AC/DC, gezien in Dessel. Gewoonweg briljant.

The Rival Sons.  In het voorprogramma van AC/DC.  Ik had hen graag gezien.  Het heeft niet mogen zijn.  Nochtans, wij waren netjes op tijd vertrokken.  Om half vijf vanuit Gent naar Dessel.  Onder normale omstandigheden moest dit lukken.  Maar de omstandigheden waren niet normaal.  AC/DC kwam naar België.  Dat brengt heel wat volk op de been.  Vijftigduizend mensen.  Man en vrouw.  Jong en oud.  Allemaal de wagen in.  Op naar Dessel.  Verkeersopstoppingen, dat was het gevolg.  Een bumperrijdend slakkengangetje.  Om iets na zeven uur reden wij de parking in Dessel op.  The Rival Sons, het zou voor een andere keer zijn.

 

Geen Rival Sons.  Maar daar treuren wij niet om.  Dat is niet de hoofdzaak.  Wij komen voor AC/DC.  Toch wordt ons nog enig geduld gevraagd.  Zij starten pas om tien uur.  Vintage Trouble wordt nog even het podium opgestuurd.  Als extra opwarmertje.  Een rockende James Brown tracht de wei in vuur te zetten.  Aan enthousiasme ontbreekt het de zanger niet maar de wei ontvlamt niet.  Nog niet.  Ik kijk naar Vintage Trouble en bewonder de niet aflatende geestdrift.  Die band moet toch ook beseffen dat het publiek staat af te tellen naar de hoofdact.  Die band moet toch ook beseffen dat zij slechts als een vervelend intermezzo worden beschouwd.  Dat het publiek AC/DC wil.  Niet straks.  Maar nu. Nu.  Nu.

 

Dan is het zover.  Tien uur.  AC/DC stapt het podium op.  Eindelijk zal ik de band zien, waarvan ik steeds had gehoopt die ooit eens live aan het werk te zien.  Vandaag is die dag aangebroken.  Geduld kan soms een mooie deugd zijn.  Ik zie dat schooluniformpje.  Ik zie dat gekke danspasje.  Ik zie Angus Young.  Ik zie dat grijze petje.  Ik zie Brian Johnson.  Ik zie en hoor AC/DC.  Dat zal zo blijven voor de volgende twee uur.

 

AC/DC behoeft geen analyse.  Een concert van AC/DC behoeft geen vivisectie.  Geen grondige ontleding.  Dat alles hoeft niet.  Geen lange uitweidingen over de muzikaliteit.  Geen opmerkingen over de toonvastheid van de zanger.  Dat alles moet niet.  Omdat het overbodig is.  Wij moeten ons beperken tot de essentie.  De essentie van AC/DC.  Die essentie kan heel beperkt omschreven worden: rock ‘n roll.  Puur en onversneden.  Zonder enige toegeving.  Alle remmen los.  Met de voeten vol vooruit.  Geen bang aftasten.  Geen verkennende ronde.  AC/DC slaat toe en grijpt ons onmiddellijk bij het nekvel.  Om ons niet meer los te laten.  Twee uur lang zullen wij spartelen in de handen van een losgeslagen band.  AC/DC houdt ons in een klemgreep.  Vluchten kan niet meer.  Wij zijn in de ban.  Gegrepen door het rockende vuur van de groep.

 

 

Een bende bejaarden, dat zou je kunnen denken.  Angus Young is 60.  Brian Johnson en Chris Slade, de drummer, zijn beide 68.  Geen piepkuikens meer.  Geen jongetjes meer.  Dit zijn mannen.  Echte mannen.  Oude mannen.  Maar daarvan merk je niks op het podium.  Zij geven zich.  Zij gooien zich.  Zij smijten zich.  Voor de volle honderd procent.  Zonder enige rustpauze.  Zij gaan door.  Met volle overgave.  Geen adempauze.  Geen rustpunt.  Als een pletswals rolt AC/DC over het publiek heen.  Om hen dan achter te laten.  Overdonderd.  Verbijsterd.  Bewonderend.  Blij.

 

Ik was in Dessel.  Ik zag AC/DC.  Eindelijk.  Vandaag blik ik terug.  Denk ik opnieuw aan de gekke capriolen van Angus Young.  Hoe hij rolt en dolt.  Hoe hij als een bezetene rent en springt.  Ik denk aan die gekke gitarist en alweer begin ik te lachen.  Alweer loopt mijn hart vol.  Alweer krijg ik kippenvel.  Gisteren stond bijna een halve eeuw muziekgeschiedenis op het podium.  Ik heb het gezien.  Ik heb het gehoord.  Ik voel mij een bevoorrecht getuige.

 

Wat ik zal doen als ik 65 word? Of ik op pensioen zal gaan? Ik weet het niet.  Wat ik wel weet, is dat ik op die leeftijd op een wei wil staan.  Voor een podium.  Op dat podium echte muziek.  AC/DC zal het heel waarschijnlijk niet meer zijn.  Maar laat het hun erfgenamen zijn.  Want dan zal ik met zekerheid weten dat het alweer een feestje zal zijn.

 

Gisteren zag ik rondom mij zestigers.  Rockende zestigers.  Nu weet ik dat rock een attitude is.  Een statement.  Een overtuiging.  Als hippe youngster is het gemakkelijk te kiezen voor rockmuziek.  Te kiezen voor de nieuwste rockhypes.  Maar vasthouden aan die keuzes, dat vraagt overtuiging.  Dat vraagt wilskracht.  Ik heb die survivors gezien.  Zij hadden een feestje.  Met AC/DC als ceremoniemeester.  Heel bescheiden heb ik deelgenomen aan hun feestje.

 

AC/DC op Dessel.  Een tien op tien.  Op alle vlakken.  Zonder enig minpunt.  Jawel, dit was een fantastische avond.  Dit was een historische avond.

Setlist:
Rock or bust.
Shoot to thrill.
Hell ain't a bad place to be.
Back in black.
Play ball.
Dirty deeds done dirt cheap.
Thunderstruck.
High voltage.
Rock 'n' roll train.
Hells bells.
Baptism by fire.
Sin city.
You shook me all night long.
Shot down in flames.
Have a drink on me.
T.N.T.
Whole lotta Rosie.
Let there be rock.
Highway to hell.
For those about to rock (we salute you).

Video:

AC/DC – Intro + Rock or bust (op Dessel).

AC/DC – Live at River Plate.