vrijdag 21 augustus 2015

1 2 3 Piano. Met oprechte dank aan Adrien Brody en Emperor.

Mijn werkdag zat er op.  Ik kon huiswaarts keren.  Ik sprong mijn fiets op.  Reed de Ravensteinstraat uit.  Richting Sint-Michielsplein.  Al snel werd ik tegengehouden.  Door een vriendelijke dame werd ik gesommeerd af te stappen en om te rijden.  Ik ben een volgzame jongen.  Als mij iets gevraagd wordt, luister ik.  Meestal toch.  Want ook ik kan plots overvallen worden door selectieve doofheid.  Geconfronteerd met een lieftallige dame kan ik die doofheid evenwel niet inroepen.  Niet allen ben ik een volgzame jongen, ik ben ook een gentleman.  Ik stapte af.  Ging aan de kant staan.  Met de fiets aan de hand.  Snel toch even kijken of ik Adrien Brody niet kon onderscheiden tussen de vele figuranten op het Sint-Michielsplein.  Op dat plein waren de filmopnames aan de gang voor Emperor, het nieuwe filmproject van Lee Tamahori.  Adrien was niet te spotten.  Ik sprong op de fiets.  Liet het Sint-Michielsplein achter mij.  Langs de Graslei zou het wel lukken mijn weg naar huis verder te zetten.  Maar ook die ontsnappingsroute werd afgeblokt.  Gent is volledig in de ban van Hollywood.  Voor enkele dagen stelt de filmcrew zijn wetten.  Zij bepalen waarin en waaruit.  Het stoort mij niet.  Fier ben ik dat mijn stad de hoofdrol kan en mag spelen.  Voor een tweede maal maakte ik rechtsomkeer.  Langs de Donkersteeg kwam ik op het Emile Braunplein.
 
Wat ik daar zag, heeft mij blij gemaakt.  Wat ik daar zag, heeft mij diep geraakt.  Op het plein zag ik onder de stadshal een piano staan.  Achter de toetsen zat een man.  Een toerist, zo meende ik te mogen denken.  Rondom die man stonden kijklustigen.  Of luisterlustigen, dat is een beter maar jammer genoeg geen bestaand woord.  Want die man speelde.  Welk stuk? Ik weet het niet.  Wat ik wel weet, is dat die man mij deed halthouden.  Niet met wilde gebaren.  Wel met intens mooie muziek.  Spontaan ging ik in de remmen.  Zonder na te denken, stopte ik.  Alles rondom mij viel weg.  Ik was alleen.  Alleen op de wereld.  Net zoals Remi.  Maar ik had nog de muziek.  Die muziek, naar mij toe gebracht door een toevallige passant.  Ik luisterde.  Stress gleed van mij af.  Rust kwam in de plaats.  Sereniteit zou ik het bijna durven noemen.  Een korte, onverwachte adempauze.  Midden in de stad.  In het centrum van Gent.
 
 
Een kritisch iemand zal zeggen dat alles toch niet zo onverwacht is.  Dat alles kadert in dat muzikale project, 1 2 3 Piano.  Een project dat loopt van 14 augustus tot en met 20 september.  Nu reeds voor het derde jaar op rij.  Ik weet dat ook.  Maar toch.  Maar toch.  Nooit was het mij gelukt één moment mee te pikken.  De piano had ik wel al gezien.  Onbemand.  Gisteren was het mijn eerste keer.  De eerste keer in drie jaar.  Het zal niet de laatste keer zijn.  Vanaf vandaag heb ik mijn route naar huis omgeleid.  Langs het Emile Braunplein.  Want ik wil dat moment opnieuw beleven.  Opnieuw wil ik verleid worden door muziek.  Muziek gespeeld op een wachtende piano.  Wachtend op die ene, die datgene zal doen waarvoor een piano gemaakt is.  De toetsen aanslaan.  Heerlijke, hemelse muziek brengen voor een publiek.  Een publiek van toevallige passanten.
 
 
1 2 3 Piano.  Een mooi project.  Een geslaagd project.  Ik heb het mogen ervaren.  Met dank aan Adrien Brody.  Met dank aan Emperor.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten