hele verhaal kunnen samengevat worden.  Maar die beknoptheid zou afbreuk doen aan deze documentaire.  Want deze documentaire is meer.  Veel meer.  In het hele verhaal staat u centraal.  U bent de rode draad.  U verbindt het einde met het begin.  U brengt ons van omega naar alfa.  

 

In Fucking Perfect wordt u plots meer dan een topchef.  Wij zien al die andere facetten van uw persoonlijkheid.  Al die deeltjes, die u tot Sergio Herman maken.  Die deeltjes zijn velerlei.  Wij zien u als echtgenoot.  Als vader.  Als zakenman.  Als broer.  Als zoon.  Als entertainer.  Wij zien u vechten.  Om al die facetten te kunnen zijn.  Tezelfdertijd.  Om in al die verschillende deelpersoonlijkheden uw rol ten volle te kunnen spelen.  In die strijd twijfelt u soms.  Dat het u niet zal lukken.  Dat u zal falen.  Die twijfel maakt u breekbaar.  Maakt u mooi.

 

Akkoord, in eenieder schuilt wel iets van al die verschillende deeltjes.  Maar bij u hadden wij dat niet verwacht.  In al die jaren was uw beeld verengd tot dat van topchef.  Dat was u.  Enkel dat.  Wij leken bijna te vergeten dat ook u een mens was.  Zoals al de rest.  Wij leken bijna te vergeten dat ook u twijfelde.  Zoals al de rest.  Wij leken bijna te vergeten dat ook u dromen had.  Zoals al de rest.  Wij leken bijna te vergeten dat ook u wordt geconfronteerd met pijn en verlies.  Zoals al de rest.  In Fucking Perfect werd u mens.  Voor de hele duur van de documentaire leek uw status van topchef slechts bijkomstig te zijn.

 

Ik heb naar u gekeken.  Ik heb naar u geluisterd.  Ik werd ontroerd door uw eerlijkheid.  Door uw gedrevenheid.  Door uw blijvende zoektocht naar perfectie.  Door uw niet aflatende drang iets te betekenen in de culinaire wereld.  Een wereld, die uw leven beheerst.  Via uw grootvader.  Via uw vader.

 

Gisterenavond zag ik Fucking Perfect.  Gisterenavond zag ik u.  Ik kreeg het gevoel u te kennen.  Of toch iets beter te kennen.  Dat kan niet.  Dat is een illusie.  Ik weet het.  Ik besef het.  Maar toch.  Fucking Perfect opende eventjes de deur.  Heel even kon ik binnenkijken.  In uw ziel.  In uw leefwereld.  In uw gedachten.  Ik heb gekeken.  Wat ik daar zag, heeft mij blij gemaakt.  Wat ik daar zag, heeft mij diep geraakt.  Dat zong Raymond van het Groenewoud.  In Liefde voor Muziek.  Ik zal het niet zingen.  Ik schrijf het.  Met dezelfde overtuiging.  Met eenzelfde geloof.

 

Beste Sergio, ik wil u danken voor een fijne televisieavond.  Ik wil u danken voor deze kennismaking.  Een kennismaking met misschien wel vreemde gevolgen.  Ik schakelde de televisie uit.  Bijna onmiddellijk kwam bij mij die ene gedachte op.  Ik wil naar Antwerpen.  Naar The Jane.  Want niet enkel in beelden kan ik u leren kennen.  Ook in gerechten schuilt uw persoonlijkheid.  Dat wil ik even aftoetsen.  Dat wil ik even uitzoeken.  Jawel, ik ben een nieuwsgierig mens.

 

Ik zeg u dus geen vaarwel.  Wel tot ziens.  Tot een volgende kennismaking.

 

Met vriendelijke groeten.